Αγαπητοί μου,
Ἄγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐπέμφθη εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τό Χαῖρε. Καί σύν τῇ ἀσωμάτῳ φωνῇ, σωματούμενον Σέ θεωρῶν, Κύριε, ἐξίστατο καί ἵστατο κραυγάζων πρός αὐτήν τοιαῦτα: Χαῖρε δι’ ἧς ἡ χαρά ἐκλάμψει, χαῖρε δι’ ἧς ἡ ἀρά ἐκλείψει. Χαῖρε τοῦ πεσόντος Ἀδάμ ἡ ἀνάκλησις, χαῖρε τῶν δακρύων τῆς Εὔας ἡ λύτρωσις. Χαῖρε ὕψος δυσανάβατον ἀνθρωπίνοις λογισμοῖς, χαῖρε βάθος δυσθεώρητον καί ἀγγέλων ὀφθαλμοῖς. Χαῖρε ὅτι ὑπάρχεις βασιλέως καθέδρα, χαῖρε ὅτι βαστάζειςτόν βαστάζοντα πάντα. Χαῖρε ἀστήρ ἐμφαίνων τόν ἥλιον, χαῖρε γαστήρ ἐνθέου σαρκώσεως. Χαῖρε δι’ ἧς νεουργεῖται ἡ κτίσις, χαῖρε δι’ ἧς βρεφουργεῖται ὁ κτίστης’ Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Ἀπόδοση στά νέα ἑλληνικά:
Ἕνας ἀπό τούς ἀγγέλους, ὅσοι στέκονται μπροστά στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ, στάλθηκε ἀπό τόν οὐρανό, γιά νά πεῖ τόν χαιρετισμό στήν Θεοτόκο. Καί μαζί μέ τήν ἀσώματη φωνή, ἔβλεπε νά παίρνεις σῶμα Ἐσύ, Κύριε. Γιαυτό καί σχεδόν τρομαγμένος στάθηκε μπροστά της καί ἄρχισε νά κραυγάζει καί νά λέει: Χαῖρε, γιατί μέ ἐσένα θά λάμψει καί θά φανερωθεῖ ἡ χαρά, χαῖρε γιατί θά ἐξαφανιστεῖ ἡ κατάρα. Ἐσύ θά άνακαλέσεις/ξαναφωνάξεις τόν Ἀδάμ ἀπό τόν Ἅδη, καί θά λυτρωθεῖ ἀπό τά δάκρυα ἡ Εὔα. Δέν μποροῦν οἱ ἀνθρώπινες σκέψεις νά φτάσουν στό ὕψος σου, γιατί ἀκόμα καί οἱ ἄγγελοι δέν μποροῦν νά δοῦν τό βάθος σου. Ἐσύ εἶσαι ἡ καθέδρα/τό κάθισμα τοῦ βασιλιᾶ, ἐσύ κρατᾶς αὐτόν πού κρατάει στά χέρια του τά σύμπαντα. Εἶσαι τό ἀστέρι καί φανερώνεις τόν ἥλιο, εἶσαι ἡ γαστέρα μέσα στήν ὁποία σαρκώνεται ὁ Θεός. Μέ ἐσένα ξαναγίνεται καινούργια ἡ κτίση, ἀφοῦ ἀπό ἐσένα γίνεται βρέφος ὁ κτίστης’ Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Ἡ κοπελίτσα ἀπό τήν Ναζαρέτ, ἡ Μαρία, ἦταν δεκαπέντε μέ δεκαέξι ἐτῶν. Ἦταν αὐτή πού μέ τήν ὑπακοή της στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἄνοιξε καί πάλι τούς οὐρανούς καί μᾶς συμφιλίωσε μέ τόν Θεό. Δέχτηκε νά σαρκωθεῖ στήν μήτρα της ὁ Ἰησοῦς Χρσιστός. Ἦταν πεντακάθαρη παρθένος καί προσέλκυσε τήν ἀγάπη τῆς Ἁγίας Τριάδας. Μέσα της, μαζί μέ τήν φωνή τοῦ Ἀρχαγγέλου, σαρκώθηκε ὁ Χριστός. Εἶναι τό πρόσωπο γιά τό ὁποῖο γράφτηκαν τά ὡραιότερα λόγια. Ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος εἶναι γεμᾶτος ἀπό πανέμορφες εἰκόνες πού ἀναφέρονται στό δικό της πολυαγαπημένο πρόσωπο. Ἡ πρώτη «παράγραφος» ἀπό αὐτό τό θαυμάσιο, διαχρονικό, ποίημα εἶναι τό κείμενο πού διαβάσαμε στήν ἀρχή. Εἶναι τό πρόσωπο μέ τά περισσότερα, περισσότερες ἀπό ὀχτώ χιλιάδες, ὀνόματα, ἐπίθετα καί χαρακτηρισμούς. Εἶναι τό πρόσωπο, ἡ Παναγία, πού γιορτάζει σήμερα. Πού τιμοῦμε, ἡ Ἐκκλησία, σήμερα. Εἶναι ἡ Κυρία Θεοτόκος, ἡ Παναγία μας. Εἶναι ἡ μάννα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί μάννα ὅλου τοῦ κόσμου. Εἶναι αὐτή πού δέχεται τίς προσευχές μας καί στηρίζει τήν ζωή μας. Εἶναι αὐτή πού γλυκαίνει τόν πόνο κάθε καρδιᾶς, ὅταν τήν φωνάζουμε καί τήν ἐπικαλούμαστε. Εἶναι ἡ Παναγία μας, ἕτομη νά άκούσει καί Ἐσᾶς, ἀγαπητοί μαθητές & μαθήτριες.
Ἀρχιμανδρίτης Πορφύριος, ἡγούμενος Ἱερᾶς Μονῆς Τιμίου Προδρόμου Βεροίας.
24-03-2011