Ο όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης.
Μόλις τελείωσε η εορτή γιά την Σύλληψη του Τιμίου Προδρόμου, άρχισε η εορτή της μνήμης ενός συγχρόνου μας αγίου, του Σιλουανού. Η εορτή αυτή είναι η αρχή και το μέτρο γιά όλες τις δεσποτικές εορτές. Σε εννέα μήνες θα γεννηθεί ο Πρόδρομος, αλλά σε έξι μήνες θα συλληφθεί στην μήτρα της Παναγίας ο Χριστός. Η γιορτή αυτή, η ισημερία αυτή, φέρνει στον νου μας ότι και ο Μέγας Πρόδρομος είναι ανάμεσα στους ανθρώπους και στον Χριστό μεσίτης, μεταξύ Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, φτεροφόρος άνθρωπος και ενσώματος άγγελος.
Το βιβλίο με τον βίο του αγίου Σιλουανού, που έγραψε ο μαθητής του πατήρ Σωφρόνιος, στα φοιτητικά μας χρόνια, είναι το βιβλίο που άναβε μέσα μας την αγάπη γιά τον Ιησού. Ήταν το βιβλίο που πολλούς νέους τους οδήγησε, μαζί και με άλλα, στο μοναχικό σχήμα.Δόξα τω Θεώ. Στην γενιά μας υπήρχε ακόμα ενθουσιασμός γιά την εν Χριστώ πνευματική ζωή, και δεν μας τον έσβυναν οι περιστάσεις του βίου.
Τον άγιο Σιλουανό τον αγαπήσαμε σαν τον μεγαλύτερο αδερφό μας. Ήταν δυνατός, ωραίος, γεροδεμένος, ψηλός, είχε περιπέτειες στην ζωή του. Και όμως, όλα τα έδωσε γιά την αγάπη του Χριστού. Αυτή η στάση ζωή μας εξέφραζε. Δόξα τω Θεώ.
Γράψαμε γιά να τον τιμήσουμε το παρακάτω Κοντάκιο, και με την ευλογία του αγίου Γέροντός μας πατρός Αιμιλιανού, το στείλαμε και στον πατέρα Σωφρόνιο, ο οποίος και μας έστειλε δύο φωτογραφίες του, με την προσωπική του υπογραφή. Αργότερα εξεδόθη σε ειδικό τεύχος, και μάλιστα τρεις φορές μέχρι τώρα.
Με το ανέβασμά του στην ιστοσελίδα μας, ευχόμαστε να ωφεληθούν και όσοι αδελφοί μας το διαβάσουν. Και ο άγιος να ενισχύει και τους σημερινούς νέους, που φαίνονται σαν να μην έχουν πυξίδα. Πού θα πάει όμως; Θα βρεθούν και γιά αυτούς οδοδείκτες φωτεινοί και σωτήριοι, όπως βρέθηκαν και γιά μας, αρκεί να μην έχει σβύσει τελείως η ελπίδα. Αλλά και τότε … υπάρχει η Ελπίδα, υπάρχει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.
π.Πορφύριος, 23-09-2011
+
Σύντομος Βίος του Οσίου Σιλουανού του Άθωνίτου
Σιλουανός, εκ του λατινικού silvaπροερχόμενον το όνομα, δασώδης ερμηνεύεται όθεν και με παρόμοιας εννοίας ερμηνεύεται ο νέος ούτος της Εκκλησίας δρυμός αρετών πολυειδών και πολυτρόπως βλαστανόντων χαρισμάτων.
Ό όσιος Σιλουανός ο Άθωνίτης είναι από τους τελευταίους καρπούς που πρόσφερε ο ιερός Άθωνας προς την Οικουμένη.
