Οι γιορτές που έφτασαν δίχως να το πολυκαταλάβουμε, δίνουν αφορμή να δούμε λίγο αυτές τις αρνητικές καταστάσεις στην ζωή μας που λέγονται σαρκικές αμαρτίες. Οι κοσμικοί μιλούν γιά έρωτα και γιά σεξ, και προσπαθούν να κρύψουν την αληθινή τους ονομασία.
Ας πάμε λίγο προς τα πίσω, προς τα παλαιά, στην ζωή των πρωτοπλάστων στον Παράδεισο. Η Παναγία Τριάδα έπλασε τον πρώτο άνθρωπο. Ο Πατέρας αποφάσισε, αν θέλουμε κάπως να επιμερίσουμε τα "διακονήματα", ο Υιός τον έπλασε, το Άγιο Πνεύμα εμφύσησε την ψυχή. Ζούσαν μαζί, στον Παράδεισο, απολάμβανε ο Αδάμ την Θεία Θέα. Όμως ο Αδάμ ένιωθε μόνος. Φαίνεται πως το χώμα που έλαβε από την γη ο Πατέρας ήταν βαρεί και τον τραβούσε προς τα κάτω. Δεν τον γέμιζε η θέα του Θεού. Και η Αγία Τριάδα σκέφτηκε να λύσει αυτήν
την αδαμιαία μοναξιά. Και του έδωσε σύντροφο, από την ίδια του την σάρκα, του έδωσε την Εύα.
Βλέπουμε δηλαδή ότι η Εύα δόθηκε αντί γιά την θεία θέα, που μέχρι τότε συντρόφευε τον Αδάμ. Συνεπώς οι σαρκικές σχέσεις έχουν άμεση αναφορά στην Αγία Τριάδα και στο πλάσμα της.
Οι σαρκικές σχέσεις δεν είναι ηθικής φύσεως αλλά οντολογικής, είναι θέμα πλάστη και πλάσματος. Το αν κάποιος ζει καθαρά ή έχει σαρκικές σχέσεις δεν είναι θέμα με το πόσο καλός άνθρωπος είναι.
Σήμερα γενικά δίνεται ηθική βαρύτητα στις σαρκικές σχέσεις, που από λάθος ονομάζονται προγαμιαίες. Δεν είναι προγαμιαίες γιά πολλούς λόγους. Πρώτον γιατί ως γάμος ορίζεται και η συνεύρεση αλλά και το μυστήριο. Σήμερα γίνεται αυτή η διάκριση αλλά παλαιότερα μόνο μέσα στον γάμο υπήρχε η συνεύρεση. Εκτός του γάμου, χαρακτηρίζεται ως πορνεία, δηλαδή συνεύρεση με πόρνη. Αυτός που πορνεύει δεν κάνει γάμο αλλά πορνεία, αφού, όπως λέει ο απόστολος Παύλος, γίνεται ένα σώμα με την πόρνη.
Δεν είναι προ- και μετά- γιατί είναι το ίδιο τεκταινόμενο και γίνεται με τα ίδια όργανα.
Ακόμα, έχουμε το ίδιο αποτέλεσμα, είτε η συνεύρεση γίνει πριν είτε γίνει μετά την λειτουργική πράξη, δηλαδή το μυστήριο, την ευλογία του γάμου. Και αποτέλεσμα του γάμου είναι η τεκνογονία, η απόκτηση των παιδιών.
Πού βρίσκεται λοιπόν η αμαρτία, η λάθος κίνηση, στο θέμα των σαρκικών σχέσεων;
Αυτό το ερώτημά μας απαιτεί απάντηση σε ένα προηγούμενο ερώτημα. Στο ερώτημα: "Ποιό είναι το προπατορικό αμάρτημα". Τί έκαναν δηλαδή ή τί δεν έκαναν οι Πρωτόπλαστοι, και στενοχώρησαν τον Θεό; Η απάντηση είναι ορθή κοφτή και μία: Δεν είχε ο Αδάμ το σθένος ή την ταπείνωση να σταθεί μπροστά στον Θεό και Πατέρα του και να παραδεχτεί την πράξη του. Αυτό είναι και το αιώνιο πρόβλημα στην σχέση Θεού και ανθρώπου, πλάστη και πλάσματος, Θεού – Πατέρα και Αδάμ – παιδιού. Ο πατέρας ψάχνει το παιδί και το παιδί κρύβεται, ο πατέρας βρίσκει το παιδί και το παιδί δεν αποδέχεται την πράξη του, ο πατέρας ζητάει κοινωνία με το παιδί και το παιδί ενοχοποιεί το πρόσωπο που του δόθηκε γιά κοινωνία. Ο άνθρωπος πλάστηκε γιά την θεία θέα, αλλά δεν την αντέχει και κρύβεται.
