Ως Αδάμ και ως άσωτος …

ασωτου

ασωτου

Ως Αδάμ και ως άσωτος …

Δυστυχώς ασχολούμαστε πολύ με τις αμαρτίες, και με τις δικές μας και με αυτές των άλλων, και ακόμα χειρότερα, το ίδιο κάνουμε και σαν πνευματικοί…
Γράφω για αυτό το πολύ σοβαρό θέμα, γιατί μέσα στην Σαρακοστή προτείνουμε στους αδελφούς μας να εξομολογηθούν. Δηλαδή;
Σε ένα μήνυμα που δέχτηκα, το παιδί που το έστειλε γράφει: "ξέρω πως αυτό που θέλω να πω δεν το δέχεται η Εκκλησία".
Πόνεσα πολύ. Ένα παιδί ξέρει ότι δεν το δέχεται η Εκκλησία. Μα είναι δυνατόν;  Απάντησα: «Μπορεί, παιδί μου, η μάννα να μην δέχεται το παιδί της; Έλα και θα τα βρούμε.» Και περιμένω.

Ας πάρουμε το μπλεγμένο κουβάρι από την αρχή.
Ερώτηση:  Πώς δέχτηκε ο πατέρας τον γιό του τον ξεπεσμένο, τον γνωστό και ως άσωτο; Μήπως τον ανέκρινε; Όχι. Μήπως τον μάλωσε; Όχι. Μήπως τον έλεγξε; Όχι. Αλλά τι έκανε; Επέπεσεν επί τον τράχηλον αυτού και κατεφίλησεν αυτόν. Όμως σήμερα, αν ασπαστείς το παιδί σου, τον άνθρωπο που θέλει να πατήσει στα πόδια του, αμέσως θα χαρακτηριστείς ανώμαλος. Κύριε, ελέησον. Ο μακαρίτης ο πατέρας μου δεν σπούδασε παιδαγωγικά, αλλά με έπαιρνε στον δεξί του μηρό, με αγκάλιαζε, και τραγουδούσαμε μαζί. Στο τέλος με φιλούσε, και εμένα και τα αδέρφια μου, στο λαιμό, λίγο πάνω από την καρδιά και στο μέτωπο ή στα μαλλιά. Ευλογημένοι άνθρωποι, που έβαζαν πάνω από όλα την πατρική αγάπη και το φίλτρο της στοργής, και έτσι μας άντρωσαν. Ο Θεός να τους αγιάσει.
Καμία ερώτηση δεν μας έκαμνε ο Σεβαστός και μαρτυρικός μας Γέροντας, όταν καταφεύγαμε στην πατρική του στοργή. Απολύτως καμία. Μα, πατέρας ήταν. Ούτε δικαστής ούτε εισαγγελέας. Και χαιρόσουν να κάνεις απόλυτη υπακοή.
Και μας κατηχούσε: Μόνο όταν ο άνθρωπος είναι χαρούμενος, μόνο τότε μπορεί να μετανοήσει. Ναι. Χαρούμενος γύρισε ο γιός εκείνος. Μόνο η σκέψη του πατέρα γεμίζει τα μάτια μας γλυκά και ευφρόσυνα δάκρυα. Και ο πατέρας περίμενε και έψαχνε με το βλέμμα να δει σκόνη στον δρόμο, να βγαίνει από τα πληγωμένα ποδάρια του σπλάγχνου του που γύριζε.
Έτυχε να πάω σε δικαστήριο. Και από τα λεγόμενά μου μπορούσα να στείλω κάποιον σε σκληρή φυλακή, να τον καταδικάσω. Και πόνεσα. Και σκέφτομαι: Αν εγώ πόνεσα τόσο, και έκλαψα πικρά για ώρα πολλή, πόσο πονάει ο Χριστός και πόσο θα πονέσει, όταν θα αναγκαστεί, από την δική μας βλακεία και κακία, να μας καταδικάσει να ζούμε αιώνια μακριά του; Οι πληξές του δεν έκλεισαν, αλλά μένουν και θα μένουν ανοιχτές, μέχρι την νέα και καινή του παρουσία.
Και είναι σίγουρο πως το παιδί θέλει να βγάλει από μέσα του ό,τι τον βαραίνει, ό,τι τον πνίγει, ό,τι τον πληγώνει και τον τσακίζει. Θα τα πει. Αλλά εγώ δεν θα ρωτήσω. Τίποτα. Απολύτως τίποτα. Ξέρει ο καθένας μας πού πονάμε.

