ΚΥΡΙΑΚΗ, 20-02-2011. Παραβολή τοῦ Ἀσώτου Υἱοῦ
Ἀγαπητοί, Εἶναι τόσα χρόνια γραμμένο τό κείμενο τοῦ Ἁγίου Εὐαγγελίου, πού, τοὐλάχιστο στήν Ἑλλάδα, σίγουρα σέ κάποια στιγμή τῆς ζωῆς του ὁ καθένας μας θά ἄκουσε τήν αὐριανή εὐαγγελική περικοπή. Δέν εἶναι μία ἀληθινή ἱστορία, εἶναι μία παραβολή. Μία διήγηση μέ τήν ὁποία κάτι θέλει νά πεῖ αὐτός πού τήν διηγεῖται. Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, λοιπόν, διδάσκει καί λέει μία παραβολή. Ὅλοι τήν ξέρουμε. Καί σίγουρα κάποια φορά ἴσως καί νά τήν χρησιμοποιήσαμε. Ἄς κάνουμε λίγες σκέψεις πάνω στήν ἱστορία αὐτήν. Ἀφοῦ ὁ Κύριος δέν συγκεκριμενοποίησε τά πρόσωπα πού, κατά κάποιον τρόπο, κρατοῦν τούς ρόλους σέ αὐτήν τήν παραβολή, σέ αὐτήν τήν θεατρική παράσταση, σημαίνει ὅτι σέ κάθε θέση, σέ κάθε ρόλο, πίσω ἀπό κάθε πρόσωπο, μπορεῖ νά βρίσκομαι καί ἐγώ, καί ἐσεῖς, καί ὁ καθένας μας, γιατί ἐμᾶς θέλει ὁ Χριστός νά μᾶς πεῖ κάτι, νά μᾶς διδάξει. Θά ἤθελα λοιπόν νά σᾶς προτείνω νά παίξουμε αὐτό τό θεατρικό ἔργο μέ ἕναν κάπως διαφορετικό τρόπο. Δηλαδή, σέ κάθε ρόλο νά βάλει ὁ κάθε ἕνας μας τόν ἑαυτό του. Ὅλοι μέσα στήν Ἐκκλησία εἴμαστε μία οἰκογένεια, καί ἐδῶ ὁ Κύριος παρουσιάζει μία οἰκογένεια. Ἄς πάρει ὁ καθένας μας τόν ρόλο τοῦ πατέρα. Τί θά κάμναμε, πῶς θά συμπεριφερόμασταν ἄν ὁ μικρός μας γιός ἦταν ἄσωτος; Ὕστερα ἄς γίνει ὁ καθένας μας ὁ μεγάλος ἀδερφός, ὁ big brother, πρόσωπο τόσο γνωστό στίς ἡμέρες μας ἀπό τίς τηλεοπτικές παρουσίες. Καί τρίτο, ἄς γίνει ὁ καθένας μας ἄσωτος. Καί μήπως δέν εἴμαστε, στό μέτρο του ὁ καθένας;
Ἀφοῦ τώρα παίξει ὁ καθένας μας ὅλους τούς ρόλους, ἄς μείνουμε κάπως στόν ἄσωτο γιό. Ἐκεῖνο πού θέλω νά σκεφτοῦμε εἶναι τό ἑξῆς: Ἄραγε τί θά ἔχει νά σκεφτεῖ τό κάθε παιδί ἀπό τόν πατέρα καί τό πατρικό του σπίτι, γιά νά θέλει νά γυρίσει πίσω;
Σᾶς ἔχω πεῖ, ἀγαπητοί, ὅτι συνηθίζουμε τήν νύχτα, μέ τούς πατέρες, νά πηγαίνουμε μία βόλτα στήν πόλη, καί νά κάνουμε κάποια πενιχρή προσευχή, γιά τούς ἀνθρώπους, γιά τήν πόλη, γιά τόν κόσμο. Βλέπουμε ἐκεῖ πολλά παιδιά, σέ νυχτερινές ὧρες, σέ ὧρες πού παλαιότερα δέν βρισκόταν παιδί ἔξω ἀπό τό σπίτι. Ἑκατοντάδες παιδιά, νά εἶναι μαζεμένα σέ κάποια σημεῖα τῆς πόλης. Δέν εἶναι σέ κρυφά μέρη αὐτά τά παιδιά, γιά τά ὁποῖα μιλῶ. Εἶναι σέ φωτεινά μέρη, καί νά σᾶς πῶ τήν ἀλήθεια, κάποια στιγμή θά σταματήσουμε καί θά πιάσουμε κουβέντα μέ τά παιδιά αὐτά.
