Εκκλησία και “΄αλλοι”

Εκκλησία και οι «άλλοι»

Όλο και πυκνώνουν οι φωνές, στις ημέρες μας, γιά τον χωρισμό εκκλησίας και κράτους, γιά τους διακριτούς ρόλους και των δύο, για την περιουσία των μοναστηριών. Γενικά, η πολεμική κατά της Εκκλησίας άλλοτε μεγαλώνει και άλλοτε κατευνάζεται.

Η ένταση αυτή δεν είναι κάτι καινούργιο στις σχέσεις των δύο «φορέων» αλλά συγχρόνως δεν είναι και κάτι αυτόχθονο, δεν γεννήθηκε δηλαδή στην Ελλάδα. Μετά την γαλλική επανάσταση (1789), η οποία ήταν η έκφραση της αντίδρασης κατά της παπικής εκκλησίας, που παλαιότερα είχε εκδηλωθεί με τήν κίνηση των προτεσταντών-διαμαρτυρομένων (16ος αιώνας) πάλι κατά της παπικής εξουσίας, άρχισε να κινείται κάτι ανάλογο και στον χώρο της ανατολής, στον χώρο της ορθόδοξης εκκλησίας.

Όμως τίποτα δεν ταιριάζει ανάμεσα σε ανατολή και δύση, όσον αφορά την εκδήλωση της πίστεως και τις ενέργειες της λατρείας του Θεού.

Η μέγιστη, κατά την άποψή μας, διαφορά συνίσταται στον κλήρο. Στην ανατολική ορθόδοξη εκκλησία το λευιτικό τάγμα έχει δύο εκφάνσεις: τον μοναχισμό και τον έγγαμο κλήρο. Οι μοναχοί ζουν εκτός των πόλεων, ενώ γύρο από τον επίσκοπο υπάρχει ένα τάγμα μοναχών, των συγκέλλων, οι οποίοι διακονούν στα διοικητικά πόστα της εκκλησίας. Οι έγγαμοι κληρικοί έχουν οικογένεια και ζουν κοντά στην οικογένειά τους αλλά και κοντά στην ενορία, όπου διακονούν.

Τα πράγματα δεν είναι έτσι στην δύση. Όλοι οι κληρικοί είναι άγαμοι. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι και μοναχοί, που τηρούν δηλαδή την τριπλή υπόσχεση, της υπακοής, της παρθενίας και της ακτημοσύνης. Οι αμιγώς μοναχοί ζουν σε πολύ καλά οργανωμένα τάγματα, όσοι όμως από αυτούς υπηρετούν ως κληρικοί σε ενορίες έχουν διαφορετικές συνήθειες. Και δυστυχώς, μαζί με την αντίδραση των λαϊκών προς τους ρασσοφόρους, φτάνουν στην ανατολή και οι κακές συνήθειες των ρωμαιοκαθολικών κληρικών. Και έτσι στις ημέρες μας πληθύνονται οι άγαμοι κληρικοί στις ενορίες, που όμως έχουν μοναχική κουρά. Κατά κάποιο τρόπο, αρνούνται τις υποσχέσεις του μοναχικού σχήματος.

Ας σημειωθεί, εν παρόδ, ότι τα χρόνια που συνέβη το σχίσμα ανάμεσα στην ανατολή και την δύση, τον 11ο αιώνα, στην δύση έχομε το φαινόμενο της … πορνοκρατίας. Ναι, πολύ καλά το διαβάσατε. Γιά περισσότερες πληροφορίες, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να ανατρέξουν στο σχετικό λήμμα, στην Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαιδεία.Γιά να μην εξισώνουμε τα ανόμοια …

Παρόλα αυτά ο ορθόδοξος ιερέας, ο εφημέριος σε ενορία, ο ορθόδοξος παπάς, συνεχίζει να ζη και με την οικογένεια και με την ενορία του.

