Νερό και υγεία
Τα συμβάντα της περασμένης και της ερχόμενης Κυριακής έχουν σαν περιβάλλοντα χώρο τους το νερό. Η κολυμβήθρα του Σιλωάμ, στην Προβατική στοά, και το φρέαρ του Ιακώβ, στην Σαμάρια. Ο ανώνυμος παράλυτος και η επώνυμη, Μεγαλομάρτυς και Ισαπόστολος Φωτεινή.
Δεν ξέρουμε το όνομα του παράλυτου, γιατί δεν ξέρουμε αν δέχθηκε την μετάνοια και αυτό που του είπε ο Χριστός, να μην ξανααμαρτήσει.
Ας αφήσουμε την Αγία Φωτεινή γιά την επόμενη εβδομάδα. Την αγαπούμε πολύ και γιά πολλούς λόγους. Εορτάζει στις 26 Φεβρουαρίου, μαζί με τον άγιό μας, τον Θεσσαλονικέα Πορφύριο΄ οδήγησε στον Χριστό όλο της το σόϊ΄στην Βέροια είχαμε ναό αφιερωμένο στην αδελφή της, την Αγία Φωτίδα΄ αλλά και το Μοναστήρι μας είχε, στο χωριό Δάσκιο – τον μακεδονικό Δράσκο- μετοχιακό ναό, αφιερωμένο στην Αγία Φωτίδα και στα Άγια Φώτα. Αλλά κυρίως γιατί το πηγάδι ήταν βαθύ, και στο νερό και στον χρόνο. Από τα χρόνια του προπάτορα Ιακώβ, δεν είχε και άντλημα ο Χριστός.
Ο παράλυτος δεν ήταν μόνον παράλυτος.
Αλλά το νερό δεν θεραπεύει. Θεραπεύει την δίψα, προς καιρόν και ξαναδιψάμε. Δεν δίνει υγειία.
Και όμως. Τώρα, στα χριστιανικά μας τα χρόνια, δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν τον αγιασμό και τα λαδάκια, και το χώμα, και δεν ξέρω τί άλλο ακόμα, που τα θεωρούν πανάκεια=θεραπεία γιά κάθε πάθος, προς πάσαν ασθένειαν και κάθε μαλακίαν.
Έρχονται ύστερα και οι παγανιστές ειδωλολάτρες, οι δωδεκαθεϊστές, και λένε ότι τα ίδια γινόταν και στα προ Χριστού χρόνια.
Αλλά εμείς, η Εκκλησία, δεχόμαστε ότι η Θεία Χάρις, η Δύναμη του Χριστού θεραπεύει και όχι μόνο του το νερό. Δεν παίρνουμε τον αγιασμό «γιά το καλό», αλλά ακριβώς γιατί μεταδίδει χάρη σε εμάς.
Όπως και οι άλλοι που λένε ότι ἡ πίστη σώζει και εννοούν ότι ο άνθρωπος που «πιστεύει» έχει δηλαδή δύναμη θελήσεως και αυτοπεποίθηση έχει και πίστη.
Η πίστη μάς σώζει όταν είναι πίστη και απόλυτη εμπιστοσύνη στον Κύριο. Ο Κύριος σώζει. Χωρίς εμού ού δύνασθε ποιείν ουδέν.
Θέλουν ξεκαθάρισμα αυτά τα πράγματα, γιατί αλλοιώς καταντάει ο άνθρωπος, εν ονόματι του Θεού, ειδωλολάτρης, και λατρεύει την κτίσι και τα κτίσματα, αντί να λατρεύσει τον κτίστη και Θεό μας. Λατρεύει, εδώ, το νερό αντί να λατρεύσει το ύδωρ το ζών, που είναι ο ίδιος ο Χριστός και κύριός μας.
Να μην μπερδευόμαστε.
