Η σημερινή Κυριακή, αγαπητά μου παιδιά, αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, έχει πολλά να μας πει κι ας ξεκινήσουμε από το ότι εμείς εδώ οι Προδρομίτες την Κυριακή μετά τις 6 Φεβρουαρίου, μετά δηλαδή τη γιορτή του Αγίου Φωτίου του μεγάλου, πανηγυρίζουμε τη μνήμη των Αγίων δεκαρίθμων· με την ευλογία του σεπτού μας Ποιμενάρχη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κυρίου Παντελεήμονος ορίσαμε αυτήν την Κυριακή να εορτάζουμε τους Αγίους δεκαρίθμους φωτιστάς των Βαλκανίων. Οι αδελφοί μας οι Σλάβοι τιμώντας αυτούς που τους οδήγησαν στον χριστιανισμό εορτάζουν τους επταρίθμους Αγίους, όμως στους επταρίθμους Αγίους λείπουν οι πρωτεργάτες αυτής της μεγάλης κινήσεως που έκανε η αυτοκρατορία της Βασιλευούσης γιά τους επελθόντες εκείνους τους αιώνες βόρειους ανθρώπους. Από τους επταρίθμους έλειπαν ο πρωτεργάτης αυτού του σχεδίου και δύο ακόμα. Κι εμείς, λοιπόν, ορίσαμε το Σάββατο ή την Κυριακή μετά την εορτή του Αγίου Φωτίου να εορτάζουμε τους δεκαρίθμους πλέον, βάζοντας πρώτο τον Μέγα Φώτιο, τον Πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως ο οποίος υπακούοντας στις εντολές του αυτοκράτορα Βασιλείου του Μακεδόνος, οργάνωσε ένα σχέδιο εκχριστιανισμού και εκπολιτισμού των λαών εκείνων που κατέβηκαν από τις βόρειες στέπες κι έφτασαν μέχρι πού; Δεν μας συμφέρει να το λέμε, αλλά είναι αλήθεια, μέχρι την Πελοπόννησο. Προχθές γιορτάσαμε τον Άγιο Λουκά, τον εν Στειρίω, μαζί με τον αδερφό του, ο οποίος ακριβώς, άμα διαβάσετε το συναξάρι του, είπε ότι υπέφερε από την κάθοδο των Βουλγάρων. Αν δεν γινόταν αυτό που έκανε ο Μέγας Φώτιος κανείς δεν ξέρει ποια θα ήταν η σημερινή κατάσταση. Και γλωσσολογικά αλλά πολύ περισσότερο θρησκευτικά. Οι Σλάβοι είχαν φτάσει μέχρι την Πελοπόννησο· επαναλαμβάνω, οι Σλάβοι ήταν ανθρωποφάγοι. Έκαναν θυσίες ανθρώπων στους βάρβαρους θεούς τους. Δηλαδή τον 9ο και 10ο αιώνα επανέφεραν στην Βαλκανική χερσόνησο τα είδωλα και θυσίαζαν ανθρώπους και τότε ο Μέγας Φώτιος με τον αυτοκράτορα σκέφτηκαν ότι δεν είναι δυνατόν αυτό να συνεχιστεί και οργάνωσαν ένα εκπολιτιστικό πρόγραμμα, ώστε αυτούς τους λαούς, οι οποίοι ήρθαν γιά να μείνουν στα Βαλκάνια, έπρεπε πάση θυσία να τους φέρουν στο φως της θεογνωσίας και να τους οδηγήσουν στην Εκκλησία. Έτσι λοιπόν, ο Πατριάρχης Φώτιος, ο οποίος βάφτισε τον βασιλιά των Βουλγάρων, τον Μπόρις, και τον ονόμασε Μιχαήλ, οργάνωσε ένα σχέδιο στο οποίο πρωτοστάτες ήταν οι Θεσσαλονικείς Μεθόδιος και Κύριλλος, οι αυτάδελφοι· δύο αδέλφια από την Θεσσαλονίκη ήταν οι πρωτοστάτες σ’ αυτό το έργο. Στην συνέχεια ήταν δύο άλλοι, επίσης αδέρφια κατά σάρκα, ο Συμεών και ο Θεόδωρος, οι