Οι Ηγούμενοι της μονής μας
Από τον μεγάλο άγιο της Μονής μας, τον Όσιο Διονύσιο, αυτόν που οργάνωσε κοινοβιακά και ανακαίνισε ριζικά το μοναστήρι (1523-1526) μέχρι των ημερών μας, ένας μεγάλος αριθμός μοναχών απαρτίζει τον Κατάλογο των ηγουμένων μας.
Ουσιαστικά όμως αφού δεν έχουν εκδοθεί όλα τα αρχειακά έγγραφα, μπορούμε να μιλήσουμε με κάποια βεβαιότητα για την περίοδο μετά την καταστροφή του 1822, και πιο σίγουρα για τον 20ο και τον 21ο αιώνα.
Για τον 19ο αιώνα αντλούμε πληροφορίες από τις επιγραφές στα διάφορα κειμήλια και κυρίως από όσες βρίσκονται στις θήκες των αγίων λειψάνων, στις λειψανοθήκες.
1818 Μελέτιος Λειψανοθήκη τιμίας κάρας Αγίου Κλήμεντος
1827 Συμεών μοναχός Λειψανοθήκη τμήματος Αγίου Τρύφωνος
1835 Συμεών μοναχός Επιγραφή στη ράχη καλύμματος αγ. ευαγγελίου
1849 Αγαθάγγελος ιερομόναχος Λειψανοθήκη τμήματος Αγίου Χαραλάμπους
Ο μακαριστός π. Αρσένιος, που εγκαταστάθηκε εδώ περί το 1927 και για πολλές δεκαετίες υπήρξε ο στυλοβάτης και η ψυχή του Προδρόμου, συνέταξε και έναν πρώτο Κατάλογο των ηγουμένων που πέρασαν στα χρόνια του. Αλλά και ο π. Γεώργιος Ζέρης προσπάθησε να συμπληρώσει τον Κατάλογο των ηγουμένων και τον δημοσίευσε στο τεύχος με την ιστορία του μοναστηριού. Αλληλοσυμπληρούμενοι οι δύο Κατάλογοι μας δίνουν τον παρακάτω πίνακα που έχει ως εξής και τιτλοφορείται
Διατελέσαντες Ηγούμενοι-Ιερομόναχοι-Μοναχοί
18ος αι. Θεόφιλος Διάκονος ο κατοπινός μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης
19ος αι. Μελέτιος ιερομόναχος εκ Βερροίας
1835 Αγάπιος ιερομόναχος Μπάρμπεση (σημ. χωριό Βεργίνα)
1880 Δανιήλ μοναχός
1890 Κλήμης μοναχός
1895 Θεόκλητος μοναχός
1897 Προκόπιος ιερομόναχος
1910 Διονύσιος μοναχός
1913 Άνθιμος Ζησόπουλος Μπόστιανη (Ριζώματα) Πιερίων
1915 Ιωαννίκιος Μηλιόπουλος Βεροιώτης
1920 Αγαθάγγελος Μοναχός Μπόστιανη Πιερίων
1920 Διονύσιος από Κατράνιτσα
1921 Αγαθάγγελος από Ριζώματα
1922 Άνθιμος ιερομόναχος Ριζώματα
1925 Νεόφυτος μοναχός
1927 Αρσένιος Αθαν. Μπουγαλής Κλήμα Δωρίδος
1928 Κωνστάντιος Μοναχός-Βασίλειος Βόκκας (έγγαμος ιερέας ) Βέροια
1930 Πολύκαρπος
1931 Καπετάν Τσεκούρας
1933 Διακο Αριστόβουλος
1934 Γερμανός Ιερομόναχος Χίος
1935 Θωμάς μοναχός
1937 Ιωακείμ μοναχός-Αντώνιος Μακρής Βεροιώτης
1938 Αθανάσιος μοναχός Βέροια
1939 Αντώνιος μοναχός Βέροια
1941 Αργύριος μοναχός
1941 Βησσαρίων Χαϊδευτός Ιερισσός Χαλκιδικής
Μπρούγκας Αθανάσιος (έγγαμος Ιερεύς εκ Ριζωμάτων-εφημέριος χωρίου Αγ. Βαρβάρας)
1944 Πρόχορος μοναχός
1946 Γεώργιος Ζέρης (έγγαμος Ιερεύς) Πολυδένδρι Πιερίων
1950 Γεώργιος μοναχός
1951 εόντιος μοναχός Παλιογράτσιανο
1952 Χρυσόστομος Καραβέλλας Σάμιος
1953 Παύλος Λευκάδα
1954 Αργύριος Ευθυμίου(έγγαμος Ιερεύς) Καλύβια Ελαφίνας
1954 Γεώργιος Ζέρης
1956 Σπυρίδων μοναχός
1957 Νικηφόρος Σύρα
1958 Σάββας Βλάχος, έως 28-12-1958
1959 Νεκτάριος Στεργίου Κλήμα Δωρίδος
1963 Δαμιανός Μαυρίδης ιερομόναχος
1964 Νικόλαος μοναχός
1965 Χρυσόστομος μοναχός
1966 Στέφανος μοναχός
1967 Μάρκος μοναχός
Αντώνιος Πασβάντης-Σάββας Κυριατζής
1987 Γρηγόριος Σοφός Κρανιά Ελασσώνος
2007 Πορφύριος Μπατσαράς Πολυδένδρι Ημαθίας
Στη συνέχεια αξίζει να αναφερθούμε επί τροχάδην στους τελευταίους μας ηγουμένους.
