Τριημέρι, 2012

Δύο μηνύματα στο τηλέφωνο, και ένα τρίτο, με έδωσαν μεγάλη χαρά, αυτές τις ημέρες. Συνηθίζαμε στο Όρος να κρατάμε το Τριημέρι, όχι αδιάκριτα, αλλά με την σοφή παιδαγωγία του Γέροντος.

Έτσι και εδώ, στον Τίμιο Πρόδρομο, κάτω από τα φτερά του μεγάλου νηστευτή αγίου μας, συνεχίζουμε το ίδιο.

Την Κυριακή, μετά τον κατανυκτικό εσπερινό και την ευχή της μετανοίας, που μας διάβασε ο σεπτός και ακάματος ποιμενάρχης μας, αφού μετανίσαμε και ασπασθήκαμε την αγία δεξιά του, περάσαμε από την «μπαμπούλου», όπως την λένε οι πατέρες. Πήγαμε δηλαδή στο πατρικό, να πάρουμε την ευχή της μάννας, που μπήκε στα 89 χρόνια της. Είχε έτοιμα βρασμένα αυγά να μας προσφέρει ενώ πιό πριν είχαν παίξει τον χάσκαρη με τους άλλους.

Τι ευλογημένες, σοφές, άγιες πρακτικές έχει ο άγιος λαός μας; Πόσο συνδεμένοι

είναι οι παλαιοί άνθρωποι με την αγία Εκκλησία;

Το τελευταίο πράγμα που βάζουν στο στόμα τους, πριν ξεκινήσουν την Αγία Τεσσαρακοστή, είναι το αυγό. Το αυγό που κρύβει πολλούς συμβολισμούς.

Με αυγό να κλείσει το στόμα, με αυγό να ανοίξει, την Ανάστασι.

Και ύστερα γυρίσαμε στο Μοναστήρι, εφοδιασμένοι με τις ευχές και των πνευματικών αλλά και των σαρκικών μας γονέων. Δόξα τω Θεώ.

Τί είναι το Τριήμερο, ή Τριομέρι, ή Τριημέρι; Είναι απόλυτη αποχή από τροφές αλλά και νερό, μέχρι την ώρα που, εξομολογημένοι, θα μεταλάβουμε στην πρώτη Προηγιασμένη την Τετάρτη.

Το εφαρμόσαμε και εφέτος. Μόνο που την Τρίτη το βράδυ, μετρήσαμε το ζάχαρό μας, και σε όλους ήταν στο 65-68. Σαφής υπογλυκαιμία. Και για να μην έχουμε απρόοπτα το επόμενο πρωΐ, κάτι γευτήκαμε. Όποιοι παίρνουν φάρμακα, σαν εμένα που παίρνω τουλάχιστο έντεκα, και στεγνώνει το στόμα, πίναμε και λίγο νεράκι. Είπαμε, η νηστεία θέλει μεγάλη διάκριση.

Και σήμερα, αξιωθήκαμε να γευτούμε τον προηγιασμένο άρτο, δηλαδή σώμα και αίμα Χριστού. Δόξα τω Θεώ.

Αν και η πρώτη προηγιασμένη, τουλάχιστο στο Άγιο Όρος, είναι του ηγουμένου, αφήσαμε τον σεβαστό π.Γρηγόριο να μας λειτουργήσει, και από σεβασμό, και από ηλικία, και από πολλά.

Ήταν τόσο ωραία όλα.

Στο Όρος, υπάρχουν μοναχοί που συνεχίζουν, μετά την θεία κοινωνία, την νηστεία, μέχρι και την Παρασκευή. Και το Σάββατο γευόμαστε το λάδι και το κρασί. Άλλοι πάλι κρατούν κάθε Δευτέρα, όλες τις εβδομάδες, το Τριημέρι. Είπαμε όμως ότι η άσκηση της νηστείας θέλει πολύ σωστή πνευματική αγωγή και μεγάλη διάκριση. Είμαστε, εξάλλου, ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, παθοκτόνοι και όχι σωματοκτόνοι.

Στο Όρος είδαμε ότι η αδιάκριτη νηστεία, μπορεί να σε κάνει να καταλύσεις πολύ περισσότερα από όσα τις αρτύσιμες ημέρες. Η αλόγιστη νηστεία μπορεί να προξενήσει τέτοια σωματικά πάθη-ασθένειες, που θα μας τυραννάν σε όλη μας την ζωή.

Δόξα τω Θεώ. Όταν υπάρχει Γέροντας, ο οποίος διά πείρας έμαθε τον πνευματικό αγώνα, δεν υπάρχει φόβος.

Την ευλογημένη αυτήν περίοδο της Τεσσαρακοστής, συνήθως μας πιάνει η υπερβολή, ένας ζήλος, που να θέλουμε από το πρώτο σκαλί της εγκρατείας, να φτάσουμε στο τελευταίο της αγιότητας. Όσο πιό νέος, τόσο πιό εύκολα. Εμ, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Χρειάζεται μέτρο και σύνεση.