οποίοι έφτασαν μέχρι την Πελοπόννησο κι έχτισαν το μοναστήρι του Μεγάλου Σπηλαίου. Γιατί; Γιατί μέχρι εκεί είχαν φτάσει οι Σλάβοι. Στην συνέχεια έχουμε τον δικό μας τον Άγιο Κλήμη -γι’ αυτό και βγάλαμε την Αγία Κάρα του- και τον Ναούμ, τον Αγγελάριο, τον Σάββα και τον Γοράσδο. Δέκα, λοιπόν, οι οποίοι οργάνωσαν αυτό το έργο του εκχριστιανισμού και του εκπολιτισμού των Σλάβων. Και τους τιμούμε εδώ στο μοναστήρι μας το Σαββάτο ή την Κυριακή μετά την εορτή του Αγίου Φωτίου. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό γιατί σήμερα τα έχουμε όλα έτοιμα. Αν ακούσετε όμως διηγήσεις από την ιεραποστολή στην Αφρική θα πάρετε μία ιδέα το τι σημαίνει αυτό που λέω. Να ξέρεις να είναι ανθρωποφάγοι γύρω σου και να θυσιάζουν ανθρώπους στα είδωλα. Αυτό είχε επικρατήσει στα Βαλκάνια και ο Μέγας Φώτιος ήταν αυτός που με τους μαθητές του άλλαξε την πορεία της ιστορίας· γι΄ αυτό λέμε ότι ο Άγιος Φώτιος είναι τεράστιος Άγιος. Όχι απλώς Μέγας, αλλά τεράστιος Άγιος. Αν και δεν τον ξέρουμε κι έτσι που πέφτει η μνήμη του καθημερινή, ούτε καν βλέπουμε στο ημερολόγιο ότι γιορτάζει. Δεν είναι ο πρώτος Άγιος του ημερολογίου. Ο Άγιος Βουκόλος είναι ο πρώτος Άγιος. Είναι ο τρίτος και ο τέταρτος. Αλλά επαναλαμβάνω, αν δεν ήταν ο Φώτιος και ο αυτοκράτορας ο Βασίλειος ο Β΄ ο Μακεδόνας, σήμερα δεν ξέρουμε ποια θα ήταν η κατάσταση και στα Βαλκάνια και στην Ελλάδα. Εμείς έχουμε την χαρά και την τιμή και την ευλογία να θησαυρίζεται στο μοναστήρι μας η κάρα η χαριτόβρυτη του ενός από αυτούς τους μεγάλους Αγίους, του Αγίου Κλήμεντος, ο οποίος έδρασε κοντά σχετικά, δηλαδή στην περιοχή της Αχρίδας. Οι άλλοι Άγιοι έφτασαν μέχρι επάνω στην Βοημία. Πρώτο λοιπόν που σήμερα εμείς εδώ οι Προδρομίτες πανηγυρίζουμε είναι η μνήμη των δεκαρίθμων Αγίων και μάλιστα βάλαμε και την Αγία κάρα γιά να προσκυνήσετε να πάρετε την ευλογία του Αγίου και από την άλλη μεριά αφήσαμε τον Άγιο Χαραλάμπη που γιόρταζε στις δέκα του μηνός ακριβώς γιά να τον προσκυνήσετε και να σκεφτείτε ότι δεν έχει καμία σημασία η ηλικία. 113ών ετών μαρτύρησε ο Άγιος Χαραλάμπης. Και τι τον έκαναν; Τον έγδαραν ζωντανό. Γιατί καμιά φορά λέμε ε, τώρα εμείς οι γέροι να μαζευτούμε να καθίσουμε στο σπίτι μας. 113ών ετών μαρτύρησε ο Άγιος Χαραλάμπης κι επαναλαμβάνω τον έγδαραν και του έκοψαν το κεφάλι γι΄ αυτό και τον αφήσαμε εδώ, έναν σπόνδυλο του Αγίου Χαραλάμπους και ολόκληρη την πάντιμη κάρα του Αγίου Κλήμεντος. Και τώρα ας έρθουμε στον άλλο Άγιο της ημέρας, τον Άγιο Μελέτιο Αρχιεπίσκοπο της μεγάλης πόλεως Αντιοχείας. Βλέπετε, η Εκκλησία δεν είναι ξηροφάι. Η Εκκλησία είναι πολύ πλούσια τροφή. Και τροφή της