Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος καί ἀργία τῆς Κυριακῆς
Σήμερα, ἀγαπητοί, λέω νά κάτσω νά γράψω στήν ἱστοσελίδα μας να τά περάσω καί στό μπλόγκ.
Κυριακή, λοιπό, πού γιορτάζουμε τήν μνήμη τῶν Πατέρων τῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, αὐτός ὁ ἄνθρωπος πού ἄλλαξε τόν ροῦ τῆς ἱστορίας, αὐτός ὁ αὐτοκράτορας πού κατέβηκε ἀπό τόν θρόνο του καί ἀνέβασε τόν Χριστό, αὐτός ὁ μονοκράτορας πού ἔβγαλε τήν Ἐκκλησια ἀπό τούς διωγμούς, αὐτός, λοιπόν, συγκέντρωσε τριακοσίους Δέκα Ὀκτώ κληρικούς ὅλων τῶν βαθμῶν στήν Νίκαια τῆς Βιθυνίας, γιά να διακηρύξει, πρῶτον, τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Τό ὁμοθυμαδόν, τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, οἱ διωγμοί καί οἱ περιπέτειες, καί τό ἀνθρώπινο στοιχεῖο τό εἶχαν ξεχάσει. Κληρικοί πού ἐπέζησαν ἀπό φρικτά μαρτύρια ἀκόμα ἀδικοῦνταν. Ἕνας λαθραῖος κληρικός συγκλόνιζε μέ τίς θεωρίες του τήν ἐκκλησιαστική κοινότητα τῆς Ἀλεξάνδρειας τῆς Αἰγύπτου.
Καί ὁ Κωνσταντῖνος συγκαλεῖ συγκέντρωση πατέρων γιά νά μελετήσουν τά προβλήματα καί νά βρεθοῦν λύσεις. Αὐτά καί πολλά ἄλλα συζητήθηκαν. Ὅμως δέν θά μιλήσω γιά τά θεολογικά προβλήματα, ἀλλά γιά κάτι ἄλλο.
Ἀνάμεσα σέ ὅσα καθιερώθηκαν ἀπό τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο εἶναι καί ἡ ἀργία τῆς ἕβδομης ἡμέρας πού ὀνομάστηκε Κυριακή καί ἀφιερώθηκε στόν κύριο οὐρανοῦ καί γῆς, πού μέχρι τότε ἦταν ὁ μονοκράτορας-αὐτοκράτορας, καί τώρα θεωρεῖται ὁ Χριστός. Συγκλονιστικό!
Ἡ ἀργία λοιπόν τῆς Κυριακῆς καθιερώνεται ἀπό τόν Μέγα Κωνσταντῖνο στήν Πρώτη Οἰκουμενικπή Σύνοδο. Συνεπῶς ἡ ἀργία τήν ἕβδομη μέρα τῆς ἑβδομάδας εἶναι ὑπόθεση καθαρά ἐκκλησιαστική. Ἀποφασίστηκε νά μήν ἐργαζόμαστε τό Σάββατο γιά νά λατρεύουμε τόν Χριστό. Καί ποῦ λατρεύεται ὁ Χριστός; Στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Συνεπῶς, ἄν δέν πηγαίνει κάποιος στήν Ἐκκλησία τήν Κυριακή, γιατί νά μήν δουλεύει; Κουράζεται ἀπό τίς καθημερινές του ἐργασίες; Ναί. Καί ποιός θά τόν σκεφτεῖ γιά νά τόν ξεκουράσει; Ὁ ἐργοδότης, τό κράτος, τό συμφέρον; Ποιός; Κανένας.
Ἔρχεται ὁ Κωνσταντῖνος καί λέει: Ναί, δέν θά ἐργαζόμαστε τήν Κυριακή. Δέν θά εἴμαστε ὅμως ἀργοί. Αὐτήν τήν ἡμέρα τήν ἀφιερώνουμε, ὡς ἡμέρα εὐχαριστίας καί δοξολογίας, στόν Χριστό.
Συνεπῶς, ἀφοῦ δέν πηγαίνουμε στήν Ἐκκλησία, γιατί νά μήν ἐργαζόμαστε;
Πολύ ἀργότερα, στά μέσα περίπου τοῦ 19ου αἰώνα, ξύπνησαν οἱ τότε ἐργάτες κλπ στήν Ἀμερική καί, μέ αἱματηρούς ἀγῶνες, πέτυχαν, ἐκεῖ, στήν νέα ἤπειρο, τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς. Καί αὐτό τό ἀσπάστηκε ὕστερα ἡ Εὐρώπη, καί πλέον θεωρεῖται ἐργατική κατάκτηση. Νά, ὅμως πού δέν εἶναι ἔτσι. Ἄν ἦταν ἐργατική κατάκτηση, καί μόνο, θά μποροῦσε νά θεωρηθεῖ ὁποιαδήποτε ἡμέρα ἡμέρα ἀργίας, καί ὄχι ἡ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.
Θέλω, ἁπλά, νά πῶ ὅτι δέν πρέπει νά μᾶς παραξενέψει καθόλου ἄν κάποια στιγμή, στό ἄθρησκο κράτος πού ἐπιδιώκουν οἱ κρατοῦντες, καταργηθεῖ ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς. Ἡ κυριακή ἀργία εἶναι ἀργία τῆς Ἐκκλησίας. Ἀργία γιά νά λατρεύεται ὁ μόνος ἀληθινός Θεός. Ἄν δέν ὑπάρχει συνεπῶς αυτό, διά τοῦ ἐκκλησιασμοῦ μέ τήν θεία κοινωνία καί πράξεις ἀγάπης γιά τόν συνάνθρωπο, τότε ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς, ἀφοῦ δέν ὑπάρχει ὁ λόγος πού τήν προκάλεσε, ὁπότε δικαιολογημένα καταργεῖται.
Βλέπουμε ἐξάλλου ὅτι στίς μέρες μας προωθεῖται ἡ ἀργία τοῦ Σαββάτου, πού ἦταν ἀργία τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ γένους τῶν Ἑβραίων, ἐνῶ ἡ Παρασκευή ἀργία τοῦ Μουσουλμανισμοῦ, γιά νά ἀναφερθοῦμε στού μονοθεϊστές. Καί οἱ τρεῖς ἡμέρες ἀργίας δικαιολογοῦνται μόνο ὡς ἡμέρες λατρείας τοῦ θείου. Ἄν δέν ὑπάρχει αὐτή, καταργεῖται αὐτοδικαίως καί ἡ ἀργία …