Και άλλος γιά τον Όλυμπο, γιά το βουνό των θεών
Η εποχή μας μοιάζει με τους ελληνιστικούς και τους ρωμαϊκούς χρόνους. Γενική ακαταστασία, ειδωλολατρία σε όλους τους τομείς της ζωής, νέες λατρείες, και χίλια δυό άλλα παρατράγουδα. Και κυρίως γενική αστάθεια, στα ήθη, στο φρόνημα, στις απόψεις, στα πιστεύω.
Προχθές, κατά τις δώδεκα την νύχτα μάθαμε ένα νέο, που αξίζει να το μάθετε και εσείς, αν θέλετε. Προσπαθούσαμε να επικοινωνήσουμε με έναν κύριο, που τον λέγαν Γιάννη, ή κάπως έτσι – δεν έχει σημασία το όνομα – αλλά αυτός ως ελεύθερος άνθρωπος, επειδή τον ξεγέλασαν όταν ήταν μικρός, τώρα που μεγάλωσε και έμαθε την αλήθεια, διάλεξε μόνος του, βρήκε τον σωστό δρόμο, και πλέον ονομάζεται Λαέρτης. Έτσι μας είπε.
Ο δρόμος που βρήκε τον ανέβασε στον Όλυμπο, και εκεί, σε κάποια ανοιχτωσιά, περνώντας μέσα από την καθαρτική φωτιά, καθαρίστηκε από την αίρεση του χριστιανισμού και έγινε δωδεκαθεϊστής.
Και τώρα τι κάνουμε;
Οι συνηθισμένες κατηγορίες εναντίον της Εκκλησίας γιά τον νηπιοβαπτισμό, επαναλαμβάνονται τόσο από τους κάθε μορφής αιρετικούς όσο και από κάθε ετερόδοξο και αλλόδοξο. Όμως, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, μιλούν μονοθεϊστές εναντίον των Ορθοδόξων. Και η ορθοδοξία μονοθεϊσμός είναι, στο κάτω κάτω. Στην περίπτωσή μας, όμως, είναι διαφορετικά. Ο Γιάννης, με την βούλησή του, εγκαταλείπει την Εκκλησία και προσχωρεί στην πολυθεΐα, στην ειδωλολοτρεία, δηλαδή στην δαιμονολοτρία.
Οι συγγενείς το ανέφεραν σε πολλούς, θρησκευάμενους ακόμα και ιερείς και μοναχούς. Και αυτοί είπαν: Πάρτε τον με το καλό, προσευχηθείτε γιά αυτόν, μπας και τον πείσετε να γυρίσει.
Είναι όμως έτσι; Είναι σωστή η δράση με αυτόν τον τρόπο; Ταπεινά φρονούμε πως όχι, δεν είναι σωστή αυτή η μέθοδος, η ήπια στάση, γιά να αντιμετωπιστεί μία τέτοια ενέργεια. Ουδέ χαίρειν. Αφού ο απόστολος Παύλος λέει ότι τον αιρετικό οφείλει ο χριστιανός να τον αποκόπτει από φίλο του, αφού μετά πρώτην και δευτέραν νουθεσίαν προτείνει την παραίτηση, όταν κάποιος φεύγει από την Εκκλησία, φεύγει από τον μόνο, μοναδικό αληθινό Τριαδικό Θεό, δεν μπορεί κανείς να προσεύχεται και να τον μνημονεύει μέσα στην Εκκλησία, κατά την Θεία Λειτουργία.
Μπορεί να ακούγεται σκληρό, αλλά όταν ο άνθρωπος αποφασίζει να αποκοπεί από το δένδρο της Εκκλησίας, κανείς δεν μπορεί να προσεύχεται γιά αυτόν εν εκκλησίᾳ. Ιδιωτικά, είναι άλλο θέμα, αν και εκεί είναι επικίνδυνο, και μπορεί να δημιουργήσει πλάνη στον προσευχόμενο, αν δεν είναι δυνατός και προπονημένος. Όταν κάποιος αυτοχειριάστηκε, δεν μπορείς να τον επαναφέρεις στην ζωή, όσο καλή πρόθεση και να υπάρχει.