Εκκλησίας, δηλαδή ημών των χριστιανών, είναι βέβαια και η υλική τροφή, αλλά όπως έλεγαν και τα τροπάρια του Αγίου Χαραλάμπους, παραθέτει ενώπιον μας τράπεζα των κατορθωμάτων του. Γι’ αυτό και θα αναφερθούμε με δύο λόγια και στον Άγιο Μελέτιο, ο οποίος ήταν ο πρόεδρος της δεύτερης Οικουμενικής Συνόδου 381 και ήταν ο Άγιος εκείνος που, ενώ ζούσε ακόμα, οι χριστιανοί της Αντιόχειας είχαν την εικόνα του και προσκυνούσαν την εικόνα του. Και στην είσοδο της Αντιόχειας υπήρχε η εικόνα του Αγίου Μελετίου κι έκανε θαύματα τεράστια. Πολύ μεγάλος Άγιος ο Άγιος Μελέτιος. Αλλά ας μην πούμε περισσότερα, γιά τον Άγιο Μελέτιο που ήταν φίλος με τον Μέγα Βασίλειο και μοιάζουν κιόλας, γιά να προχωρήσουμε στο Άγιο Ευαγγέλιο. Πραγματικά όπως το είδατε εξάλλου, αυτή η ευαγγελική περικοπή θα έλεγα ότι κάνει και την πιο σκληρή καρδιά να ραγίσει. Κάνει και τον πιο σκληρό άνθρωπο να δει αν στέκεται καλά σ΄ αυτό που κάνει. Άμα συνδυάσουμε το ευαγγελικό ανάγνωσμα με το αποστολικό ανάγνωσμα, θα δούμε ένα πράγμα τα σαρκικά πάθη δεν αφήνουν τον άνθρωπο να μετανοήσει. Έλεγε ο Απόστολος ότι όποιος πορνεύει με την γενετήσια πράξη, την οποία ο Θεός έδωσε, κολλάει στην πόρνη. Και δεν είναι εύκολο να ξεκολλήσει. Γιατί είναι ευλογημένος ο γάμος; Γιατί κολλάει το ζευγάρι και ξεκολλάει μόνο διά του θανάτου. Όλα τα άλλα είναι, θα έλεγα, παράνομα και φέρνουν πολύ μεγάλες δυσκολίες. Η μεγαλύτερη δυσκολία είναι ότι δεν μπορεί ο άνθρωπος να ξεκολλήσει. Γι΄ αυτό και σήμερα αναφέροντας τον γιο εκείνο, τον ταλαίπωρο, το λέει: «ζῶν ἀσώτως» και λέει και ο μεγάλος του αδερφός: Τά ΄φαγε με τις πόρνες. Κι όμως, αυτός ξεκόλλησε και κατάφερε να γυρίσει πίσω. Ακούσαμε ένα τροπάριο του Τριωδίου στον όρθρο που έλεγε: Χριστέ μου, άπλωσες τα χέρια σου στον σταυρό γιά να με αρπάξεις από τα δίχτυα του σατανά». Θαυμάσια εικόνα. Αν, λοιπόν, βλέπετε τον Χριστό να είναι πάνω στον σταυρό και να είναι και το σώμα επάνω στον σταυρό και να έχει απλωμένα τα χέρια, να σκέφτεστε αυτό. Ότι τα απλωμένα αυτά χέρια είναι γιά να αρπάξει εμένα κι εσένα από τα δίχτυα του σατανά. Δε θα κλείσουν τα χέρια ποτέ. Κι όχι μόνο δε θα κλείσουν τα χέρια, αλλά και οι πληγές που έχουν τα χέρια και τα πόδια και η πλευρά δεν θα γιατρευτούν. Δε θα κλείσουνε. Το πρωί, λοιπόν, σήμερα στην πρώτη ωδή ψάλλαμε ένα τροπάριο, ένα τροπάριο που μας πήγε πολύ πίσω, πολύ πίσω. «Τήν Μωσέως ᾠδήν ἀναλαβούσα βόησον, ψυχή, βοηθός καί σκεπαστής ἐγένετό μοι εἰς σωτηρίαν, οὕτος μου Θεός καί δοξάσω αὐτόν, Θεός τοῦ πατρός μου καί ὑψώσω αὐτόν». Δηλαδή, η σημερινή Κυριακή που συνήθως την περιορίζουμε στην ευαγγελική περικοπή, έχει τόσο πλούτο νοημάτων και θα έλεγα