Θωμάς και πληγές
Στον άγιο απόστολο Θωμά ο αναστημένος Χριστός είπε να βάλει στις πληγές του το δάχτυλό του.
Αυτό μπορούμε να το εξηγήσουμε ως εξής: Στην Εκκλησία, όλες οι πληγές είναι ανοιχτές και όλες οι πληγές είναι φανερές, δεν κρύβονται, και όλες τις πληγές μπορείς να τις ακουμπήσεις.
Έτσι απόψε ίσως η γραφίδα μας γίνει κάπως σκληρή, γιατί θα γράψουμε γιά κάποιες ανοιχτές πληγές.
Τις προάλλες, Μεγάλη Παρασκευή, πριν την έξοδο του Επιταφίου, λέγαμε ότι: «κάποιες χρεωκοπημένες ιδεολογίες και κάποιοι φιλόσοφοι μιλούν και λένε ότι ο Θεός πέθανε ή ότι δεν υπάρχει Θεός.»
Εκείνη την στιγμή, μπαίνει στο καθολικό του ναού μας μία κυρία με φόρεμα περίπου εβδομήντα εκατοστά, που ξεκινούσε από τα μισά και κάτω του στήθους και έφτανε στην αρχή περίπου των μηρών ή λίγο πιό κάτω. Το υπόδημα ήταν πλέον των είκοσι … εκατοστών. Δίπλα στην κυρία, γκριζομάλλης κύριος την συνόδευε.
Στην πύλη της Μονής υπάρχουν ανακοινώσεις σχετικές με την ευπρεπή ενδυμασία, και γιά έναν επί πλέον όγο, το ότι δηλαδή είμαστε μοναστήρι.
Δεν έχουμε στην είσοδο φούστες και διάφορα άλλα που μπορεί να τις φοράει κάθε επισκέπτρια, ίσως με μεταδοτικό νόσημα κλπ. Επίσης, όταν κυρίς οι κυρίες είναι συνοδευόμενες, είναι κάπως ντροπή να ελέγχονται. Την περισσότερη ευθύνη την έχει ο συνοδός.
Η ενδυμασία είναι, προφανώς, έκφραση κάποιων απόψεων. Αλλά το θρησκευτικό συναίσθημα έχει κάποιες ευαισθησίες κυρίως στο θέμα της ενδύσεως. Και κανένας δεν μπορεί να το προσβάλλει. Εξάλλου, η προσβολή του θρησκευτικού αισθήματος ή θρησκευτικού λειτουργού κάθε θρησκεύματος, και μάλιστα εν ώρα τελέσεως των θρησκευτικών του καθηκόντων, τιμωρείται αμείλικτα από τον Νόμο, και σίγουρα ανευ αναστολής.
Συνεπώς, η επίσκεψη σε χώρο λατρείας και μάλιστα σε ορθόδοξο μοναστήρι, απαιτεί μεγάλη προσοχή. Τελεία και παύλα.
Παρόλα αυτά, πολλές φορές αναγκαζόμαστε να επαναφέρουμε στην τάξη ανθρώπους που νομίζουν ότι όλα τα ξέρουν, και μάλιστα τα θρησκευτικά, ενώ αγνοούν και τα στοιχειωδέστερα.
Εκείνο το βράδυ λοιπόν, είπαμε, επί λέξει: «Πού πάτε, κυρία μου;» Η επισκέπτρια, χωρίς καμία αντιλογία, αμέσως έφυγε με τον συνοδό της.
Στην είσοδο όμως της Εκκλησίας μας συνεχιζόταν ο θόρυβος. Οπότε ένας από τους μοναχούς εστάλη να δει τι γίνεται. Τον προπηλάκησαν όμως. Και εμείς, βλέποντας ότι καθυστερεί, πήγαμε να δούμε τί συμβαίνει.
Τότε κάποια μέλη, που όπως φάνηκε πρέπει να ανήκαν στην ίδια οικογένεια ή στην ίδια παρέα, άρχισαν εναντίον μας επίθεση του τύπου: «ποιος είσαι, ρέ» και «τί είσαι εσύ» ενώ πίσω μας κάποιοι έβριζαν την ανδρική μας υπόσταση και τιμή. Τότε μία κοπελλίτσα μας όρμησε λέγοντας: «γιατί την έδιωξες;» Και εμείς απαντήσαμε αναλόγως πολύ σκληρά …
Δηλαδή, είμαστε υποχρεωμένοι, μέσα στο σπίτι μας, να απολογούμαστε σε κάποια κοπελίτσα, απρόσκλητη, που ανέλαβε να υπερασπιστεί αυτόκλητη, αυτή και ο πατέρας της, κάποιον άλλον; Είναι το μοναστήρι σπίτι των μοναχών, όπου κατοικούν, αρνούμενοι τα κοσμικά, γιά την αγάπη του Χριστού; Μήπως κάποιοι πηγαίνουν στα Μοναστήρια, όχι από ευλάβεια, αλλά γιά να προκαλέσουν ιδεολογικές έριδες, και επειδή σεν θέλουν να τους βλέπουν οι άλλοι, αφού είναι δηλωμένοι στα φανερά άθεοι ή πολέμιοι της Εκκλησίας;
Και ενώ λεγόταν αυτά με την κοπέλλα, ένας κύριος, προφανώς πατέρας, συγγενής ή φίλος, ύψωσε κατακόρυφα τους τόνους και άρχισε τις απειλές. Όμως κάποια κυρία, πιθανώς η σύζυγος και μητέρα, μας καταπραϋνε, σχεδόν μας ζήτησε συγγνώμη.