Γεννήθηκε τό 1866 από ευσεβείς, μεγάλης αρετής, γονείς στο χωριό Σόβσκ του Ταμπώφ, στην Ρωσσία. Στο άγιο Βάπτισμα έλαβε το όνομα Συμεών. Σιλουανός ονομάστηκε κατά την μοναχική του αφιέρωση, τό 1896, στο Μοναστήρι του αγίου Μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος, το επιλεγόμενο Ρωσσικό, στο Άγιον Όρος, όπου και διέμεινε όλη την υπόλοιπη επίγεια ζωή του, μέχρι τις 11/24 Σεπτεμβρίου του έτους 1938, ημέρα Σαββάτου. Μετά από πενήντα χρόνια, ο οικουμενικός πατριάρχης Δημήτριος, με Συνοδική πράξη της 26ης Νοεμβρίου 1987, τον συναρίθμησε επισήμως με τους λοιπούς οσίους και αγίους της Όρθοδοξίας και καθιέρωσε την επ' εκκλησίας μνήμη του.
Η ζωή του οσίου καθώς και τα θεόπνευστα λόγιά του παραδόθηκαν, από το έτος 1948, στους πιστούς, από τον επιστήθιο μαθητή του και εν οσίοις πατέρα Σωφρόνιο (+ 1993), κτίτορα της Μονής του Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ της Αγγλίας. Έκτοτε έγιναν επανειλημμένες εκδόσεις στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες και ο όσιος Σιλουανός καθίσταται οικουμενικός διδάσκαλος της εν Αγίω Πνεύματι ορθοδόξου ζωής.Η επίγεια ζωή του φαινομενικά μπορεί να χαρακτηριστή απλοϊκή· στον κόσμο έζησε όπως οι περισσότεροι συνομήλικοί του. Στο Μοναστήρι πέρασε σαράντα δύο χρόνια, με την καθημερινότητα στο διακόνημα, τις εκκλησιαστικές ακολουθίες και τη ζωή στο κελλί, όπως όλοι οι αγιορείτες μοναχοί.
Είχε όμως κρυφή εργασία, φιλόπονη και αιματηρή, που δεν φαίνεται αφού ενεργείται στο βάθος της καρδίας. Αυτός, ο εν τω κρύπτω αγώνας της μετανοίας, της ταπεινώσεως και της θεογνωσίας, του απέδωσε καρπούς πολλούς και θησαυρούς που δεν ειναι εύκολο ούτε να κλαπούν ούτε να διαφθαρούν (πρβλ. Ματ. 6,19-21).
Σε νεαρή ηλικία άκουσε την φωνή της Θεοτόκου και όταν ήταν ακόμα δόκιμος είδε τον ζώντα Χριστό. Το φως της θεογνωσίας συντρόφευε πάντα την προσευχή του.
Μετά την άνακομιδή των τιμίων λειψάνων του, στο μέτωπο του ιερού του κρανίου εγράφη με κιννάβαρι στα ρωσικά Γέρων Σιλουανός / Μεγαλόσχημος μοναχός και τοποθετήθηκε μαζι με τις κάρες των άλλων πατέρων, στο οστεοφυλάκιο της Μονής του Αγίου Παντελεήμονος. Από τα υπόλοιπα λείψανα κάποια μέρη πήρε και ο πατήρ Σωφρόνιος· τα άλλα ανακατεύτηκαν με τους λοιπούς πατέρες, κατά την αγιορείτικη συνήθεια, προσδοκώντα ανάστασιν νεκρών.
Περί το 1970 παρουσιάστηκαν στην τίμια κάρα ρανίδες μύρου, γεγονός που παρατηρήθηκε από πολλούς και έκανε τον ηγούμενο να την μεταφέρη, αφού την τοποθέτησε σε ξύλινη θήκη, στον ναό της αγίας Σκέπης, μέσα στο μοναστήρι, δίπλα στα άμφια του αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης. Έκτοτε η αγία κάρα αποπνέει μία ιδιαίτερη εύωδία, καρπό του Αγίου Πνεύματος.
