Αποκρύβηθι μικρόν…
Όταν έγραφα γιά την αυτοχειρία της γενιάς μου, δεν φανταζόμουν ότι σε λίγες μέρες θα θρηνούσαμε γιά δύο συγκλονιστικές αυτοκτονίες. Πριν λίγες ημέρες το παλληκάρι, που έρχονταν συχνά μετά την δύση του ηλίου και άφηνε τον πόνο του στο πετραχήλι μας, μέσα σε ξέφρενους ρυθμούς παράνοιας, που δεν μπορούσες να πλησιάσεις παρά να ουρλιάζεις γιά τον πόνο του, βρέθηκε καμμένο σε μία ερημιά. Και σήμερα ένας 77χρονος συνάνθρωπός μας, δημόσια και απροκάλυπτα, παραδόθηκε αυτοχειριαζόμενος. Πάλι προχθές, έξω από την Κοζάνη άλλη αυτοκτονία, που την συνόδευε ένα σημείωμα: "Παρέδωσα την ψυχή μου στον διάβολο» έγραφε ο νεκρός … Καθημερινά μας έρχονται γράμματα με τραγικές φωνές που κλαίνε και φωνάζουν ότι είναι έτοιμοι να αυτοκτονήσουν. Και μία εσπέρα, ήρθε ένας μεσήλικας να δει τον Αλιάκμονα από το Μοναστήρι, ενώ πριν λίγο ήταν έτοιμος να πέσει με το αμάξι στα βαθειά και ορμητικά νερά του.
Φρίκη και τρόμος. Η Ελλάδα δαιμονίστηκε. Το έλεγε η τυφλή και παράλυτη γλυκειά αδερφή μου, η Ματρώνα της Μόσχας: Οι δαίμονες έφυγαν πλέον από τις ερημιές και θρονιάστηκαν στις πόλεις. Εμείς οι άνθρωποι τους καλέσαμε. Και τώρα τι κάνουμε; Κατέφεραν οι κρατούντες, αυτή η καταραμένη γενιά μας, η γενιά του πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης, και μας οδήγησαν στην απόγνωση. Και έχουν το θράσος να μιλούν και να λένε ότι χάνονται οι ηθικές αξίες μας. Αυτοί, που δεν σεβάστηκαν την ελληνική οικογένεια, και έχουν από τρείς και τέσσερεις γυναίκες ο καθένας τους, αυτοί που άφησαν γυναίκα και παιδιά και πήραν κοριτσόπουλα που τα είχαν γραμματείς στα πλούσια γραφεία τους. Αυτοί, που το πρωΐ αγορεύουν στην Βουλή των Ελλήνων – τρομάρα τους- και το βράδυ φορούν την ποδιά του μασσώνου και διακονούν στις σατανολατρείες. Αλλοίμονο στα νέα παιδιά, αλοίμονο στην νέα Ελλάδα, γιατί την ευνούχισαν με την σαρκολατρεία που ευκαίρως ακαίρως διδάσκουν. Αλοίμονο στα νέα παιδιά που δεν έχουν πού να σταθούν και να ορθοποδήσουν. Μας κατέτρεψαν οι μασκαράδες.
Και τί κάνουμε τώρα, αδέρφια μου;! Βάδιζε, λαός μου, είσελθε εις το ταμιείον σου, απόκλεισον την θύραν σου, αποκρύβηθι μικρόν όσον όσον, έως αν παρέλθη η οργή Κυρίου. Πράγματι. Μας εγκαταλείπει η χάρη και μας κυριεύει η οργή Κυρίου. Γιά να φτάσει ο άνθρωπος στην αυτοχειρία, τον έχει εγκαταλείψει η Χάρις του Θεού, αλοίμονο. Να κρυφτούμε, μέσα στο κελλί και βαθειά μέσα στην καρδιά μας. Και να κλάψουμε, να κλάψουμε πολύ, γιατί εγκατελείψαμε τον ίσιο δρόμο, σαν λαός και σαν άνθρωποι, όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά. Αλοίμονο, πρέπει να κλάψουμε πολύ. Τα μάτια μας να γίνουν βρύσες, ποταμοί δακρύων. Τα γόνατά μας να βγάλουν κάλους, κρυφά. Μέχρι να εξευμενίσουμε και πάλι τον Θεό μας, τον Θεό των πατεράδων και των γερόντων μας, τον μοναδικό και αληθινό Θεό μας. Αλοίμονό μας!
Το γράμμα του συνανθρώπου μας επιδέχεται πολλαπλές αναγνώσεις. Άλλοι βλέπουν το ψάξιμο στα σκουπίδια. Εγώ κυτάζω την πρόταση του αυτόχειρα προς τους νεολαίους. Τους προτείνει να πάρουν τα καλάζνικωφ και να κατεβούν στο Σύνταγμα. Το καταλάβατε; Το προσέξατε αυτό; Αλοίμονό μας;! Πόσο να κλάψουμε, γιά να μην γίνει το ματοκύλισμα. Πόσο να κλάψουμε και να παρακαλέσουμε, Θεέ μου;! Λυπήσου μας. Έως αν παρέλθη η οργή Κυρίου. Ναι, οργίσαμε τον Θεό μας. Δεν είναι κατάσταση αυτή. Αυτά μας ταιριάζουν. Αλλά τί φταίνε τα νέα παιδιά, που τα προτρέπει να πάρουν τα καλάζνικωφ και να γίνουν ανθρωποκτόνοι, πριν κάν βγούν στον δρόμο της ζωής;!
Σε λίγες μέρες ο Θεάνθρωπος και πάλι πάσχει γιά τον ανθρώπινο πόνο, μακριά από τον Πατέρα, έξω από τον Παράδεισο. Αδελφοί, ας τον παρακαλέσουμε να λυπηθεί τους αθώους και να μας βγάλει από τα δεινά.
Εξάγαγε εκ φυλακής την ψυχήν μου, Κύριε των δυνάμεων…