Στην δύση, λοιπόν, πολύ εύκολα χώρισε η εκκλησία από το κράτος, και στην κίνηση αυτήν, αν και ξεκίνησε από τους πολίτες, πρωτοστάτησε η παπική εκκλησία. Ο πάπας χώρισε από τον βασιλέα και έγινε δυνάστης ενός νέου κράτους, του κράτους του Βατικανού.

Αυτά με την δύση.

Στα κράτη όπου επικράτησε ο κομμουνισμός, κατά περιόδους, είχαμε και διαφορετική σχέση ανάμεσα στο κράτος και την εκκλησία. Συνήθως η ορθόδοξη εκκλησία διώκεται, και κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα άλλα θρησκεύματα. Άλλες πάλι φορές αναγκάζεται να γίνει στυλοβάτης του κομμουνιστικού καθεστώτος.

Στην Ελλάδα, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Δεν γίνεται να ξεχωρίσει λαός και εκκλησία, αφού είναι ο λαός της εκκλησίας. Πώς γίνετα να ξεχωρίσει; Πολλές φορές ό,τι είχε η εκκλησία, δηλαδή ό,τι πρόσφερε ο λαός στην εκκλησία, δόθηκαν ακριβώς ατον λαό, δηλαδή επιστράφηκαν. Συνεπώς είναι λάθος νά λέμε «έχει η Εκκλησία». Η μάννα έχει παιδιά, τα παιδιά μεγαλώνουν, δίνουν στην μάννα, και η μάννα τα ξαναδίνει στα παιδιά της ή στα εγγόνια.

Και ας πούμε ότι γίνεται χωρισμός εκκλησίας και κράτους. Τί δηλαδή θα ξεχωρίσει;Ο μοναχός είναι ακτήμων. Ζή στο μοναστήρι. Το μοναστήρι ό,τι έχει το δίνει με πολλούς τρόπους στον λαό.

Ο έγγαμος ιερέας όμως πώς θα ξεχωρίσει από την οικογένειά του; Πότε θα είναι με την εκκλησία και πότε με το κράτος; Πότε με την οικογένειά του και πότε με τους ενορίτες του; Ας σοβαρευτούμε. Που σημαίνει ας ζήσουμε ορθόδοξα, ταπεινά, φτωχικά, χριστιανικά. Και κυρίως ας μάθουμε την ιστορία μας.

Εμείς δεν έχουμε πάπες, αλλά πατριάρχες, αρχιερείς, ιερείς που θυσιάζονται γιά τον λαό του Θεού. Και, προσωπικά, δεν με αρέσει να υπερτονίζεται συχνά ο εθνικός χαρακτήρας της Εκκλησίας. Δηλαδή το ότι πολέμησαν οι παπάδες και διάφορα τέτοια. Και ας μην βρίσκουμε δικαιολογίες εμείς οι ίδιοι. Δεν είναι δυνατόν ο ιερέας να κρατάει δισκοπότηρο και περίστροφο. Δεν υπάρχουν εχθροί γιά τον ιερέα, ούτε όμως και «φίλοι». Το μήνυμα του αγίου ευαγγελίου είναι η σωτηρία παντός του κόσμου, όχι «ημετέρων» και άλλων. Η Ορθόδοξη Εκκλησία ενώνει, δεν χωρίζει. Καλεί, συγκαλεί, προσκαλεί, δεν χωρίζει. Τα κόμματα, που και αυτά είναι γεννήματα της δύσης, κομματιάζουν τον λαό, αλλά δεν πληρώνουν το αίμα του λαού.

Στώμεν, λοιπόν, καλώς, σαν ελληνες, με ιστορία, γεννημένοι στην αγία κολυμβήθρα και σαν ορθόδοξοι που ζούμε σε αιματοβαμμένους τόπους από αίματα μαρτύρων.

Στώμεν καλώς. Και κυρίως ας μην περιπαίζουμε και ας μην λοιδωρούμε τα ιερά του πονεμένου λαού μας, αδερφοί.

Αφήστε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Κύλιση στην κορυφή
×