Τελευταία τοποθετήθηκε στην παλαιά λειψανοθήκη του Αγίου Παντελεήμονος και προσκυνείται μαζί μέ τά άλλα άγια λείψανα της Μονής. Αργότερα, με πρωτοβουλία του μακαριστού πλέον καθηγητή ιατρού Γιώργου Παπαζάχου και δαπάναις πνευματικών τέκνων του πατρός Σωφρονίου, τοποθετήσαμε την αγία κάρα σε νέα ασημένια λειψανοθήκη, με δική μας έμμετρη επιγραφή. Αλλά και αυτή η λειψανοθήκη περικλείσθηκε σε άλλη, πιό πλούσια και πιό περίτεχνα διακοσμημένη.
Πολλά είναι τα θαύματα που διενήργησε και εν ζωή και μετά θάνατον ο όσιος Σιλουανός. Αλλά το μεγαλύτερο θαύμα είναι ότι τα γραπτά του και ο βίος του οδήγησαν και οδηγούν πολλούς στην όντως γνήσια πνευματική ζωή.
Και βέβαια εκείνο πού διδάσκει είναι αυτό που ο ίδιος διά βίου έζησε• τον κρυφό αγώνα της καρδιάς γιά την απόκτηση του Αγίου Πνεύματος και την αληθινή θεογνωσία. Σ' αυτόν τον πνευματικό αγώνα καλεί τον άνθρωπο ο όσιος Σιλουανός,
εις δόξαν Θεού, Πατρός και Υίού
και Αγίου Πνεύματος•
νυν και άεί και εις τούς απέραντους
αιώνας των αιώνων. Αμήν.
π. Πρφ. ΙΜΣΠ, 16.2.1997.
Απολυτίκιον. Ήχος α'. Του λίθου σφραγισθεντος.
Παθών υλομανούσαν, παμμάκαρ, την ψυχήνμου, Σιλουανέ, προθύμως καθάρισον, ευχαίς σουίνα κραυγάζω σοι γεγηθώς, ως χάριν κεκτημένω παρά Θεού· δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι. Δόξα τω σοι πραέως οφθέντι, και χαράς απείρου πληρώσαντι.
Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ'. Τή ύπερμάχω.
Τον εν τω Άθω ως αστέρα ανατείλαντα και την υφήλιον ως ήλιος αυγάσαντα, Σιλουανόν νυν ευφημήσωμεν κατά χρέος· και την θήκην των λειψάνων προσπτυσσόμενοι, προς αυτόν από καρδίας ανακράξωμεν, άγαλλόμενοι· Χαίροις, πάτερ, θεοδόξαστε.
Οί ΚΔ' Οίκοι των Χαιρετισμών
Άvθpωπoς ων τη φύσει, άγγελος εν ασκήσει και θεία χάριτι, εφάνης θεοδόξαστε πάτερ (γ'). Δι' ο και την σην μνήμην άπασα η ορθόδοξος τιμά εκκλησία, και άπαντες προφρόνως σοι τον ύμνον τούτον ψάλλομεν χαίροντες·
Χαίρε των πάλαι οσίων θείον συμπλήρωμα• χαίρε των εν Άθω ασκούντων νέον αγλάισμα.
Χαίρε πάτερ ο όρος ταπεινώσεως άκρας• χαίρε ο δάκρυσι σβέσας της κολάσεως φλόγας.
Χαίρε ότι ανέλαβες θρήνον, πάτερ, του Αδάμ• χαίρε ότι ένίκησας οϋτω, πάτερ, τον Οατάν.
Χαίρε τίμιον θρέμμα της μονής σου, θεόφρον• χαίρε συναθλητά μοναστών, γενναιόφρον.
Χαίρε χάριτος έκτύπωμα εν έσχάτοις καιροις• χαίρε μέλιτος έντρύφημα ο εν λόγοις φανείς.
Χαίρε των κοπιώντων προς Χριστόν νέος δρόμος· χαίρε δένδρου αρχαίου ασκητών νέος κλώνος.