Ω, αδελφοί μου, η εξομολόγηση είναι λυτρωτικό μυστήριο.

Μπορεί κάποιες φορές η ανάπαυση και η ξεκούραση να μην έρθει με την πρώτη. Ή πάλι μπορεί να κρατήσει η χαρά για καναδυό μέρες και να ξανασβύσει. Μπορεί πάλι μετά την εξομολόγηση να πέσουμε σε χειρότερα από πριν. Τι σημαίνουν όλα αυτά;
Η απάντηση είναι απλή. Σημαίνουν ότι υπάρχει Σατανάς. Και δεν είναι εύκολο να ξεμπλέξει κάποιος από τα δίχτυα του, αφού τον έδωσε δικαιώματα. Και ο δαίμονας δεν αποποιείται εύκολα και με την μία τα δικαιώματα που εμείς του δώσαμε.
Αλλά και από την άλλη ο Χριστός θέλει να βεβαιωθεί ότι η απόφασή μας είναι σίγουρη αλλά και σταθερή και ότι δεν θα υπάρχουν μεταπτώσεις όσα παρατράγουδα και αν συμβούν. Θα τα πούμε, και θα τα ξαναπούμε, τα ίδια και τα ίδια και πάλι τα ίδια. και θα δεχόμαστε την συγχωρητική ευχή ταπεινά και γονατιστοί.
Άρα λοιπόν μας χρειάζεται βαθειά αναμόχλευση του είναι μας πριν αποφασίσουμε κάπου να ξεφορτώσουμε το βάρος μας.
Χρειάζεται όμως και κάτι άλλο, που και αυτό το διερευνούν οι πατέρες. Ο Άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος έχει ειδικά πέντε λόγους, όπου μιλάει για το πώς αποφασίζουμε να βρούμε πνευματικό και σε ποιόν τελικά εμπιστευόμαστε. Ρώτα, μάθε, ψάξε, ζήτα, ερεύνησε. Και μόνο όταν θα βεβαιωθείς και θα σιγουρευτείς, μόνον τότε, πήγαινε και παραδώσου. Και να είσαι σίγουρος στο ότι αυτός ο άνθρωπος θα σε οδηγήσει στον Χριστό, γιατί αυτός ο άνθρωπος είναι πλέον για σένα ο Χριστός πριν να ρθει στην καρδιά σου ο Θεός Χριστός.
Μην μας πείτε ότι αυτά είναι μόνον για τα βιβλία. Όχι. Αυτή είναι η αλήθεια της πνευματικής ζωής. Έτσι την ζήσαμε με τους οσίους γεροντάδες μας και έτσι την ζήσαμε και την ζούμε. Και δόξα τω αγίω Θεώ.
Τελικά, αδελφοί μου, η ζωή στην εκκλησία είναι αγώνας και ταπείνωση. Αλλοιώς πρόσωπο Θεού δεν πρόκειται να δούμε, όχι στον ουρανό, στο μέλλον, αλλά ούτε και εδώ. Και όπως λέει πάλι ο Όσιος Συμεών, αν δεν δούμε εδώ τον Θεό, δεν πρόκειται να τον δούμε ούτε και στον Ουρανό.
Άμα δεν ξεσκίσουμε εδώ την καρδιά μας και, καταπληγωμένη, δεν την παρουσιάσουμε μπροστά στον Χριστό, δεν βγαίνει άκρη. Το κουβάρι δεν ξετυλίγεται και δεν ξεμπλέκεται.
Καλή μετάνοια, αδελφοί μου, και καλό υπόλοιπο. Έφυγε η πρώτη εβδομάδα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Καλό Υπόλοιπο.
 

Αφήστε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Scroll to Top