«Κύριε, τὸν Παράλυτον οὐχ ἡ κολυμβήθρα ἐθεράπευσεν, ἀλλ’ ὁ σὸς λόγος ἀνεκαίνισε» λέει ο ιερός υμνογράφος στο δοξαστικό των Αίνων, της Κυριακής του Παραλύτου. Στα μουσικά βιβλία, το ρήμα «ανεκαίνισε» αντικαθίσταται με το ρήμα επαιδαγώγησε. Αυτό ήταν το νόημα της θεραπείας του παράλυτου. Τον θεράπευσε, αλλά και τον παιδαγώγησε. Η παιδαγωγία είναι το βασικό μέσα στην Εκκλησία, αλλά και μέσα στην πνευματική ζωή. Και όμως, σήμερα αυτό, η παιδαγωγία εν Χριστώ, λείπει από την Εκκλησία. Και τελικά δεν ξέρω κατά πόσο αυτά που προβάλλουμε είναι η εν Χριστώ πρόταση γιά την ζωή των νέων, των πιστών.
Ίσως αυτό φαίνεται κάπως παράξενο, αφού πολλές φορές μιλάμε και λέμε ότι έχουμε κατηχητικά κλπ.
Αυτό που λέμε το επιρρωνύει η φράση και ο τρόπος του ιδίου του Κυρίου.
Αφού θεράπευσε τον ασθενούντα, μόνον τότε τον είπε το μηκέτι αμάρτανε. Δεν ρώτησε τίποτα, δεν έκανε καμία παρατήρηση. Είπε μόνο – ποιός; ο Κύριος- το μηκέτι αμάρτανε. Ποιός από τους πνευματικούς εφαρμόζει αυτήν «την γραμμή»; Ποιός δεν ρωτάει, ή, καλύτερα, ποιός δεν ξεψειρίζει, μέχρι μυελού οστέων τον εξομολογούμενο; Ας μην πούμε τίποτα άλλο.
Και ένα τελευταίο. Ο παράλυτος, και άλλες θεραπείες, είναι κατά την περίοδο της επίγειας παρουσίας του Κυρίου.
Όμως, μετά Χριστόν, ακόμα και στις μέρες μας, τι γίνεται;
Και τώρα ψάχνουμε κυρίως ιατρό σωματικής ασθενείας, συνήθως καθόλου δεν μάς νοιάζει παράλληλα η ψυχική μας υγεία.
Αλλά, τώρα, με την χάρη του Παναγίου Πνεύματος, έχουμε ένα τεράστιο θαύμα.
Σήμερα, ακόμα, η δράση του Παναγίου Πνεύματος συνεχίζει και συνεχίζεται και διαιωνίζεται, έως αιώνος.
Ποιο είναι το μεγάλο θαύμα; Το χάρισμα της υπομονής. Ναι, αυτό.
Οι Όσιοι δεν ζητούσαν την προσωπική τους θεραπεία.
Η Αγία Ματρώνα της Μόσχας δεν ζήτησε ποτέ να γίνει υγιής. Μάτια δεν είχε, όχι απλά δεν έβλεπε. Πόδια ξηρά. Μέχρι τα δεκατρία δυσκολεύονταν, μετά τα δεκαεπτά δεν περπατούσε καθόλου.
Και όμως. Σήμερα πάνω από τέσσερεις ώρες, περιμένει ο κόσμος να ασπασθεί τα τίμια λείψανά της.
Αυτά είναι τα μεγαλεία της πίστεως. Αυτό ζητούμε. Αυτό θέλουμε. Την εγκατοίκηση του Παναγίου Πνεύματος. Αν Αυτό εγκατοικήσει στον ταπεινό και ταπεινούμενο πιστό, ε, τότε, όσο το σώμα φθείρεται, τότε η υγεία είναι μάλλον το δεύτερο.
Δόξα τω Θεώ.
Αδελφοί, λοιπόν, Χριστός Ανέστη. – Αληθώς Ανέστη ο Κύριος.