Χαίροις, πάτερ, θεοδόξαστε.
Βλέμμα του σου Δεσπότου κατιδών θεοφόρε, μακαρίαν εκτήσο γαλήνην, και του όντως πραέως Χριστού, ως υιός αύτού γνήσιος, γην των πραέων νυν κατοικείς όσιε, ένθα και συν άγγέλοις τον υμνον, πάτερ, ψάλλεις•
Αλληλούια.
Γνώσιν σωτηριώδη αποπνέει, παμμάκαρ, η βίβλος των σων θεοπνεύστων ρημάτων. Ταύτα γαρ ως φίλεργος μέλισσα, εν σίμβλω μελιπήκτω, προσέφερεν ο σος μαθητής προς πάντας, τους έντρυφάν εν τούτοις θέλοντας, και μελιρρήτως σοι βοάν τοιαύτα•
Χαίρε λύρα ωραία, γλυκείς φθόγγους κιρνώσα• χαίρε θεία κιθάρα, ή πραέως ηχούσα.
Χαίρε σαγήνη λογόπλεκτος, απλουμένη προς εθνη· χαίρε σαργάνη θεόσταλτος, εξ αυτών πληρουμένη.
Χαίρε οικονόμε θεάρεστε της οικείας μονής· χαίρε φυτοκόμε χριστοδίδακτε της ιδίας ψυχής.
Χαίρε Σιλουανέ, των σων φίλων άλείπτα· χαίρε θείε ναέ, των αγίων συμμύστα.
Χαίρε της σιωπής θείον τέμενος όντως· χαίρε τη εκ ψυχής προσευχή θεοφόρος.
Χαίρε, πάτερ, προφητόφθεγγτε εν άνίκμοις τοις καιροίς· χαίρε βρύσις χάριν βρύουσα τοις του πνεύματος κρουνοίς.
Χαίροις, πάτερ, θεοδόξαστε.
Δ ύναμιν και άνδρείαν, ρώμην και εύρωστίαν καί πάσαν ψυχής και σώματος κίνησιν, εις διακονίαν χριστοτερπή της σης Μονής παρέδωκας, όσιε. Χαριτώνυμος δ' ων πρώην, χαριτωθείς και εν αυτή, νυν εν Εδέμ, εν φύλλοις αναθάλλεις ψάλλων
Αλληλούια.
Έσπειρας φιλανθρώπως τον σον λόγον πλουσίως εις πάσαν την ύφήλιον χώραν· ώσπερ γαρ πρώτον την σην Μονήν οικονομικώς διέτρεφες, ούτω προς πάσαν θεοδίψηστον ψυχήν τα ρήματα εκ της σης βίβλου ρέει άφθόνως και παρά πάντων, όσιε, άκούεις ταύτα·
Χαίρε ο εκτεφρώσας αχυρώδεις μέριμνας· Χαίρε ο συγκεντρώσας σωτηριώδεις φροντίδας.
Χαίρε ο εκλιμήσας του νοός τα κινήματα· χαίρε ο ώσπερ σίτον συγκεντρώσας νοήματα.
Χαίρε ως άρτον ζυμώσας σην βίβλον· χαίρε ότι προσφέρεις σωτηρίαν πεινώσιν.
Χαίρε ο επαυξήσας τον στάχυν της θείας πίστεως· Χαίρε ο εκτρυγήσας πολύ γλεύκος της χάριτος.
Χαίρε ο νεώσας βαθέως άρουραν γη καρδίας· χαίρε ο μεθύσας ποτίζων χώμα της μετανοίας.
Χαίρε ο σπορεύς του Χριστού των λογίων· χαίρε ο διανομεύς των του πνεύματος δραγμάτων.
Χαίροις, πάτερ, θεοδόξαστε.