πνευματικής τροφής που καλό είναι όλα αυτά να τα εκθέτουμε ενώπιόν μας και να τρώμε. Να χορταίνουμε από την πνευματική ζωή. Από την πνευματική τροφή που μας δίνει η αγία εκκλησία. Η εκκλησία δεν είναι ξερά πράγματα. Δεν είναι ηθικισμός η εκκλησία. Δεν είναι η εκκλησία απαγορεύσεις και δικαστήριο. Η εκκλησία τι είναι; Η εκκλησία είναι η αγκαλιά του Πατέρα. Γι΄ αυτό και ο Χριστός έχει τα χέρια ανοιχτά. Γιατί ακριβώς είναι μία αγκαλιά. Τα ξέρουμε τα γράμματα του ευαγγελίου. Τα ακούσαμε και τα ξανακούσαμε και θα τα ξανακούσουμε και μέχρι να πεθάνουμε θα ακούμε τα λόγια του ευαγγελίου τα ίδια. Γι΄ αυτό και δεν έχουν καμία δικαιολογία αυτοί που λένε ότι δεν καταλαβαίνουν την γλώσσα του ευαγγελίου και την γλώσσα της εκκλησίας. Αν είχαν λίγο φιλότιμο, μια φορά να τα διαβάσεις, μια φορά να τα ακούσεις, τα ξέρεις σε όλη σου την ζωή. Αυτή η μελέτη είναι αυτή που δίνει κάθε φορά καινούργια νοήματα στον νου και στην καρδιά και τρέφει τον πιστό. Γνωστή η ιστορία, ένας πατέρας είχε δύο γιούς και δε συμφωνώ καθόλου με τις οικογένειες που έχουν μόνο δύο παιδιά. Όχι μόνο δε συμφωνώ, αλλά στεναχωριέμαι αφάνταστα. Άλλο τώρα αν υπάρχουν λόγοι ιατρικοί, άλλο αυτό. Αλλά δύο παιδιά σημαίνει, πεθαίνεις. Δεν θα πεθάνεις σήμερα; Θα πεθάνεις αύριο. Και η ερώτηση είναι: Πού είναι τα άλλα παιδιά; Δεν γίνεται να έρχεται ένα ζευγάρι με 40 χρόνια γάμου και να έχει δύο παιδιά. Κάτι συνέβη. Εκτός από λόγους υγείας. Όταν υπάρχουν λόγοι υγείας, αυτό είναι άλλη ιστορία. Κι αυτά τα δύο παιδιά λοιπόν, ο ένας ήταν καλός, έτσι γίνεται συνήθως κι ο άλλος ήταν αλητάκος. Κι ο καλός έμεινε κοντά στον πατέρα, ο δε αλητάκος του είπε: Δώσε μου ό,τι μου ανήκει. Βλέπετε, γιά να καταλάβει κανείς το άγιο ευαγγέλιο, πρέπει να ξέρει πολύ καλά την Παλαιά Διαθήκη. Γιά να καταλάβει κανείς το άγιο ευαγγέλιο, πρέπει να ξέρει κανείς πολύ καλά την Παλαιά Διαθήκη. Δικαίωμα κληρονομίας στην πατρική περιουσία, σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, είχε μόνον ο πρώτος γιος. Ναι. Το ότι ο πατέρας έδωσε στον δεύτερο γιο «τό ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας», αυτό είναι το πρώτο σκάνδαλο που έγινε με το άγιο ευαγγέλιο. Το ότι δηλαδή, όλοι κληρονομούμε μέσα στην εκκλησία. Όχι μόνο ο μεγάλος γιος. Κι ο μικρός κι ο δεύτερος κι ο τρίτος και να το ξέρουν αυτό οι γονείς και να φροντίζουν να τακτοποιούν τα θέματα πριν φτάσουν στα γεράσματα. Γιατί όταν φτάσουν στα γεράσματα … να ξέρουν οι γονείς και να τακτοποιούν τα θέματα της περιουσίας, η οποία περιουσία -προσέξτε- ανήκει στους κληρονόμους. Δεν ανήκει σε αυτόν που την διαχειρίζεται. Βάλτε το καλά στο μυαλό σας αυτό. Η