Ἀγαπητέ,
Ἀρχίζει ἀκόμα ἕνα ἔτος, καί τελείωσε ἕνα ἄλλο. Μία ἀκόμα ἀλλαγή. Ἕνας μεγάλης ἡλικίας μοναχός μοῦ ἔλεγε: Κάθε στιγμή πού ζοῦμε σ’ αὐτόν τόν κόσμο, σ’ αὐτήν τήν ζωή, μικραίνει τόν χρόνο τῆς ζωῆς μας, ἐνῶ κάθε στιγμή στήν ἄλλη ζωή θά αὐξάνει τόν χρόνο τῆς ζωῆς μας.
Ἔδινε δηλαδή ὁ μοναχός μία προοπτική τῆς ζωῆς του πρός τήν αἰωνιότητα καί προσανατολιζόταν πρός τά ἐκεῖ.
Ὅμως ἐμεῖς ἀκόμα ζοῦμε ἐδῶ κάτω, καί ἄν καλοσκεφτοῦμε, συχνά δέν ἔχουμε προσανατολισμό, καί ἄν ἔχουμε, εἶναι ἡ καθημερινότητα, τό σήμερα πού εἶναι ἴδιο μέ τό χθές καί τό αὔριο πού μᾶλλον θά εἶναι καί αὐτό ἴδιο μέ τά προηγούμενα.
Τό Ἅγιο Δωδεκαήμερο, δώδεκα δηλαδή ἡμέρες μέ ἱερά γεγονότα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ἀπό τίς 25 Δεκεμβρίου μέχρι τίς 6 Ἰανουαρίου, χωρίζεται στήν μέση ἀπό τήν 1η Ἰανουαρίου. Τήν ἡμέρα πού ἀλλάζει τό πολιτικό ἔτος. Τήν ἴδια ἡμέρα ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει τό γεγονός τῆς περιτομῆς τοῦ βρέφους τῆς Βηθλεέμ, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καθώς καί τήν ἱερή μνήμη τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, άρχιεπισκόπου τῆς πόλης Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας.
Κι ὅμως ὁ κόσμος θυμᾶται τήν ἀλλαγή τοῦ χρόνου. Καί παίζει χαρτιά, ἀγοράζει λαχεῖα, βάζει στοιχήματα, καί περιμένει ὡς διά μαγείας νά ἀλλάξει κάτι καί νά ἀρχίσει ἀπό τήν ἑπόμενη στιγμή νά ζεῖ ἀλλοιῶς. Καί αὐτό τό «ἀλλοιῶς» μεταφράζεται πιό πλούσια, μέ περισσότερες ἀνέσεις, μέ εἰρήνη καί εὐμάρεια. Ὅμως ὅλες αὐτές οἱ ἀλλαγές εἶναι ἀνέφικτες καί ἀπραγματοποίητες. Αὐτές οἱ ἀλλαγές εἶναι μία ἐπιθυμία δίχως ἀντίκρυσμα, γιατί ὅλες ἐξαρτῶνται ἀπό τούς ἄλλους ἤ εἶναι θέμα «τύχης».
Ὅμως, φίλε μου, ὑπάρχει κάτι πού μπορῶ ἐγώ κι ἐσύ νά καλυτερέψουμε ἤ καί νά ἀλλάξουμε; Αὐτό εἶναι τό ζητούμενο. Ὁ λαϊκός τραγουδιστής λέει πώς εἶναι δῶρο ἄδωρο νά ἀλλάξεις χαρακτήρα. Πράγματι, ὁ χαρακτήρας δέν ἀλλάζει. Καί ἐδῶ λοιπόν δύσκολα. Ὅμως ἐμεῖς ἐπιμένουμε σέ μία ἀλλαγή.
Καί ἡ ἀλλαγή αὐτή εἶναι ἡ ἀνακαίνιση καί ὁ ἁγιασμός μας. Ναί, αὐτά εἶναι ἐφικτά καί πραγματοποιήσημα. Αὐτά εἶναι δυνατά καί ἀπολύτως κατορθωτά. Πῶς λέει πάλι τό τραγούδι; Ὅλα τριγύρω ἀλλάζουνε κι ὅλο τά ἴδια μένουν.