Ο παπαΓρηγόρης, από τα Κελλιά πάνω από το Μοναστήρι, μία Τεσσαρακοστή, έφυγε σε κοντινό σπήλαιο, και δεν πήρε μαζί του ούτε παξιμάδι. Κοντά στην σπηλιά που διάλεξε υπήρχε πηγή νερού. Η πείνα αντέχεται. Η δίψα όχι. Σε ξεραίνει και άντε μετά να συνέλθεις. Ύστερα από την πρώτη εβδομάδα, πέρασε και η δεύτερη, αλλά στην Τρίτη άλλαξαν τα πράγματα. Οι άλλοι πατέρες που μαζεύονταν στα Κελλιά είχαν μεγάλη ανησυχία. Τι να γίνεται ο «ασκητής». Αλλά και ποιός να αποτολμήσει το περπάτημα στα κατσάβραχα; Η κούραση θέλει φαΐ, και τώρα είναι νηστεία.

Το Σάββατο λοιπόν μετά την Τράπεζα, αποφάσισαν οι νεότεροι να πάνε στο σπήλαιο. Πήγαν και αντίκρυσαν ελεεινό θέαμα. Ο «ασκητής» μας πεσμένος στην μέση της σπηλιάς, ίσια που ανάσαινε, ο σφυγμός του μόλις που ακουγόταν, τα χείλη του κατάξερα. Πώς δεν τον έφαγε και κανένας λύκος, σκέφτηκαν. Δεν είχε κουράγιο για τίποτα. Αλλά και πώς να τον κουβαλήσουν; Έκαναν ένα ξυλοκρέβατο με μία παλιοκουβέρτα και τον κατέβασαν στο κελλί.

Τα πειραχτήρια, μόλις τον είδαν να τον κουβαλούν οι δύο νέοι μοναχοί, άρχισαν τα πειράγματα. –Ευλογημένος ο ερχόμενος. Άντε, την επόμενη φορά θα σε φέρουν τέσσερεις. Υπονοώντας δηλαδή πως, αν το ξανακάνεις, θα σε κουβαλήσουν, νεκρό πλέον, τέσσερεις. Τον έβρεξαν πρώτα τα χείλη με λίγο ξύδι, να ζωντανέψει, και ύστερα τον έβαλαν να πιεί μία κούπα κρασί. Ο ασκητής αντιδρούσε, αλλά και τι να κάνει. Και από Δευτέρα της Σταυροπροσκυνήσεως, σχεδόν μέχρι την Ανάστασι έπρεπε να πίνει ένα ποτήρι γάλα κάθε μέρα.

Τις πρώτες ημέρες στην άσκηση, έπαιρνε νεράκι από την πηγή, όταν όμως άρχισε η εξάντληση, δεν είχε κουράγιο πλέον.

Ο παπα Εφραίμ ο Κατουνακιώτης- να έχουμε την αγία ευχή του- όταν μιλούσαμε για νηστεία, μας έλεγε την ιστορία της καμήλας με το καμηλάκι.

Κάποτε, λοιπόν, μία μάννα καμήλα είπε στο παιδί της πως θα το πάρει και αυτό, για να φέρουν το άλας της χρονιάς, στους πατέρες της ερήμου. Όλο χαρά το καμηλάκι, χοροπηδούσε και έλεγε χαρούμενο: θα πάμε για το άλας, θα πάμε για το άλας. Οι άλλες καμήλες που το έβλεπαν, ψιλογελούσαν κάτω από τα μουστάκια τους, και κάποιες το εύχονταν: άντε, και καλή επιστροφή.

Πήγαν στην αλυκή, φόρτωσαν το άλας στις μεγάλες καμήλες, το καμηλάκι βιάζονταν να φορτωθεί και αυτό. Αλλά … μέχρι εκεί ήταν η χαρά. Μόλις σηκώθηκε και έκανε τα πρώτα βήματα, κατάλαβε γιατί οι γέρικες καμήλες καθόλου δεν χαιρόταν όταν ήταν να πάνε για άλας.

Γύρισαν στα καλύβια τους, και ρωτούσαν το καμηλάκι: Πού ήσουν, καμηλάκι; Και εκείνο ξέπνοο απαντούσε: στο άαααλας, στο άαααλας …

Τελικά όμως αυτή είναι η νηστεία, να εξαντληθεί στο τέλος, όχι από την αρχή, ο σωματικός άνθρωπος, και να πτεροφυήσει μέσα μας η προσευχή και τα γλυκά της δάκρυα.

Πάντως, στους νέους, εμείς ταπεινά θα προτείναμε, να κάνουν, τώρα που μπορούν, πολλή άσκηση, έστω και μέχρι εξαντλήσεως. Δεν πειράζει. Μάλλον θα τους ωφελήσει. Θα αυξήσουν την καμηλιώτικη πνευματική τους καμπούρα, θα ανάψει μέσα τους ο ζήλος για τον Χριστό. Και όταν στα γεράματα θα θυμούνται, θα αισθάνονται μεγάλη παρηγορία. Μιλάμε φυσικά όταν υπάρχει καλή υγεία.

 

……..

Να σας πώ λοιπόν τα δύο μηνύματα;

Το πρώτο μήνυμα: Τελικά με ένα ποτήρι, το μισό ήπια, νερό, πέρασε μια χαρά το τριημέρι.

Και το δεύτερο: Με είπε ο διάκος πέρυσι ότι έκανε το τριημέρι, και φέτος το ξεκίνησα και εγώ. Έχει ευλογία να το κρατήσω;

Αν έχει λέει; Και βεβαιότατα έχει.

Να και ένα τρίτο: Την ευλογία σας, γέροντα. Ξεκίνησα την νηστεία της Σαρακοστής, αλάδωτη. Με την ευχή σας, μακάρι να την τελειώσω.

…..

Δόξα τω Θεώ. Καλό υπόλοιπο, αδελφοί μου!