περιουσία ανήκει στους κληρονόμους. Και οι περισσότερες φασαρίες στην Ελλάδα, οι περισσότερες έχθρες είναι ακριβώς γιατί οι γονείς δεν τα φροντίζετε. Αυτό είναι τραγικό λάθος. Αυτός λοιπόν ο πατέρας εδώ, τού ᾿δωσε του μικρού, ο οποίος τι έκανε; Πήγε και τα έφαγε. Και τά ᾿φαγε κι αυτός δεν ξέρει πώς. Ναι, αλλά έφτασε μάλιστα να φυλάγει γουρούνια. Τα γουρούνια, λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, είναι τα ζώα στα οποία μεταμορφώνεται το δαιμόνιο της πορνείας. Και ο γέροντας Ιωσήφ ο ησυχαστής, ο όσιος Ιωσήφ ο ησυχαστής, το έζησε αυτό και μία μέρα που είχε δαιμονικό πειρασμό, το άρπαξε το δαιμόνιο και ήταν γουρούνι, αγριογούρουνο και βρώμισε ο τόπος. Γι΄ αυτό λέγει, βόσκων χοίρους. Όλες οι λέξεις του ευαγγελίου δεν είναι τυχαία τοποθετημένες. Έχουν πολύ μεγάλη σημασία και πολύ βαθιά σημασία. Ξεκινάμε από τον Αδάμ. Εκεί παίχτηκε το πρώτο παιχνίδι. Το πολύ σκληρό παιχνίδι. Να τά ᾿χεις όλα, να είναι όλα δικά σου και να σου πει κάποιος προς τα εκεί μην πας κι εσύ να πας εκεί. Ε, τώρα, αυτό τι είναι; Πώς να σε ανεχτεί; Αυτός που έχει, αυτός που σου τα έδωσε; Η σημερινή παραβολή είναι, θα λέγαμε, ο καθρέφτης της περιπέτειας του Αδάμ. Και ο νέος Αδάμ, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, είναι αυτός που του λέει. Και τι λέει; Λέει ότι αυτός ο αλήτης, αυτός ο τρισάθλιος, αυτό το χαμένο, τι είπε; «Ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου». Αυτό είναι το μυστικό της πνευματικής ζωής. Να γυρίσουμε προς τον Πατέρα. Τα προηγούμενα ευαγγέλια μετά τις δεσποτικές εορτές παρουσίαζαν πρόσωπα που αναζητούσαν, τι; Τον Κύριο. Τον Ιησού Χριστό. Τώρα έρχεται εδώ ο ίδιος ο Χριστός και λέει, τι λέει; Ο Πατέρας. Και η προσευχή που μας έμαθε δεν αναφερόταν στο πρόσωπό του, αλλά αναφέρονταν στον Πατέρα. Αυτή είναι η εκκλησία. Η εκκλησία έχει αρχηγό τον Πατέρα. Ο Χριστός είναι η φανέρωση της αγάπης του Πατρός. Ο Χριστός είναι η αυτοθυσία. Γιατί; Γιά ποιον λόγο; Γιά να σώσει εσένα κι εμένα. Είναι γνωστά αυτά, πώς ξεκίνησε, πώς γύρισε. Υπάρχει, όμως, μία λεπτομέρεια. Εκεί που λέει τι τον φόρεσε, τι τον έντυσε. Λέει ότι τον έντυσε την στολήν την πρώτην. Υπάρχει η ιστορία ενός γέρου ο οποίος είχε ξεφύγει, αν και ήταν καλόγερος. Αλλά είχε πολύ μεγάλη αρετή και όταν μετανόησε και γύρισε, είδε ένα δικαστήριο. Και στο δικαστήριο ο κατηγορούμενος ήταν αυτός. Αλλά είχε τόσο βαθιά αρετή και τόσο βαθιά συντριβή της καρδιάς που τι έγινε; Η Αγία Τριάδα τον φόρεσε την στολή την πρώτη. «Φορέστε στον Γελάσιο την κόκκινη στολή, τον βύσσο, την αυτοκρατορική στολή». Κι έτσι λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος, τον οποίον