Το σημείωμα αυτό το γράφω γιατί το υποσχέθηκα στην μικρή Νεκταρία. Την γνώρισα απόψε σε εργαστήριο κάποιας θεραπείας, που κάνω τελευταία. Ήρθε μαζί με την μητέρα της, Μαρία, που και αυτή υποβάλλεται σε ανάλογη θεραπεία. Ρώτησα να μας πει το όνομά της, και μόλις μας ανέφερε το Νεκταρία, τα ματάκια της άστραψαν. Της ευχηθήκαμε χρόνια πολλά, και η μητέρα της την ρώτησε αν τα παιδιά στο σχολείο, που τους κέρασε το πρωΐ, γνώριζαν τον Άγιο Νεκτάριο. Η αρνητική απάντηση της μικρής μαθήτριας ήταν πολύ χαριτωμένη. Στην συνέχεια πήρε τον λόγο η μητέρα, που μας διηγήθηκε την περιπέτεια που είχαν σαν οικογένεια πριν λίγα χρόνια. "Γεννήσαμε τον γιό μας τον Γιώργο, πάτερ, και ο γιατρός μας είπε να τον αποχαιρετήσουμε, γιατί πέθαινε. Γεννήθηκε με ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα. Το παιδί χαροπάλευε, έβγαζε αφρούς, τα ματάκια του είχαν γυρίσει. Πήγα μέσα και έπεσα στα γόνατα: Άγιε Νεκτάριε, εγώ εσένα έχω από παιδί. Σε παρακαλώ βοήθησέ με. Και σε τάζω, αν και όχι απόλυτα, αν κάνω άλλο παιδί να το δώσουμε το όνομά σου." Πράγματι, το πρωΐ ο Γιώργος ήταν τελείως υγιής. Το βράδυ βλέπω στον ύπνο μου τον Άγιο και με λέει: Εγώ σε έκανα αυτό που με ζήτησες. Τώρα θέλω να κάνεις ό,τι θα σε πω. Να μοιράσεις την εικόνα μου σε όλα τα παιδάκια στο Νοσοκομείο. Είμασταν στο Ωνάσειο, στην Αθήνα. Πού να ξέρω πόσα παιδάκια νοσηλευόταν εκείνες τις μέρες;! Τηλεφωνώ τον πατέρα μου στην Θεσσαλονίκη να με φέρει εικονίτσες του Αγίου γιά τα παιδάκια. Πόσες; με ρωτάει. Όσες πιάσει το χέρι σου, τον λέω. Πράγματι, τις έφερε, και ήταν ακριβώς όσα και τα παιδάκια στο Νοσοκομείο. Πέρασε ο καιρός. Ύστερα από πέντε χρόνια γεννήσαμε αυτό το κοριτσάκι, και με λέει η μητέρα μου: βρε κορίτσι μου, τα πεθερικά σου τα έβαλες το όνομά τους, βάλε και το δικό μου, να το ακούσω και εγώ. Συμφωνήσαμε λοιπόν να δώσουμε στην θυγατέρα μας το όνομα της μητέρας μου, Καλλιόπη. Και μετά τον σαραντισμό μου, τότε τα βάφτησα όλα, και τα πέντε, τα παιδιά μας, όλα τα ετοιμάσαμε γιά την βάφτιση. παραγγείλαμε και τα παστάκια με το όνομα Καλλιόπη, της μητέρας μου. Είχα ξεχάσει τελείως το τάμα μου. Το βράδυ όμως βλέπω τον παπού και με λέει: Ξέχασες το τάμα σου. Ξυπνάω το πρωΐ, τηλεφωνώ στην μάννα μου, ξεχάστε την Καλλιόπη, Νεκταρία θα το πούμε το παιδί. Όλοι ήξεραν το τάμα μου γιά τον Γιώργο μας και όλοι συμφώνησαν. Και έτσι έχουμε την Νεκταρία μας.
Σίγουρα η διήγηση της Κυρίας Μαρίας ήταν πιό ζωντανή, και μάλλον δεν την θυμάμαι και καλά. Το γεγονός είναι ότι ο Άγιος έκανε ένα ακόμα θαύμα, και μπροστά μας είχαμε ένα παιδάκι με το γλυκύτατο όνομά του. Το ερώτημα είναι: πώς και απόψε μας συνέβη να γνωρίσουμε την Νεκταρία και τους θαυμάσιους γονείς της. Απόψε, που γιορτάζει ο Άγιος Νεκτάριος. Και κάτι μεταξύ σοβαρού και αστείου. Η γιατρός με είχε γραμμένο σαν: πατήρ Νεκτάριος…. Πώς λέει ο ποιητής; ποιούς να μνημονεύουμε στις μεγάλες θλίψεις; Ε, λοιπόν, απόψε μνημονεύουμε και τον Άγιο Νεκτάριο, που μας παρηγόρησε αρκούντως, κατά την εφετεινή μνήμη του. Καμιά φορά τα πολύ μικρά και γιά κάποιους ίσως αστεία, είναι πολύ μεγάλα και θαυμαστά. Κρίνετέ μας όπως θέλετε. Ελεύθερα. Καλό ξημέρωμα. Βοήθειά μας ο Άγιος Νεκτάριος. και του χρόνου, να αξιωθούμε να τον πανηγυρίσουμε. Αμήν.