Ζήλον έχων, θεόφρον, εκ νεότητος θείον, καν προς καιρόν έψυχράνθης, Ιωάννου του θείου τοις ρήμασιν νέον αγώνα έλαβες, ταις ήδοναις του κόσμου μη θελγόμενος, αλλά τον νουν σου στέλλων προς τον Άθωνα, ένθα απαύστως ύμνος άδεται, το
Αλληλούια.
Ηδυτάτη ση όψις εκ της φύσεως ώφθη και ασκήσει καλλυνθείσα προσέτι. Πάντα γαρ τα μέλη ωραϊσθέντα εν χάριτι, προς έρωτα Χρίστου εγείρει τους θήκην προσκυνούντας των λειψάνων σου και ηδυνθέντας τοις σοις ρήμασι· παρ' ων και νυν ακούεις ταύτα•
Χαίρε ο οφθαλμούς ιλαρύνας τοις δάκρυσιν· χαίρε ο ακοάς ηδύνων τοις φθέγμασιν.
Χαίρε ο καρδίαν γλυκάνας Ιησού εν τη εύχή· χαίρε νουν ο αυγάσας τη του Πνεύματος αυγή.
Χαίρε χείρας και πόδας προσευχή έξασκήσας· χαίρε ιδρώσι και πόνοις την Μονήν σου τιμήσας.
Χαίρε έσοπτρον θείον τους μακράν ατενίζων· χαίρε κύμβαλον όντως την άγάπην μηνύον.
Χαίρε θείε ναέ, προσευχή δομημένε· χαίρε μύρω καινώ καθιερωμένε.
Χαίρε, Σιλουανέ, αγαπήσας παν γένος· χαίρε πανσθενουργέ, μετανοίας το κλέος.
Χαίροις, πάτερ, θεοδόξαστε.
Θερμουργός ση αγάπη προς Χριστόν, θεοφόρε, κατακρίσεως ξένη απάσης. Και την άλογον κτίσιν προφθάνουσα, θρήνον γοερόν ανέβλυζας, μη θέλων την θεόπλαστον προσβαλείν δημιουργίαν, όσιε· όθεν και συν αυτή αγάλλη κράζων
'Αλληλούϊα.
Ίδομεν την σην χάριν, εκ της κάρας σου όντως, αποπνέουσαν μύρον ευώδες. Και ιάσεις εκ ταύτης αρυόμενοι, πάτερ, μετά πόθου, προσπίπτοντες ταύτη και πάσι τοις λοιποίς σου λειψάνοις, ανακράζομέν σοι εκ συμφώνου ταύτα :
Χαίρε ο θεραπεύσας ιατρόν τον λεπρώντα· χαίρε ο ιατρεύων ταπεινώσει αυχούντα.
Χαίρε ο μυροβλύσας εκ της κάρας εσχάτως·χαίρε ο ευωδίαν εκ λειψάνων προχέων.
Χαίρε χιλιετίας Ρωσσιών επισφράγισμα·χαίρε ο ιερεύσας εαυτόν, τη Παρθένω ανάθημα.
Χαίρε οχετοίς σων δακρύων πέτρας μύλωνος στρέφων· χαίρε στεναγμοίς της καρδίας κόκκους σίτου αλέθων.
Χαίρε πόνοις λευκαίνων άλευρον εγκράτειας·Χαίρε άρτον οπταίνων θέρμη της μετανοίας.
Χαίρε νέον σίτον φέρων αποθήκαις ουρανού· χαίρε πλήθος τέκνων εισάγων ορθοδοξίας εις νουν.
Χαίροις, πάτερ, θεοδόξαστε.
Αλληλούϊα.
Λειμών θείων χαρίτων υπό σου θεαρέστως η ση κλήσις ανεδείχθη εμπόνως. Σιλουανός γαρ κληθείς εν τω σχήματι, τας αρετάς ως δένδρα εφυτοκόμησας και ούτω δάσος βαθύσκιον γέγονας, ανακουφίζων τους εν Χριστώ αγωνιζόμενους, παρ' ων και νυν ακούεις ταύτα·
Χαίρε ρόδον ευώδες σωφροσύνης τελείας· χαίρε ο καθαρεύων λογισμών ακρασίας.
