Μοναστήρι ἤ Μονή εἶναι ὁ χῶρος ὅπου ζοῦν οἱ Μοναχοί.
Σκήτη εἶναι ἕνα «χωριό» ὅπου ζοῦν σέ μικρά σπίτια οἱ μοναχοί.
Τά Μοναστήρια βρίσκονται ἔξω ἀπό τίς πόλεις, καί ἀποτελοῦν τά πνευματικά φρούρια γιά νά ἀποκρούονται οἱ νοητές ἐπιθέσεις τῶν ἀρχέκακων καί ἀνθρωποκτόνων δαιμόνων.
Ἕνα Μοναστήρι εἶναι ἕνα ἐπίγειο κομμάτι τοῦ Παραδείσου, ἀφοῦ μέσα σέ αὐτό κατοικοῦν οἱ μοναχοί, οἱ ἐπίγειοι ἄγγελοι. Γιά τούς μοναχούς, οἱ οὐράνιοι ἅγιοι ἄγγελοι ἀποτελοῦν τό φωτεινό τους πρότυπο, ἐνῶ γιά ὅσους ἀδελφούς ζοῦν στόν κόσμο, οἱ μοναχοί εἶναι τό φωτεινό σημεῖο ἀναφορᾶς γιά τήν πνευματική τους καλλέργεια.
Οἱ πόλεις πού περιβάλλονται ἀπό Μοναστήρια εἶναι ἰδιαίτερα εὐλογημένες, ἐπειδή ἀκριβῶς ἐδῶ ὑπάρχει ἕνα καταφύγιο γιά ξεκούραση καί πνευματικό ἀνεφοδιασμό.
Ἄς μήν ξεχνοῦμε αὐτό πού μᾶς λέει ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος, ὅτι δηλαδή ὅσοι εἶναι δεμένοι με τά δεσμά τοῦ γάμου πρῶτο τους μέλημα εἶναι ἀκριβῶς ἡ οἰκογένεια. Ὅμως γιά τούς μοναχούς μοναδικό μέλημα καί μοναδική τους φροντίδα εἶναι τό πῶς θά ἀρέσουν στόν Θεό.
Ἕνα Μοναστήρι εἶνα ἀκόμα τόπος συνεχοῦς προσευχῆς καί λατρείας τοῦ Ἁγίου Θεοῦ.
Ἕνα Μοναστήρι εἶναι τόπος μετανοίας καί καθάρσεως, τόπος ξεκούρασης καί ἀναπαύσεως γιά τόν κουρασμένο συνάνθρωπο. Τόπος ἐξομολογήσεως καί ἀλλαγῆς πορείας.
Ἕνα Μοναστήρι εἶναι τόπος φωτεινός καί χαρούμενος, κατοικία ἐπίγεια τοῦ Θεοῦ, χῶρος ὅπου ζοῦν καί ἀγωνίζονται οἱ Ἅγιοι. Οἱ Ἅγιοι πού ἁγιάζουν τό σῶμα καί τήν ψυχή τους, οἱ Ἅγιοι πού ἁγιάζουν καί τόν τόπο ἀπό ὅπου περνοῦν καί ὅπου ζοῦν.
Ἄς εἶναι δοξασμένο τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ μας, πού σόφισε τούς Πατέρες μας καί ἵδρυσαν ἐπάνω στήν γῆ τά εὐλογημένα καταφύγια γιά ὅσους ἀγαποῦν τόν Θεό καί ἀφιερώνουν σ’Αὐτόν τήν ζωή τους, τά Μοναστήρια μας.