Ἀναστάσιμες σκέψεις
Σήμερα, Τρίτη τοῦ Πάσχα, 6 Ἀπριλίου 2010, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν μνήμη τοῦ ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Σιναΐτη, ἀλλά καί τήν κινητή ἑορτή τῆς Λαμπροτρίτης, τῶν ἁγίων νεομαρτύρων τῆς Θερμῆς Μυτιλήνης, Ραφαήλ ἱερομάρτυρος, ἐπισκόπου Ἰθάκης, Νικολάου ἱερομάρτυρος ἱεροδιακόνου καί Εἰρήνης ὁσιοπαρθενομάρτυρος. Οἱ σκέψεις πού θά ἐκφράσω πρός τήν ἀγάπη ὅσων μᾶς ἐπισκεφθοῦν εἶναι ἕνας συνδυασμός τῶν τριῶν ἑορτῶν, τοῦ Ἁγίου Πάσχα καί τῶν ἁγίων.
Σκέφτομαι δηλαδή πῶς ἆραγε νά δέχτηκαν στόν Ἅδη οἱ ψυχές τῶν ἀπ' αἰῶνος νεκρῶν τόν Τίμιο Πρόδρομο. Γνωρίζουμε ὅτι ὁ Χριστός ἄρχισε τό κήρυγμά του μετά τόν μαρτυρικό θάνατο τοῦ βαπτιστῆ του Ἰωάννη. Συνεπῶς τρία χρόνια πρίν κατεβεῖ ὁ Κύριος στόν Ἅδη, εἶχε κατεβεῖ ὁ Τίμιος Πρόδρομος. Καί,ὅπως λένε οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά καί οἱ ἅγιοι Ὑμνογράφοι, ὁ Πρόδρομος κήρυξε τόν Χριστό. Κήρυξε ὅτι αὐτά πού προφήτεψαν οἱ Ποφῆτες, τώρα ἐκπληρώνονται, γιατί ἀκριβῶς ὁ Χριστός ἤδη ἀρχίζει τό σωτήριο κήρυγμά του. Μόλις λοιπόν ὁ Κύριος κατέβηκε στόν Ἅδη, οἱ προπάτορες τόν ἀναγνώρισαν καί πιάστηκαν ἀπό τά χέρια του, πρῶτοι ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα καί στήν συνέχεια οἱ προφῆτες, οἱ βασιλεῖς, οἱ δίκαιοι καί ὅσοι τόν περίμεναν καί πίστεψαν στά λεγόμενα τῶν προφητῶν καί τοῦ Προδρόμου. Ὅλοι αὐτοί πού πιάστηκαν στόν χορό, ἀνέβηκαν στήν γῆ καί, ὅπως γράφει τό ἅγιο Εὐαγγέλιο, τούς εἶδε ὁ κόσμος, οἱ Ἑβραῖοι καί ὅσοι ἦταν στά Ἱεροσόλυμα. Ὅμως δέν πίστεψαν ὅλοι. Γιατί; Σέ γενικές γραμμές, γιατί ἀλλοιῶς τόν περίμεναν τόν Μεσσία. Ἴσως ὅπως οἱ δύο υἱοί τοῦ Ζεβεδαίου, νά καθήσουν δεξιά καί ἀριστερά στόν θρόνο του. Τόν περίμεναν βασιλιά, γιά νά γίνουν αὐτοί λαός περιούσιος. Ἀλλά ὁ Χριστός διέψευσε τίς προσδοκίες τους. Ἀνέβηκε νικητής ἀπό τόν Ἅδη καί συνανῆλθον ὅσοι τόν δέχθηκαν ὡς σωτῆρα καί λυτρωτή τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων.