Χαίρε δρυς η ευσκιόφυλλος, η σκιάζουσα πολλούς·χαίρε δρόσος αναψύχουσα παθών καύσωνος πιστούς.
Χαίρε κυπάρισσε υψίκομε φθάσας μέχρις ουρανού·χαίρε ότι εθαράπευσας λογισμούς αμαρτωλού.
Χαίρε κρίνον προσφερόμενον τη Παρθένω, ως εικός χαίρε μέλι εργαζόμενος εν καρδία μυστικώς.
Χαίρε Σιλουανέ, άλσος πνεύματος ευώδους· χαίρε θείε κρουνέ νέκταρος γλυκύτατου.
Χαίρε καύχημα και σέμνωμα της οικείας σου Μονής· χαίρε θείον περιτείχισμα πάσης θείας βιοτής.
Χαίροις, πάτερ, θεοδόξαστε.
Μη έλλείπης, παμμάκαρ, του πρεσβεύειν αόκνως, ώσπερ αυτός εν γραφαις σου προλέγεις, του γνωρίσαι πάντας τον Χριστόν και εν ειρήνη τούτους πολιτεύεσθαι• Και επί γης υμνείν την σην πανήγυριν, εξ ουρανού δε συ μετά αγγέλων ψάλλεις
Αλληλούϊα.
Νέον άθλημα, πάτερ, αναλαβών διά βίου, μη άπελπίζου, ακούσας, εν κευθμώσιν Άδου τον νουν συγκρατών, και έξωθεν πράος δεικνύμενος, έσω αγώνα διήνυσας μέγιστον, εν πάση ώρα και συντόνω παλαίων καρδία, προς εαυτόν, τον κόσμον και τον δαίμονα, και νυν ως νικητής άκούεις·
Χαίρε ο νομίμως διά βίου άθλήσας· χαίρε ο εν ιχνεσιν αρχαίοις βαδίσας.
Χαίρε ο προ δίκης εαυτόν εκδικάσας· χαίρε ο προ κρίσεως εαυτόν αθωώσας.
Χαίρε ο παλαίων συντριβή της καρδίας· χαίρε ο κερδίσας μέγα στέφος ανδρείας.
Χαίρε ο αλοήσας άσταχυν πολύκαρπον· Χαίρε ο συγκεντρώσας αμητόν πολύδωρον.
Χαίρε τράπεζαν παραθέτων τοις πεινώσιν αλήθειαν· χαίρε εδέσματα φέρων την των λόγων προμήθειαν.
Χαίρε, Σουανέ, ο διψώντας άναψύχων τοις ρήμασιν· χαίρε ο κεκμηκότας έκδροσίζων τοΤς φθέγμασιν
Χαίροις, πάτερ, θεοδόξαστε.
Ξενωθείς δι' άγάπην, Αβραάμ ώσπερ άλλος, Ιησού, εν τω Άθωνι ήλθες, και ώσπερ εκείνος την Τριάδα εξένισεν, ούτω και συ πάσαν ψυχήν πεινώσαν λόγω και άρτω, όσιε, διέθρεψας, και δι' ευχής Τριάδα προσοικείωσας, προς ήν άξιοχρέως πάντες άδομεν
Αλληλούια.
Οικτίρμων άκρως κατέστης προς τους πάσχοντας, πάτερ, πενία και ξενιτεία τρυχομένους, άκοντας. Σύ δε τα τούτων και ημών δυσχερή ελατήριον εποίεις προσευχής, εκχέων προς ημάς το θείον έλεος, μόνον και πρώτιστον ειδώς συμφέρον, την σωτηρίαν πάντων των βοώντων σοι ταύτα΄
Χαίρε, πάτερ, μιμητά του πατρός των οικτιρμών· χαίρε θεραπευτά του Θεού των ιλασμών.