υπηρέτησα και μου χάρισε πολλά δώρα, αυτός ο άνθρωπος ακριβώς έγινε δεκτός από τον Πατέρα, όπως ο άσωτος. Μετά τι του φόρεσε; Μετά του φόρεσε «δακτύλιον». Γιατί του φόρεσε δακτύλιον; Γιατί τού ᾿δωσε δαχτυλίδι; Γιατί το δαχτυλίδι δεν είναι απλή ιστορία. Πας και βρίσκεις ένα δαχτυλίδι και το αγοράζεις και το φοράς. Το δαχτυλίδι είναι η σφραγίδα. Αν του φορούσε μόνο την στολή και δεν του φορούσε το δαχτυλίδι, δεν θα ήταν νόμιμη η σωτηρία του. Τού ᾿δωσε δαχτυλίδι. Αυτό σημαίνει το δαχτυλίδι. Ότι εσύ πλέον είσαι κύριος. Κι έκανε και κάτι άλλο. Τι άλλο έκανε; Φανταστείτε τώρα ένα παληκαράκι -πόσων χρονών να ήτανε, εικοσιπέντε; άντε τριάντα- να έρχεται από πέρα με τα ξεσκισμένα ρούχα βρώμικος -στα γουρούνια ήταν- και να είναι και ξυπόλυτος. Να είναι και ξυπόλυτος. Πολύ μεγάλη σημασία έχει. Αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία. Δηλαδή είχε φτάσει σε τέλεια περιφρόνηση. Δεν έφτανε πιο κάτω. Από εκείνο το σημείο πιο κάτω δεν υπήρχε. Κι ο πατέρας του τού έδωσε υποδήματα εις τους πόδας. Και δεν φορούσαν όλοι τους παπούτσια. Όχι παπούτσια, σανδάλια, υποδήματα. Αυτά τα τρία στοιχεία, δηλαδή, η στολή η πρώτη, το δαχτυλίδι και τα υποδήματα δεν δείχνουν ότι απλώς τον συγχώρησε και τον δέχτηκε. Αλλά τον αποκατέστησε στην πρώτη δόξα. Αυτό είναι το νόημα της ενδυμασίας. Να μην πούμε άλλα γι᾿ αυτά, να πάμε λίγο στον μεγαλύτερο αδερφό. Έχω την εντύπωση ότι πλέον όλοι μας είμαστε και ο άσωτος και ο μεγάλος αδερφός και όλοι μας, στην ζωή μας, έρχονται στιγμές που είμαστε ο μεγάλος αδερφός κι έχουμε στιγμές που είμαστε ο μικρότερος αδελφός. Ο πατέρας παρουσιάζεται με μία συγκεκριμένη μορφή. Τι λέει; Ότι ο πατέρας και στις δύο περιπτώσεις τους είδε από μακριά να έρχονται. Τους περίμενε. Και τον μεγάλο «ἔτι δὲ αὐτοῦ μακρὰν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτόν ὁ πατήρ» και ο άλλος πάλι, «ὁ πατήρ ἐξελθών». Δηλαδή και στις δύο περιπτώσεις ο πατέρας περιμένει. Και στις δύο περιπτώσεις ο πατέρας περιμένει. Φοβερό πράγμα. Και βέβαια, όταν ήμουνα παιδί είχα μία δυσκολία, τραγική δυσκολία, όταν με έπιανε αυτή η σκέψη τρελαινόμουν. Άραγε, είμαι παιδί αυτού του πατέρα κι αυτής της μάνας; Αυτό μέχρι τα δεκαοχτώ με τάραζε. Δεν μ᾿ άφηνε να ησυχάσω ποτέ. Η ζωή μου ήταν μια ανισορροπία. Έψαχνα τον πατέρα μου. Και οι ευχές των σαρκικών γονέων, το πιστεύω αυτό, με οδήγησαν και βρήκα πατέρα. Πνευματικό πατέρα. Κι ο πατέρας μου, ο πνευματικός, μου είπε το εξής, ακούστε το εσείς οι γονείς: «Άκου, παιδί μου, αυτοί που μας έφεραν στον κόσμο, που μας γέννησαν, γίνονται μέρος του σχεδίου του Θεού γιά να ᾿ρθούμε εμείς στον κόσμο». Δεν τα γεννάτε εσείς τα