Κατ’ αρχάς θα πρέπει να αναφερθεί ότι, μετά την ολοσχερή καταστροφή του 1822, το μοναστήρι δεν κατάφερε να ορθοποδήσει και να αποκτήσει μοναστική αδελφότητα. Ιδίως τον περασμένο αιώνα και μετά τους πολέμους, ένας ή δύο μοναχοί εγκαταβιούσαν εδώ, ενώ ο ηγούμενος οριζόταν από τον Μητροπολίτη Βεροίας ως ηγουμενεύων. Σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος, ηγούμενος και καθηγούμενος ονομάζεται ο ηγουμενεύων που έχει εκλεγεί από την αδελφότητα κάποιας μονής.
Ο π. Γεώργιος Ζέρης στην αρχή εργαζόταν στο Μοναστήρι του Προδρόμου σαν υπάλληλος. Από τότε όμως που χειροτονήθηκε ιερέας, κατά το έτος 1955, οριζόταν από τους διαφόρους μητροπολίτες να ενδιαφέρεται για τις ποικίλες υποθέσεις του. Αυτός, καίτοι έγγαμος, υπηρετούσε με αυταπάρνηση το μοναστήρι, εξασφαλισε την υπάρχουσα περιουσία του, πολλές φορές και δικαστικά ακόμα, ανακαίνισε κάποιες πτέρυγες και επί πλέον μας παρέδωσε γραπτώς σημειώσεις πολύτιμες για την ιστορία της Μονής.
Εξασφάλισε επίσης την απόλυτη κυριότητα της Ιεράς Μονής του Τιμίου Προδρόμου στο περεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου, που χτίστηκε σε ερείπια αρχαίας ομώνυμης Μονής, αφιερωμένης φυσικά και εκείνης στον λαοφιλέστατο Άγιο Γεώργιο, που υπήρχε δίπλα στην εν χρήσει γέφυρα του Αλιάκμονα,. Ο πατήρ Γεώργιος ακόμα σε συνεργασία με το Β΄ΣΣ διάνοιξε και τον δημόσιο δρόμο προς το Μοναστήρι.
Ο αρχιμανδρίτης Νεκτάριος Στεργίου, προερχόμενος από την Ιερά Μονή των Ιβήρων του Αγίου Όρους, ηγουμένευσε επί αρχιερατείας του σοφού και λογίου ιεράρχου Καλλινίκου του Χαραλαμπάκη. Επί ηγουμενίας του π. Νεκταρίου κτίστηκε με τσιμέντα η ΒΑ πλευρά της Μονής και ανακαινίστηκε εν μέρει το Καθολικό, ο κεντρικός δηλαδή ναός της.
Ο αρχιμανδρίτης Σάββας Κυριατζής, προερόμενος και αυτός από το Άγιον Όρος, ηγουμένευσε επί αρχιερατείας του Μητροπολίτη Παύλου του Γιαννικόπουλου.
Μετά την κοίμηση του πατρός Σάββα, ορίστηκε ως ηγούμενος της Μονής ο ιεροκήρυκας της Μητροπόλεως αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Σοφός, καταγόμενος από την Κρανιά Ελασσώνος. Ο πατήρ Γρηγόριος εκάρη μοναχός εδώ το 1971, και μετά από σύντομη εφημεριακή διακονία, διορίστηκε ιεροκήρυκας, και το 1987 ανέλαβε την διοίκηση του Μοναστηριού μας.
Κατά το τρέχον έτος 2007, ο πατήρ Γρηγόριος συνταξιοδοτήθηκε από τα ιεροκηρυκτικά του καθήκοντα. Με γράμμα του ο Σεβασμιώτατος τον ευχαρίστησε για την πολυετή και καρποφόρο προσφορά του στην εκκλησία.
Για την συνέχιση της ζωής του μοναστηριού, ο Σεβασμιώτατος σκέφτηκε να απευθυνθεί σε κάποιο αγιορειτικό μοναστήρι, ώστε έμπειρος αγιορείτης να αναλάβει την ηγουμενεία του. Έτσι απευθύνθηκε στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους, και ο ηγούμενος της Μονής, αρχιμανδρίτης Ελισαίος, ευλόγησε και απέστειλε για τον σκοπό αυτόν τον καταγόμενο από την περιοχή μοναχό Πορφύριο, τον οποί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας Κύριος κ. Παντελεήμων χειροτόνησε και κατέστησε αρχιμανδρίτη και ηγούμενο της Μονής.