Καί ἀπό τότε δέν ὑπάρχει θάνατος. Σέ ἕνα τροπάριο μνημης ἁγίων, ὁ ἱερός ὑμνογράφος λέει ὅτι μέχρι τόν μαρτυρικό θάνατο τοῦ Χριστοῦ, ὁ θάνατος ἦταν φοβερός στό ἀνθρώπινο γένος, ἀλλά μετά τήν Ἀνάστασή του, ὁ ἄνθρωπος ἔγινε φοβερός στόν θάνατο.
Ἔτσι, σηκώθηκαν ἀπό τήν γῆ μετά ἀπό πεντακόσια σχεδόν χρόνια καί οἱ νέοι μάρτυρες ἀπό τήν Θερμή Μυτιλήνης. Ἄρχισαν νά παρουσιάζονται στόν ὕπνο ἀλλά καί στόν ξύπνιο πολλῶν κακτοίκων τοῦ χωριοῦ. Ὁ μακαρίτης ὁ Φώτης Κόντογλους ἔγραψε τό βιβλίο Σημεῖον Μέγα, ὅπου περιγράφει τίς ἐμφανίσεις των καί τήν εὕρεση τῶν τιμίων καί χαριτοβρύτων λειψάνων τους. Ἀργότερα γράφτηκε καί ἕνα βιβλίο μέ τίτλο κατάλληλο πρός τίς ἡμέρες πού ζοῦμε, " Ἡ Ζωή ἐκ Τάφων". Καί ὕστερα λένε οἱ ἀδιάφοροι καί οἱ ἀνόητοι "τί εἶναι αὐτά πού λέτε; δέν ὑπάρχει ἀνάσταση" ἤ "δέν ὑπάρχει ἀθανασία". Μάλιστα ὑπάρχουν καί σχετικά τραγούδια, πού τά τραγουδοῦν οἰ Νεοέλληνες. Καί ὅμως οἱ ἅγιοι τούς διέψευσαν.
Καί ἐρχόμαστε, ἐπί τροχάδην, στούς ἡσυχαστές πατέρες, τῶν ὁποίων μέγας διδάσκαλος στήν νηπτική καί προσευχητική ζωή ὑπῆρξε ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης. Ὅλοι οἱ ἡσυχαστές πατέρες, παλαιοί καί νεότεροι, δείχνουν μεγάλο ἐνδιαφέρον γιά τούς νεκρούς, τούς προκεκοιμημένους πατέρες καί ἀδελφούς μας. Καί εὔχονται ὑπέρ αὐτῶν.
Καί ἐμεῖς ἀγωνιζόμαστε νά ζοῦμε ὅσο μποροῦμε πιό ἥσυχα, καί ἀγαποῦμε ἰδιαίτερα ὅσους πλέον βρίσκονται ἐν χώρᾳ ζώντων, ἐν χειρί Θεοῦ.
Οἱ ἀναστάσιμες αὐτές ἡμέρες μᾶς θυμίζουν περισσότερο τούς ἀπόντες παρά τούς παρόντες. Ἐκεῖνοι μετέχουν τοῦ Φωτός ἀνάλογα μέ τήν ἐδῶ παραμονή τους, τήν παρουσία ἤ τήν παρουσία τῆς ἀπουσίας του.
Λέγοντας φυσικά τό Χριστός Ἀνέστη, στήν πραγματικότητα διαλαλοῦμε τήν Ἀνάσταση ὅλων τῶν κεκοιμημένων, καί τήν δική μας, ὅταν θελήσει ἡ Παντοδυναμία του. Καί ὅταν εὐχόμαστε τό Χριστός Ἀνέστη, κατ' ἀλήθειαν εὐχόμαστε νά κερδίσουμε ὅλοι μαζί τήν ἐν Φωτί αἰωνιότητα, ὅπου, σύμφωνα μέ τούς ἀδιάψευστους λόγους τοῦ Παθόντος καί Ἀναστάντος "ὧμεν ἕν".
Λοιπόν, ἀδερφοί μου ἀγαπημένοι, Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς, Ἀνέστη ὁ Κύριος!