παιδιά. Όχι κι είναι λάθος να πιστεύετε ότι γεννάτε εσείς τα παιδιά. Και είναι λάθος να απαιτείτε από τα παιδιά σας να σας φυλάξουν, δεν ξέρω τι να σας κάνουν, να σας γηροκομήσουν, εγώ σε σπούδασα και οφείλεις να με γηροκομήσεις. Αυτά είναι τραγικά λάθη. Είναι εγκλήματα στην προσωπικότητα των παιδιών. Και μου είπε ο γέροντας το εξής: «Άκου, παιδί μου, οι γονείς μας έφεραν στον κόσμο, γιατί αυτό ήταν το σχέδιο του Θεού, αλλά πατέρας μας είναι ο ουράνιος πατέρας. Αυτός αποφασίζει γιά το αν θα γεννηθείς κι εσύ κι εγώ κι ο καθένας. Και μητέρα μας είναι η αγία εκκλησία». Και μου είπε και κάτι άλλο. «Αν είναι να παντρευτείς και να πάρεις μία γυναίκα, αυτή η γυναίκα σου να είναι η αγία Εκκλησία». Αυτό είναι το μυστήριο της ιεροσύνης. Βλέπετε, λοιπόν, αγαπητοί μου αδελφοί ότι ο άνθρωπος είτε το καταλαβαίνει είτε δεν το καταλαβαίνει, είτε είναι δίκαιος είτε είναι αμαρτωλός, ένα πράγμα ψάχνει, ποιο; Ποιο πράγμα; Τα χέρια που τον έπλασαν. «Αἱ χεῖρες σου ἐποίησάν με καί ἔπλασάν με». Δηλαδή, τον ουράνιο Πατέρα. Αυτόν ψάχνεις. Γι᾿ αυτό η σημερινή ευαγγελική περικοπή είναι πολύ σπουδαία. Είναι πολύ σπουδαία. Είναι θεμέλιο. Δεν μπορείς να απορρίψεις τον συνάνθρωπό σου. Να τον βλέπεις να βρίσκεται σε μία άσχημη κατάσταση. Δεν μπορείς, δεν μπορείς να τον διώχνεις. Δεν έχεις δικαίωμα να καταδικάζεις τον συνάνθρωπό σου, ακόμα και να τον βλέπεις να είναι μέσα στον βούρκο. Άλλος έχει τον λόγο. Άλλος θ᾿ αποφασίσει. Εσύ κοίτα να μην ζηλέψεις που όταν θα γυρίσει εκείνος, τον οποίον εσύ καταδίκασες, ο ουράνιος Πατέρας θα τον τιμήσει. Αυτό που έκανε δηλαδή ο μεγάλος γιος, ο οποίος ζούσε μέσα στην εκκλησία, έτσι; Γιά τους ΄΄καλούς ανθρώπους΄΄ είναι αυτό. Ο μεγάλος γιος λέει ότι ήταν σπίτι. Μέσα στο σπίτι. Το σπίτι είναι η εκκλησία μας. Δεν ήταν έξω από το σπίτι. Ήταν μέσα στο σπίτι. Λοιπόν, ο πατέρας είναι αυτός που έχει το σπίτι. Και το σπίτι είναι η εκκλησία. Κύριος του σπιτιού είναι ο ουράνιος Πατέρας. Εμείς είμαστε τα αδέρφια ή οι δούλοι. Οι δούλοι τι έκαναν; Ό,τι κάνουν συνήθως οι μικροί άνθρωποι. Πολύ χθαμαλό πράγμα αυτό, πολύ τιποτένιο. Ξέρεις; Α, θα σε πω εγώ. Έρχονται και μας λένε διάφορα. Καλύτερα να κρατήσεις το στόμα σου κλειστό. Ξέρεις τι έγινε; Δε θέλω να μάθω. Ούτε ν΄ ακούσω θέλω ούτε να μάθω. Σε παρακαλώ, σταμάτα αυτήν την στιγμή. Μα.. Όχι, δεν υπάρχει ούτε μα ούτε μου. Δε θέλω να μάθω. Αυτό λέγεται ρουφιανιά. Αυτό έκαναν οι δούλοι, οι μικροί άνθρωποι. Πήγαν και είπαν στον μεγάλο, ξέρεις τι γίνεται; Εμείς θα σου πούμε. Γλεντάνε. Κι αντί να πει κι αυτός, δόξα τω Θεώ, γλέντι στο σπίτι μας, αυτός στενοχωρέθηκε. Κι άρχισε να βρίζει τον πατέρα του. Σ᾿ εμένα δεν