Αγρυπνία Αγίου Νεκταρίου Αδελφοί, θα σας αναφέρω κάτι και κοστολογείστε το εσείς.
Εγώ απλά το καταγράφω και σας το καταθέτω. Παρασκευή βράδυ φίλος ιερέας από Θεσσαλονίκη μας έστειλε μήνυμα πως έχει για εμάς λίγα ρινίσματα από το Τίμιο λείψανο, που τον είχαμε παλαιότερα ζητήσει. Σάββατο κατά το μεσημεράκι, στείλαμε στην Συμβασιλεύουσα δύο παλληκαράκια, πνευματικά μας παιδιά, να το φέρουν. Το κινητό του παπούλη δεν ήταν σε λειτουργία. Πήρε τα μηνύματά μας, αλλά δεν απαντούσε. Ενώ τα παιδιά γυρνούσαν και έφτασαν σχεδόν στην Χαλκηδόνα, δέχονται τηλεφώνημα από τον πάτερ και γυρίζουν πίσω, γιά να λάβουν έναν κλειστό φάκελλο.
Έφτασαν στο Μοναστήρι μας αργά το απόγευμα του Σαββάτου. Χαρήκαμε πολύ, αλλά όταν ανοίξαμε τον φάκελλο, βρήκαμε δύο πολύ μικρά πλαστικά σακκουλάκια με ελάχιστα ρινίσματα επάνω σε κεράκια στρογγυλεμένα. Η αρχική μας χαρά παρηγορήθηκε με την σκέψη: δεν μετράει η ποσότητα αλλά η ποιότητα, ο Άγιος. Θελήσαμε να ανταποδώσουμε την αγάπη μας στον Άγιο και είπαμε να τον κάνουμε αγρυπνία, 7.30-έως 12.30. Είμασταν πέντε μοναχοί, δύο δόκιμες μοναχές, τρεις λαϊκοί και η θυγατέρα του ενός.
Εγώ πήγα στον ναό κατά τις 8.30, στην λιτή, έχοντας στο στήθος μου ένα φιλντισένιο κουτάκι από αυτά του εμπορίου που με δώρησε την Κυριακή μεσημέρι μία πνευματική μας θυγατέρα, από ένα προσκύνημα της προηγούμενης μέρας στα Μετέωρα. Έβαλα μέσα τα δύο σκκουλάκια και πήγα στον ναό. Ο αρχιψάλτης μας δεν μπορούσε να ψάλλει, έκλεισε η φωνή του, και ο πατήρ Μακάριος δεν διακονούσε, γιά να ψάλλει. Ο παπάς μας, ο πατήρ Αιμιλιανός έκανε και τον εφημέριο και τον ψάλτη. Πηγαίνοντας στον ναό, άρχισα και εγώ ο βραχνοκόκκορας να ψάλω. Σε κάποια στιγμή που είχε ανάγνωση, μπήκα στον ναό και επάνω στην αγία τράπεζα έβγαλα τα κεράκια από τις σακκουλίτσες. Με ήρθε μία ευωδία, αλλά δεν την πολυδέχτηκα. Είπα μόνο στην ρασσοφόρο δόκιμή μας να βάλει στο κουτί βαμβάκι, ένα κόκκινο πανί και να στερεώσει τα κεράκια με τα ψήγματα "χρυσού" τα τρίμματα δηλαδή, γιά να μπορούμε να τα προσκυνήσουμε. Στους αίνους, ο εφημέριος έβγαλε την θηκούλα και, αφού προσκυνήσαμε, μας έχρισε.
Η αγρυπνία προχωρούσε αλλά οι φωνές όλων μας έκλειναν, εγώ με την μόνιμη βραχνάδα σκεφτόμουν να σταματήσουμε και να φύγουμε δίχως θεία λειτουργία, ενώ συγχρόνως παρακαλούσα τον αγαπημένο μας άγιο να βοηθήσει την κατάσταση. Τελικά προχωρήσαμε, σχεδόν κομμάτια από την κούραση και τα βραχνιάσματα. Ο ένας καθόταν στο στασίδι ο άλλος έκοβε βόλτες. Μεγάλη η δυσκολία μας. Αλλά η αγρυπνία τελείωσε και πήγαμε πολύ χαρούμενοι, εμείς τα πτώματα, στην τράπεζα. Η χαρά όλων ήταν προφανής, έλαμπαν τα πρόσωπά μας και ευχαριστούσαμε με καρδιά και με φωνή τον γλυκύτατό μας άγιο. Θυμήθηκα ότι στην ΣΙμωνόπετρα είχαμε το δωμάτιο όπου κοιμήθηκε ο άγιος κατά το πέρασμά του από το μοναστήρι, όπως μας το παρέδωσαν οι παπούδες μας. Ήμουν διακονητής στην επίσημη φιλοξενία και πολλές φορές το περιποιήθηκα. Το είχαμε δεσποτικό και γιά τα επίσημα πρόσωπα, πριν το 1990, που αρχίσαμε να κατασκευάζουμε τα καινούργια. Μέσα είχαμε και εικόνα του Αγίου, σε κορνίζα αγιορειτική, φυτευτή. Το είπα στα παιδιά. Αποσυρθήκαμε και ήρθε ο παπάς γιά να πάρει ευχή γιά τον ύπνο, και σχεδόν ψιθυριστά με λέει, όπως το συνηθίζει: πατερούλη, απόψε δεν λειτουργούσα εγώ. Τον ασπάστηκα και καληνυχτηστήκαμε. Σήμερα το πρωϊ, είπα στον Αργύρη, τον ένα από τους δύο "διακομιστές" ότι κάποια στιγμή σαν να με ευωδίασε ο άγιος. Κοσμικό παιδί ο ίδιος συγκλονίζεται με κάτι τέτοια και με λέει: Όταν τον έφερνα, σε όλον τον δρόμο ευωδίαζε, γέροντα. Τα συμπεράσματα δικά σας. Εμείς ευχαριστούμε τον δωρητή μας και ευγνωμονούμε τον Άγιο Νεκτάριο. Δόξα τω Θεώ, αδελφοί.