Ένας και άλλοι Χίλιοι διακόσιοι σαράντα
Η επίγεια πατρίδα μας έχει πολλούς λόγους να καυχάται. Έχει πολιούχο τον Μέγα Μακεδόνα, τον στρατηλάτη Δημήτριο, τον μεγαλομάρτυρα άγιο. Έχει συνοροφύλακα τον Άγιο Αθανάσιο και τον Άγιο Νικόλαο με τον άγιο Χριστοφόρο με το αγίασμα το θαυματουργό.
Έχει τον ΑγιοΚοσμά μεγάλο προστάτη.
Έχει ακόμα ένα δικό της παιδί που ξενιτεύτηκε και στην καινούργια πατρίδα την τίμησε. Και όταν γίνεται λόγος γιά το παιδί της, αυτό θα αναφέρεται αιωνίως και η επίγεια πατρίδα του.
Ο Νίκος ο Κοκοβίτης, ράφτης στο επάγγελμα, έφυγε στην Νάουσα, είτε αυτός είτε ο πατέρας και οι παπούδες του. Δεν ξέρουμε πότε. Αλλά ξέρουμε ότι ήταν Κοκοβίτης, δηλαδή από το σημερινό Πολυδένδρι Ημαθίας, την παλαιά μας Κόκοβα.
Και όταν ο Νίκος ήταν γύρω στα τριάντα, λίγο πάνω λίγο κάτω – δεν έχει σημασία, ο Εμίν Αγάς, ο Εμπού Λουμπούτ ή Ρουμπούτ πασάς, ο λεγόμενος ροπαλοφόρος, γιά την αγριότητά του, πάτησε την Νάουσα. Έσφαξε 1240 άντρες και ήρθε η σειρά του Νίκου, που έμελλε να είναι ο τελευταίος.
Αυτά έγιναν την Κυριακή του Θωμά, σαν αύριο δηλαδή.
Στα ίδια χρόνια, μαρτύρησε και άλλος βεροιώτης, και μάλιστα αγιορείτης, από το Μοναστήρι του Κωσταμονίτη. Στον Πύργο του Αίματος, τον σημερινό λευκό Πύργο, στην Συμβασιλεύουσα. Ο Νέος Οσιομάρτυς Τιμόθεος ο βεροιώτης, που, με ενέργειες του σεπτού μας ποιμενάρχη, η πόλη της Βέροιας τον τιμάει, από ετών ήδη, στις 12 Ιουνίου. Αξιωθήκαμε να γράψουμε τον Βίο και την Ιερά Ακολουθία του.
Αυτό το ανήμερο θηρίο, εξωμότης χριστιανός, παπαδογιός Γιουρτζής, με αδελφό καλόγερο στην αγιορειτική Μονή των Ιβήρων, αυτός ο άγριος ροπαλοφόρος, ο Λουμπούτ πασάς, εξόντωσε πολλούς αγιορείτες σεπτούς πατέρες, που ήδη οι μετάνοιές τους τους τιμούν σαν νεομάρτυρες, γιατί σφάχτηκαν στην αγία υπακοή, στα Μετόχια της Καλαμαριάς και της Χαλκιδικής. Παύλος από τα Γιάννενα, Βενέδικτος από τις Σέρρες.
Εκεί, στην Νάουσα, περπατάς στα στενορύμια και σαν να σε έρχεται στα ρουθούνια μοσχοβολιά, που ανεβαίνει από το χώμα, ή και κάτω από τα τσιμεντωμένα καλντερίμια. Αίμα ποτάμι. Χρόνια δεν φύτρωνε χορτάρι.
Και, στο μπαλκόνι της πόλης, το ανθρωπόμορφο θεριό είχε στήσει, την Κυριακή του Θωμά, τον θρόνο του και δίπλα του οι δήμιοι με τις χαντζάρες έσφαζαν.
Τα έγραψε και τα ζωγράφησε ο κύριος Νίκος ο ΧατζηΙωάννου, ο δάσκαλος.
Ερχόταν ένας ένας οι άντρες της πόλης, και το θηρίο τους πρόσταζε να αλλαξοπιστήσουν, με πολλά ταξίματα. Αλλά, όλοι τους αρνήθηκαν να αλλάξουν τον σταυρό του Χριστού από το μέτωπό τους.
Και οι δήμιοι τους πήραν τα κεφάλια. Γονατιστούς, έστω, μπροστά στον τζελάτη, όχι όμως στον Μεμέτη, τον προφήτη τους.
Και ο Νίκος ακολούθησε όλους τους άλλους, που είχαν τα μάτια ανοιχτά τα κομμένα κεφάλια τους και τον κυτούσαν. Και ο Νίκος μαρτύρησε.
Αλλά, φαίνεται πως η πίστη του ήταν μεγαλύτερη. Και πήρε στα χέρια το κομμένο του κεφάλι και περπάτησε. Κατά τον θρόνο του στρατάρχη.