έκανες τίποτα. Πόσες φορές τα έχουμε πει αυτά; Γιά σκεφτείτε! Αυτόν τον αγαπάς περισσότερο κι εμένα δεν με δίνεις σημασία. Πόσες φορές τα έχουμε πει αυτά; Είτε είμαστε μικροί είτε είμαστε μεγάλοι. Βλέπετε, το άγιο ευαγγέλιο είναι πολύ καθαρός καθρέφτης. Σε ξεπλένει, σε ξετινάζει. Ναι. Δε γίνεται αλλιώς. Αυτός ο ταλαίπωρος τα πέταξε όλα μέσα στη βρωμιά. Εσύ που λες ότι είσαι καλός, κάνεις χειρότερα. Παρ᾿ όλα αυτά, αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές αυτά τα λόγια τα ακούμε τώρα γιατί εισερχόμαστε σε μία πολύ σπουδαία χρονική περίοδο, η οποία κατά την πρώτη εκκλησία ήταν η περίοδος της προετοιμασίας γιά το άγιο βάπτισμα. Γι᾿ αυτό και το πρωί ψάλαμε «τήν Μωσέως ᾠδήν». Γιατί η Μωσέως ωδή τι ήταν; Ήταν το τραγούδι που τραγούδησαν οι Εβραίοι όταν έφυγαν από την Αίγυπτο, σώθηκαν και πέρασαν μέσα από τον Ιορδάνη. Δηλαδή, πέρασαν μέσα από το νερό, ξεπλύθηκαν κι έφυγαν από την άλλη μεριά. Το τι πέρασαν μετά, είναι άλλη ιστορία. Αυτά λοιπόν μας παραδίνει η αγία εκκλησία σήμερα, ακριβώς γιά να ετοιμαστούμε. Σήμερα το βάπτισμα του ύδατος έγινε σε μικρή ηλικία και δεν το καταλαβαίνουμε. Σήμερα έχουμε το βάπτισμα των δακρύων. Κλάψτε όσο μπορείτε και λίγο παραπάνω. Δεν χρειάζεται να σας βλέπουν σαν κι εμένα που δεν μπορώ να κρυφτώ και γίνομαι ρεζίλι. Κάτσε σε μια γωνιά και κλάψε, όσο μπορείς. Και έχει ένα αστείο, καμιά φορά μπορεί να το είδατε και στα έργα. Λέει ο βασιλιάς ή η βασίλισσα, θα κλάψω τώρα, φέρε μου το δοχείο των δακρύων. Το πάει ο δούλος και βάζει ένα δάκρυ και λέει ότι έκλαψε. Όσο μπορείτε. Πρέπει να κλάψουμε τόσο, όσο ήταν το νερό της κολυμβήθρας όταν βαφτιστήκαμε. Έτσι λένε οι νηπτικοί πατέρες. Και είτε είσαι άντρας -και οι σκληροί άντρες δεν κλαίνε- είτε είσαι γυναίκα -και το παρακάνεις. Άσε αυτά τα δάκρυα, δεν μετράνε. Βγάλε δάκρυα μετανοίας. Βγάλε δάκρυα μετανοίας, είτε είσαι καλός είτε είσαι κακός, και πες αυτό που ακούσαμε το πρωί στο τροπάριο. Πάτερ αγαθέ, ότι μου έδωσες το έφθειρα, το κατέστρεψα. Μα εγώ δεν το έκανα αυτό. Δεν τό ᾿κανες; Φύλαξες παρθενία; Έλα τώρα τι ασχολείσαι με αυτά; Ναι, το μεγαλύτερο δώρο στον άνθρωπο είναι. Φυλάχτηκες από τα μάτια σου; Απ᾿ τα χέρια σου; Απ᾿ τα αυτιά σου; Αυτά όλα σημαίνουν ότι κατέστρεψες τον πλούτο που σου χάρισε ο Χριστός. Και να πούμε αυτό που είπε ο άσωτος. «Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου καί οὑκέτι εἰμί ἄξιος κληθῆναι υἱός σου. Ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου». Αμάρτησα ενώπιόν σου, πατέρα, δεν μπορώ πλέον, δεν αξίζω. Κάνε με τουλάχιστον δούλο σου, αλλά τουλάχιστον σε παρακαλώ, μη με πετάξεις κάνε με έναν δούλο σου. Αμήν.