Στο σημείο αυτό βρίσκεται ο σκληρός κόμπος που δυσκολεύει τις σχέσεις ανθρώπου και Θεού.
Στάσου μπροστά στον Θεό και πές του: "είμαι πλάσμα των δικών σου χεριών. Σε σένα ανήκω. Εγώ φεύγω μακριά σου και εγώ ξαναγυρίζω, κυνηγημένος από την απονιά του κόσμου, δηλαδή του δαίμονα. Του δαίμονα που με κυνηγάει από τον Παράδεισο γιά να με κάνει να μην σε έχω εμπιστοσύνη. Να μην σε αγαπώ. Να σε καταλογίζω ευθύνες που δεν έχεις."
Το θέμα των σαρκικών σχέσεων είναι καθαρά θεολογικό και δεν είναι καθόλου ηθικό.
Αν κατανοήσει ο άνθρωπος την σχέση του με τον Θεό, τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Και τί γίνεται με την αγιαστική ευλογία του γάμου; Η Εκκλησία, και μόνο η Εκκλησία, έχει την δύναμη να καταργεί την ενοχή και να καλλιεργεί την μετάνοια. Η ενοχή είναι ψυχολογικό γεγονός ηθικής φύσεως. Η μετάνοια είναι οντολογικό γεγονός θεολογικής υφής. Ανάμεσα στις δύο καταστάσεις υφίσταται ένα λογικό όν, που δεν μπορεί πλέον να έχει ταπείνωση. Ο πεσών αρχάγγελος δεν έχει ταπείνωση, δεν αναγνωρίζει τις πράξεις που τον χωρίζουν από το Θείο Κάλλος
Όταν το ανθρώπινο πρόσωπο έχει ως κριτήριο στην ζωή του το σαρκωμένο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, δηλαδή τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, τότε ξεπερνάει το σαρκικό φρόνημα. Στην σχέση αυτήν στηρίζεται και το μυστήριο της παρθενίας, δηλαδή η μοναχική πολιτεία.
Αλλά ας συνεχίσουμε.
Συνεύρεση του ανδρός με την σύζυγο και σύλληψη τέκνου. Τί σημαίνει όμως σύλληψη τέκνου; Σημαίνει ότι ξαναγίνεται η συνεδρία της παντουργικής Τριάδος και αποφασίζουν να καρπογονήσει αυτή η σχέση – είναι δεδομένο το ότι ούτε ο άνδρας ούτε η γυναίκα καρπογονούν πάντοτε. Συνεπώς η Αγία Τριάδα βλέπει το ζεύγος και αποφασίζει να δώσει τέκνο, το οποίο, όπως λέει ο Άγιος Νικόλαος ο καβάσιλας, ο πατέρας το αποφασίζει, ο Υιός το πλαθει και το Άγιον Πνεύμα το δίνει την ψυχή. Επαναλαμβάνεται δηλαδή γιά τον κάθε άνθρωπο αυτό που έγινε και με τον Αδάμ. Δεν είναι φοβερό;
Αυτή λοιπόν είναι η φρικτή σαρκική αμαρτία: Το ότι δηλαδή ενώ η πράξη του γάμου, η σαρκική σχέση, η συνεύρεση, γίνεται ενώπιον της Αγίας ΤΥριάδος, ο άνθρωπος συνεχίζει να κρύβεται και δεν αναγνωρίζει τον Πλάστη του.
Ίσως πει κάποιος ότι είναι θεολογικά αυτά και δυσνόητα. Ναι, είναι θεολογικά και μόνο έτσι μπορούμε να καταλάβουμε τί γίνεται. Αλλά δεν είναι δυσνόητα. μόνο που γιά να κατανοήσουμε τί συμβαίνει προϋπόθεση είναι η ταπείνωση που συμπληρώνεται από την αγάπη.
Αυτό, αδελφέ μου, είναι και το μεγάλο μήνυμα της Εορτής που θα πανηγυρίσουμε σε μία εβδομάδα. Ο Θεός, που είναι Η αγάπη, έγινε άνθρωπος από ταπείνωση. Ταπείνωση είναι το ένδυμα της Θεότητος. Αυτή είναι και η ουσία της Εορτής των Χριστουγέννων, η Θεοφάνεια.
Ο Υιός από άκρα ταπείνωση έλαβε την ανθρώπινη σάρκα και σαρκώθηκε η Αγάπη.
Σ αυτόν τον Θεό της αγάπης ανήκει η δόξα και η δύναμη και το κράτος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Σε μελλοντική μας αναφορά θα είμαστε πιό αναλυτικοί. Αλλά αυτό μετά τις Εορτές