Αυτό ήταν. Τάχασε ο πριν δυνατός. Και έδωσε εντολή να σταματήσει η σφαγή των ανδρών. Κεφάλια και αποκεφαλισμένα κορμιά φαίνεται πως τα έθαψαν εκεί στο ίδιο μέρος.
Έπρεπε όμως να ρθει το πλήρωμα του χρόνου. Να συγκλείνουν όλλες οι παράμετροι, γιά να ξεπληρωθεί το μεγάλο χρέος προς τους αγίους Νεομάρτυρες. Και ήρθε το Επίσημο Γράμμα, απάντηση στο αίτημα του επιχωρίου ιεράρχη μας κυρίου κ. Παντελεήμονος, που μετέφερε το αίτημα της τοπικής Εκκλησίας προς τον Πατριάρχη μας.
Καί έτσι, από προχθές την Πέμπτη και αύριο και την Κυριακή, όπως και πέρυσι, στην Νάουσα γίνονται όλες αυτές τις ημέρες λατρευτικές εκδηλώσεις γιά την καθιέρωση του μεγάλου αυτού γεγονότος. Δόξα τω Θεώ.
Αύριο βράδυ θα κάνομε μεγάλη λιτανεία, από τον ιερό ναό του Αγίου Μηνά μέχρι τον τόπο του Μαρτυρίου των Αγίων μας.
Μακάρι να βρεθούν και λίγοι Κοκοβίτες εκεί στην Νάουσα γιά να τιμήσουν τον χωριανό τους
Ο άγιος Νεομάρτυρας Νίκος τίμησε, με το ένδοξο μαρτύριό του, και την επίγεια πατρίδα του. Μακάρι κάποτε και η Κόκοβα, το Πολυδένδρι στα Πιέρια, να τιμήσει το παιδί της.
Είχαμε γράψει τον Μάρτιο του 2010, κάτι τροπαριάκια, που τα αναδημοσιεύουμε, γιά την τιμή του χωριανού μας.
Του αγίου Νεομάρτυρος Νίκου του ράφτη του Κοκοβίτη.
Ἀπολυτίκιο. Ἦχ. α΄
Ἀπετμήθης τήν κάραν ἐν πλατάνῳ, τρισόλβιε, Νίκο, ἐν Ναούσῃ φοβίσας τῶν σφαγέων θρασύτητα. Καί γέγονας μαρτύρων ἡ σφραγίς
τῶν νέων άθλητῶν τοῦ Ἰησοῦ΄ Ὅθεν πάντες, ἀθλοφόρε, ἐπί τῆ μνήμῃ σου χαίροντες ψάλλομεν: Δόξα τῆ καρτερίᾳ σου, σοφέ΄
δόξα τῶ θείῳ σθένει σου. Δόξα καί γάρ ὑπάρχεις τῆς κώμης Κοκόβης, ἥτις σέ ἤνεγκεν.
Ἦχος δ΄ Ὡς στύλος ἀκλόνητος
Ἐστόμωσας φάσγανον δεινῶν σφαγέων ποτε, τήν κάραν τεμνόμενος μετά μαρτύρων πολλῶν, ἐν τέλει, μακάριε, Νίκο, καί προχωρήσας ἄνευ ταύτης φοβίσας βάρβαρον γένος, μάκαρ, ἀνεδείχθης μαρτύρων νεόστεπτον κλέος, δόξα τούτων καί καύχημα.
Ἦχ. α΄. Τόν τάφον σου, Σωτήρ
Κριός χριστοτερπής ἐν ἡμέραις τοῦ Πάσχα, ἐσφάγης καρτερῶν τά βραβεῖα τῶν ἄνω΄ μηδόλως πτοούμενος ἀπειλαῖς, μάρτυς, ἔνδοξε΄
ἀλλ΄ἐβάδισας, καταφοβίζων βαρβάρων θράσος ἄτιμον ἀρνησιχρίστου τυράννου, Χριστῶ, Νίκο, καυχώμενος.
ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΗ ΚΑΙ ΑΓΙΑ ΠΟΛΗ ΝΑΟΥΣΑ της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
Ἦχος πλ.δ΄, ἐκ τοῦ γα΄.
Νάουσα, ἡ πόλις τῶν ὑδάτων΄ Νάουσα, ἡ πόλις τῆς Παναγίας, ἡ περιώνυμος πόλις τῶν Ἁγίων.
Νάουσα, ἡ αἱματόφυρτος πόλις τῶν μαρτύρων΄ χῶμα καί πῦρ καί αἷμα, λύθρον πολύτιμον, σωτήριον τοῖς πιστοῖς, τοῖς ἀλλοπίστοις τρόμος καί τῆς ἐκκλησίας θησαυρός ἀτίμητος. Ἐνώπιον τοῦ Κυρίου ἐγκαυχωμένη διά τά τέκνα σου, ἅπερ προσήγαγες τῶ θρόνῳ* τοῦ πρωτομάρτυρος* Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, Νάουσα, δι’ ὅπερ καί ἀπολάβεις παρ’ Αὐτοῦ στέφος ἀκτινοπύρσευτον
.