Καί πῶς γίνεται ἡ ἀλλαγή; Πρῶτα, νά ξαναθυμηθοῦμε τήν ἐνέργεια ἑνός ξεχασμένου ρήματος. Τῆς λέξης ἀγαπῶ. Ὁ μακαρίτης ὁ κυρΝίκος Πεντζίκης ἔλεγε: «ἀγαπῶ πεθαίνω» καί ὄχι ἀγάπες πού ξεχνιοῦνται ἴσως καί τήν ἑπόμενη στιγμή. Ὁ Χριστός μᾶς ἀγάπησε ἀληθινά καί ὑπαρξιακά, γιά τήν δική μας ὀντολογική ἀλλαγή, δηλαδή τήν σωτηρία.
Προσευχή εἶναι ἡ δεύτερη λέξη πού καί αὐτήν τήν ξεχνᾶμε, καί δυστυχῶς ἐμεῖς οἱ νεοέλληνες, πού ἄν ὑπάρχουμε, ὠφείλεται στήν προσευχή-ἄλλη φορά θά τό ἐξηγήσουμε. Ὁ προσευχόμενος εἶναι ὁ πιό χρήσιμος ἄνθρωπος σέ μία κοινωνία. Προσεύχομαι σημαίνει καθαρίζω, φωτίζω καί φωτίζομαι. Καί φυσικά μπορῶ νά προσεύχομαι σέ κάθε τόπο, ἀκόμα καί στήν τουαλέττα, ὅπως ἔκανε παντοῦ ἡ ὁσία Γερόντισσα Μακρίνα τοῦ Βόλου, προσευχόταν ἀκόμα καί στήν τουαλέττα καί κατετρόπωνε τόν δαίμονα. «Ἐν παντί τόπῳ τῆς δεσποτείας αὐτοῦ» μπορεῖ νά εὐλογεῖ ἡ ψυχή μου τόν Κύριο.
Ἐλεημοσύνη εἶναι ἡ τρίτη «μαγική» ὄντως λέξη, ἡ λέξη πού καθιστᾶ τόν Θεό πλέον χρεώστη στόν ἄνθρωπο. «Ὁ ἐλεῶν πτωχόν δανίζει Θεῶ».
Καί ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἀψευδής βοηθός στήν ἀλλαγή μας αὐτήν. Καί εὔχεται γιά ἐμᾶς συνεχῶς καί γιά ὅλον τόν κόσμο, καί λέει. Τόν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ καί μετανοίᾳ ἐκτελέσαι, εἶναι ἡ μία εὐχή τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας.
Ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῶ τῶ Θεῶ παραθῶμεθα, ἡ δεύτερη σέ κάθε ἱερή ἀκολουθία προσευχή.
Καί ἡ τρίτη στό γλυκύτερο καί συνετότερο πρόσωπο, τήν μεγάλη μητέρα μας, τήν Κυρία Θεοτόκο: Τήν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς σέ ἀνατίθημι, μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπό τήν σκέπην Σου.
Τότε θά ἀλλάξει καί συνεχῶς θά ἀλλάζει ὁ κόσμος ἐντός μου καί θά χαίρομαι τήν κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μου. Καί δοξάζω τό τρισευλογημένο ὄνομα τοῦ Κυρίου.
Καί τότε ἀντιλαμβάνομαι ὅτι ἡ ἀλλαγή ἔγινε. Παραδομένος στήν Ἐκκλησία, ζῶ τήν ἀλλαγή.
Σᾶς θυμίζω ὅτι ἡ ἀλλαγή τοῦ χρόνου ἐκκλησιαστικά γίνεται τήν πρώτη Σεπτεμβρίου.
Λοιπόν, ἀδερφοί μου, Χαίρετε. Καλή Χρονιά καί εὐλογημένη.