Τελικώς, ενώ πρότεινε στους πιστούς να αποχωρήσουν, αποχώρησε μόνον η παρέα τους.
Στην συνέχεια, ακούσαμε καταγγελίες στην Μητρόπολη, στον κ. Δάλλα, πρώην Δήμαρχο Μακεδονίδος και σε κάθε σύναξη όπου βρισκόμαστε εμείς ή φίλοι της Μονής.
Το Μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου οπωσδήποτε έχει προσκυνηματικό χαρακτήρα. Και ουδεπόποτε αρνηθήκαμε σε προσκυνητές το προσκύνημα. Αλλά πολλές φορές υπάρχουν και παραλογισμοί.
- Γιατί κλείνετε το μεσημέρι; Κύριε, ελέησον.
- Γιατί δεν μας αφήνετε να μπούμε; (Οι κυρίες κυρίως καλύπτουν τα απολύως απαραίτητα και έχουν την απαίτηση να ονομάζονται προσκυνήτριες). Κύριε, ελέησον. Και πάλι
- Να πάτε να προσφέρετε και να μην κάθεστε εδώ. Κύριε, ελέησον.
Δηλαδή, να απολογούμαστε κάθε, φορά τα ίδια και τα ίδια σε κάθε άσχετο, γιά να μην πω ανόητο και κακότροπο.
Όταν όμως, ένα μοναστήρι αφ’ εαυτού, έχει ξεχάσει τον προορισμό του και δεν φροντίζει γιά τους μοναχούς, τα σπλάγχνα του, αλλά ενδιαφέρεται γιά μερικά γυναικάρια και μερικές οικογένειες, τότε πράγματι, έχασε, σαν μοναστήρι, τον σκοπό του.
Όταν ο ηγούμενος αγνοεί τα του οίκου του – του μοναστηριού του – και περιφέρεται σαν χαρισματούχος περιοδεύων, τότε η πλάνη ξεπέρασε τα όρια και καταντάει φατρία.
Όταν ο ίδιος ο ηγούμενος διατηρεί διαμέρισμα σε κοντινή πόλη, διαχειρίζεται χρήματα και έχει αποταμιεύσεις, τότε πράγματι ξεφύγαμε από τον ιερό μας προοσισμό.
Όταν μισθώνουμε με ογκώδες κεφάλαιο οικογένειες γιά να μας κυτάξουν στα γεράματα, τότε ήδη χάσαμε την μοναδική μας μοναχική ιδιότητα.
Στο Γεροντικό, υπάρχει μία ιστορία, όπου ένας μοναχός πέθανε και στο δωμάτιό του βρήκαν τρία χρυσά νομίσματα. Τότε ο ηγούμενος είπε να τα ρίξουν επάνω στον τάφο του. Και κατέβηκε από τον ουρανό αστραπή και κατέκαυσε το λείψανο του καλογήρου.
Η θέση του ηγουμένου σε ένα μοναστήρι, και μάλιστα κοινόβιο, δεν καθορίζεται από τους προσκυνητές, αλλά από τα θέσμια των αγίων πατέρων. Κάθε παρεκτροπή εκδικείται αφ’ εαυτής.
Φυσικά, όταν υπάρχει οικονομική αδιαφάνεια, τότε το παιχνίδι χάθηκε.
Η μοναχική πολιτεία είναι πολύ ευαίσθητη, γιατί είναι απολύτως διαφανής. Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον Χριστόν.
Όταν υπάρχει κατασπατάληση τως ιερών αφιερωμάτων, σε χρήμα και ο,τιδήποτε άλλο, τότε είμαστε όμιλος ληστών και όχι αδελφότητα μοναχών.
Ο Θεός να μάς ελεήσει, με τις ευχές των γονέων μας και των γερόντων μας. Η πατρική μέριμνα του επισκόπου μας να μας σκεπάζει. Και ο Τίμιος Πρόδρομος να γίνεται συναντιλήπτορας, στις ανάγκες του μοναστηριού του και των τέκνων του, είτε τώρα είτε εν ώρα κρίσεως.
Θα μπορούσαμε κλείνοντας να αναφέρουμε τον λόγο του αγίου αποστόλου Παύλου: «Εγενόμην άφρων. Υμείς μέ ηναγκάσατε».
Εεκίνο τα βράδυ, τις προάλλες, όταν ο πειρασμός ησύχασε, βάλαμε εδαφιαία μετάνοια στο εκκλησίασμα και ζητήσαμε συγγνώμη. Και προσευχηθήκαμε γιά όλους. Μόνο εν μετανοίᾳ μπορεί να πορεύεται ο μοναχός. Ουδείς αποχώρησε και εξοδιάσαμε ειρηνικά τον επιτάφιο νεκρό.
Αλλά, τα δίκαια των μοναχών, στην ησυχία και στην ευπρέπεια του οίκου Κυρίου, δι’ ευχών του αγίου δεσπότου ημών, θα τα υπερασπιζόμαστε, παντί τρόπῳ και εν παντί καιρώ.
Αδελφοί, συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει
και ούτω, βοήσωμεν: Χριστός Ανέστη.