Τί εἶναι αὐτό πού κάνει τά παιδιά νά μήν κάθονται στό σπίτι, καί μάλιστα σαββατόβραδο. Πολύ φοβᾶμαι ὅτι οἱ γονεῖς κάνουν τά παιδιά νά θέλουν νά φεύγουν ἀπό τό σπίτι. Οἱ γονεῖς, μέ τίς κατσάδες, οἱ γονεῖς μέ τίς ἀπαιτήσεις, οἱ γονεῖς δίχως στοργή, οἱ γονεῖς δίχως χάδι, οἱ γονεῖς δίχως ἀγάπη.
Ὅμως ὁ πατέρας τῆς παραβολῆς, τί ἔκαμνε; Κάτι πού ἐμεῖς τό ξεχάσαμε: ΠΕΡΙΜΕΝΕ. Ναί, περίμενε ὁ πατέρας νά γυρίσει ὁ γιός. Μπορεῖ καί σήμερα, θά μοῦ πεῖτε, κάποιοι γονῆδες νά περιμένουν. Γιατί ὅμως περιμένουμε ἐμεῖς; «Ποῦ ἤσουν; Γιατί ἄργησες;Τί ὥρα εἶναι αὐτή πού γυρνᾶς στό σπίτι;» Ὅμως ὁ πατέρας τῆς παραβολῆς δέν ρώτησε ἀπολύτως τίποτα. Πῶς σᾶς φαίνεται αὐτή ἡ πατρική στάση; Μήπως ἐσεῖς ἐνδιαφέρεστε περισσότερο ἀπό ἐκεῖνον τόν πατέρα; Ἤ μήπως ἐσεῖς ἀγαπᾶτε πιό πολύ ἀπό ἐκεῖνον τά παιδιά σας, ἀγαπητοί;
Καί κάτι ἄλλο: Ἄν δέν γυρίσει τό παιδί στό πατρικό σπίτι, χάνεται τελείως. Ἄν δέν ὑπάρξει γυρισμός, γιά τό παιδί, δέν ὑπάρχει μέλλον γιά τήν κοινωνία. Καί ποιός θά εἶναι ὑπεύθυνος γιά αὐτήν τήν ἀνεπανάληπτη καταστροφή; ΕΜΕΙΣ. Γιατί δέν ξέρουμε νά ἀγαπᾶμε.
Ὅμως ποιός εἶναι ὁ πατέρας τελικά, καί πῶς θά γυρίσουμε κοντά του; Αὐτό μᾶς τό δίδαξε ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος παραμένει Υἱός εἰς τούς αἰῶνας. Πατέρας εἶναι ὁ οὐράνιος Πατήρ. Καί ποιός εἶναι ὁ δρόμος καί ὁ τρόπος τῆς ἐπιστροφῆς; Μά καί αὐτό μᾶς τό δίδαξε ὁ Κύριος, μέ τούς ὡραίους λόγους πού ἀπευθύνει πρός τόν οὐράνιο πατέρα. Ἡ μακάρια χριστοδίδακτη προσευχή, τό «Πάτερ ἡμῶν». Ἡ προσευχή καί μάλιστα τό Πάτερ ἡμῶν εἶναι ὁ δρόμος καί ὁ τρόπος τῆς ἐπιστροφῆς.
Καί ὅταν ἡ ψυχή συναντήσει τόν ἀληθινό πατέρα, τόν πατέρα πού ψάχνει, τόν μοναδικό πατέρα, ὤ τότε! Τότε συντελεῖται ἕνα ἀριστουργηματικό τέλος στό ἔργο πού λέγαμε. Ἀλλα τώρα δέν εἶναι θεατρικό τό ἔργο πού παίξαμε. Τώρα εἶναι ἀληθινό, ὀντολογικό, ἀνεπανάληπτο γεγονός. Τώρα συντελεῖται ἡ πνευματική Υἱοθεσία.
Καί μακάρι νά τήν ζήσει ὁ καθένας μας.
Ἀ. Π.