Προσπαθήσαμε λοιπόν να επικοινωνήσουμε με τον Λαέρτη. Στην αρχή απέφευγε να μιλήσει. Ύστερα, όταν επιμείναμε κάπως, αγρίεψε, άρχισε να μας ειρωνεύεται. Και στο τέλος άρχισε να μας βρίζει ασύστολα. Τότε ήταν προφανές ότι αποκαλύφτηκε. Και κάτι ακόμα, φαινόταν ότι δεν ενεργούσε ο ίδιος αλλά άλλη δύναμη τον κυρίευε. Ο άνθρωπος είναι σαφές πλέον ότι ετεροκρατείται. Αυτό που λέμε, δαιμονίστηκε. Αφού αρνήθηκε το Άγιο Βάπτισμα και το Άγιο Πνεύμα, προχώρησε πρακτικά σε μία άλλη θρησκεία, και μάλιστα πολυθεΐα. Δεν χωράει πλέον τίποτα.
Θα μπορούσαμε να μην γράψουμε γιά αυτό το γεγονός και να το θεωρήσουμε αμελητέο. Όμως τελικά, γράφουμε αυτές τις σκέψεις διότι μας ειρωνευόταν και μας κορόϊδευε. Αυτό δεν μας πείραξε. Ο τρόπος δράσεως αυτών των ανθρώπων είναι πολύ εύκολο να τραβήξει και άλλους, απλοϊκούς ή πικραμένους ή που αντιδρούν στον κληρικαλισμό.
Εξάλλου οι δυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης αλλά και στην Ημαθία, στα χωριά που βρίσκονται κοντά στην Σχολή του Αριστοτέλη, και κατ’ εξοχήν στην Κατερίνη και γενικότερα στην Πιερία και στα παρολύμπια χωριά, ο δωδεκαθεϊσμός ανθεί και φέρει κι άλλον. Δεν ονομάζονται βέβαια ειδωλολάτρες, που αυτή η ονομασία τούς αποκαλύπτει, αλλά αυτοαποκαλούνται δωδεκαθεϊστές, και δήθεν είναι αντισημίτες. Είναι, λένε, έλληνες, και δεν είναι απόγονοι Εβραίων και Εβραίοι, όπως είναι οι χριστιανοί, κλπ.
Όλα αυτά όμως είναι λόγια, γιά να ξεγελούν τους απλοϊκούς. Εφόσον λαμβάνουν άλλο όνομα, αφού περνούν μέσα από φωτιές, όπως εμείς από το νερό, γιατί δεν το δηλώνουν ελεύθερα; ώστε να ονομάζονται με το καινούργιο τους όνομα;
Με αυτούς τους ανθρώπους δεν χωράει καμία επαφή. Είναι ειδωλολάτρες. Λατρεύουν και πιστεύουν στα δαιμόνια.
Το θαύμα του Αγίου Θεοδώρου, πού η Εκκλησία το εορτάζει κατά το πρώτο Σάββατο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, είναι πολύ σαφές. Διαβάζοντας την διήγησή του, μπορούμε να καταλάβουμε ακριβώς τους σχετικούς κινδύνους.
Τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά. Χρειάζεται εγρήγορση και επαγρύπνηση, όχι μόνο των ποιμένων αλλά και των προβάτων. Αν και οι μεν και οι δε βυθίζονται στον ύπνο, τότε τα πρόβατα τα τρώει ο λύκος.
Μακάρι ο Χριστός να μας γλιτώνει από τις παγίδες του πονηρού, που όπως πάντα, είναι και πολλές αλλά και πολύ καλά κρυμένες.
*Το περιστατικό είναι αληθινό, τα ονόματα όμως φανταστικά.