Άνθρωπος και Θεάνθρωπος
Ο νέος Άγιος της κατά Σερβίαν Εκκλησίας, αλλά και διδάσκαλος της οικουμενικής Ορθοδοξίας, ο Όσιος πατήρ ημών Ιουστίνος του Τσέλιγιε, ο Πόποβιτς, έγραψε σε ένα βιβλίο την ορθόδοξη θεολογία γιά τον άνθρωπο, την σχέση ανθρώπου και Θεανθρώπου. Εξηγεί επίσης στο αναφερόμενο βιβλίο του "Άνθρωπος και Θεάνθρωπος" τί σημαίνει ανθρωποκεντρικός και τί σημαίνει χριστοκεντρικός πολιτισμός και ζωή.
Το περιεχόμενο αυτού του εξαιρετικού θεολογικού βιβλίου το έφερα σήμερα στον νου μου, από τα φοιτητικά μας χρόνια, που εντρυφούσαμε στις γραφές του μακαριστού Γέροντος. Και αυτό έγινε αυτόματα, όταν διάβασα τίς απόψεις κάποιου προσώπου από τους κρατούντες στην πατρίδα μας.
Πριν από λίγες ημέρες, άλλο κυβερνητικό πρόσωπο είπε ότι: "καταγόμαστε απ' ευθείας από την Γαλλική Επανάσταση".
Σήμερα διάβασα σε κάποια ιστοσελίδα, ότι: "πλειοψηφία των πολιτών…επιλέγουν τον ανθρωπισμό…και τον ορθολογισμό…". Διάβαζε καλύτερα: "Εμείς οι κρατούντες θέλουμε να κάνουμε τον ελληνικό λαό να πιστέψουν στον ανθρωπισμό και στον ορθολογισμό".
Συγκρίνοντας τους λόγους αυτού του προσώπου με τα θεόπνευστα κείμενα του Αγίου Ιουστίνου, είναι εύκολο να κατανοήσουμε ότι η σημερινή κρατική πολιτική στην Ελλάδα, είναι – ή αγωνίζεται να γίνει- ανθρωποκεντρική και ορθολογιστική. Συνεπώς οι σημερινή πολιτικοί, όπως την προβάλλουν οι κυβερνώντες πολιτικοί μας, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την Εκκλησία και τον Χριστοκεντρικό Ορθόδοξο Πολιτισμό, δηλαδή τον πολιτισμό αυτού του κράτους που λέγεται Ελλάδα.
Η Γαλλική Επανάσταση, καθώς και ο ανθρωπισμός και ο ορθολογισμός, εξελίχτηκαν στην Γαλλία και στην Ευρώπη, αλλά δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με την ελλαδική πραγματικότητα. Εξελίχτηκαν σε τόπους όπου ο καθολικισμός και η παπική δυναστεία, μπλεγμένη σε πάθη ανάρμοστα, ήταν τελείως αντίθετη με το λαϊκό αίσθημα.
Αντίθετα, στην Ρωμιοσύνη, η Εκκλησία είναι ο λαός. Στην Ρωμιοσύνη κέντρο της ζωής και του πολιτισμού μας είναι ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. Αν κέντρο της ζωής μας είναι ο άνθρωπος, τότε τα όριά της είναι ο τάφος. Όταν όμως η ζωή μας είναι ο Χριστός, δεν υπάρχουν όρια, δεν τελειώνει στον τάφο η αγάπη, αλλά απαθανατίζεται. Είμαστε αιώνιοι. Γι αυτό σαρκώθηκε και σαρκώνεται ο Χριστός. Γιά να κερδίσουμε τον ουρανό. Να καταργήσουμε τα όρια, να είμαστε παγκόσμιοι και αιώνιοι. Και αυτό μας δίνει χαρά και σίγουρη ελπίδα. Δεν περιμένουμε από κάποιον να μας "σώσει". Μας έσωσε και μας σώζει ο Κύριό μας Ιησούς Χριστός. Αυτός είναι η ζωή μας. Αυτός είναι η ελπίδα μας. Αυτός είναι η αιώνια αγάπη μας, που θυσιάζεται γιά εμάς.
Ένας σοφός της Δύσης έγραψε ότι "ο άλλος είναι η κόλασή μου". Τί τραγικά που έζησε;
Γιά τον ορθόδοξο χριστιανός, ο άλλος είναι η ζωή μας. "Είδες τον αδελφόν σου; Είδες τον Θεόν σου" λένε οι γέροντες της Ερήμου. Και λένε αυτήν την φράση γιατί ακριβώς έτσι ζούσαν και έτσι ζούμε. Από αυτήν την φράση γεννιέται η αγάπη και η φιλοξενία. Από αυτήν την φράση γεννιέται η φιλανθρωπία και η αδελφοσύνη. 'Οταν ο διπλανός μου είναι γιά εμένα η κόλασή μου, πώς μπορώ να τον αγαπήσω; Γιατί να τον σεβαστώ; Γιατί να τον τιμήσω; Γιατί να τον συμπαρασταθώ;
Αδελφοί, ας μείνουμε σε όσα μας παρέδωσαν οι πατεράδες μας και οι παπούδες μας. Ας μείνουμε μέσα στην θεανθρώπινη κοινωνία της Εκκλησίας μας. Έτσι ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός θα λάμπει στην ζωή μας, γιατί ακριβώς θα λάμπει στην καρδιά μας.