Χαίρε φίλτατον προσφύγιον αληθώς παντός πιστού· χαίρε τίμιον άλάβαστρον του ελέους Ιησού.
Χαίρε, ρήτωρ, δακρύοις τον Χριστόν ευμενίσας· χαίρε μύρον ευώδες δι' ιδρώτων σκευάσας.
Χαίρε ακακίας ευωδέστατον άνθος· χαίρε αμαρτίας κραταιότατον νικος.
Χαίρε φοίνιξ δικαιοσύνης υψίκορμε· χαίρε κέδρε πληθυνθείς διά χάριτος.
Χαίρε δένδρον βυθίζον τας σας ρίζας εις Άδου· χαίρε πάτερ ο πήξας εν Εδέμ σην καλύβην·
Χαίροις, πάτερ, θεοδόξαστε.
Παντελεήμων έδείχθης διά βίου, θεόφρον. Ασκηθείς γαρ Μονή Μεγαλομάρτυρος, προσωνυμίαν εκείνου εκτήσω τας χάριτας· εκείνος γαρ τας ιατρείας παρέχει τοις πάσχουσι· συ δε διά λόγων θεραπεύεις τους κάμνοντας· και ως αλείπται άγιοι, αμφότεροι τον ύμνον άδετε•
Αλληλούια.
Ρήματα της σης βίβλου εν οδμαίς μυροβόλοις την υφήλιον πάσαν ως αύρα και σπινθήρ εν καλάμη προχέεται, ψυχάς Χριστώ αγρεύοντα δι' ορθοδόξου, όσιε, ποδηγησίας και εν γλώσσαις παντοίαις ταύτας καλών, αποστολικώς τα έθνη ευαγγελίζεσαι, και πάντες ούτω χαίροντες βοώμεν
Χαίρε ο εκ Ρωσσίας ώσπερ σέλας αυγάσας· χαίρε ο εν τω Άθω τον σον φως καθαγνίσας.
Χαίρε συμμοναστών σου ο γλυκύς υποφήτης·χαίρε συναθλητών σου αληθής παιδοτρίβης·
Χαίρε ο εν Ευρώπη σκότος Δύσεως σβέσας· χαίρε εν Βρεττανία και μονήν αποκτήσας.
Χαίρε, πάτερ, ο σκότος εν φωτί ανατρέψας· χαίρε, πάτερ, την πλάνην δι' ασκήσεως τρέψας.
Χαίρε κλίμαξ μεταφέρουσα από γης προς ούρανόν· χαίρε λύχνε διακρίσεως ο φωτίζων προς Χριστόν.
Χαίρε, πάτερ, αξιοτίμητε παρ' αγγέλων και βροτών χαίρε, όσιε, έκσφράγισμα των αρχαίων ασκητών
Χαίροις, πάτερ, θεοδόξαστε.
Σταυρωθείς δια βίου, ώς τρισύνθετον ξύλον, προς Χριστόν ελκύεις, παμμάκαρ, πάντα αγνωσία πορευόμενον, ώσπερ τα πρόβατα μη έχοντα ποιμένα. Και προς αυτούς ράβδος σωτήριος αναδειχθείς, επιστηρίζεις τούτους προς θεογνωσίαν, μανθάνοντάς τε ψάλλειν
Αλληλούια.
Τύπος, πάτερ, κατέστης ισοτόπου προς πατέρα σφραγίδος, όστις νικητής και εν Άδου εισήλθεν όθεν και συ προς αυτόν ελκυσθείς, σωτηρίας οδόν επορεύθης, και εν Άδου συγκλείων σαυτόν, μη άπελπίζων, εκείθεν εν Εδέμ εισωκίσθης, όπου και νυν τους ύμνους τούτους άκούεις
Χαίρε του οσίου Ποιμένος ομόψυχε· χαίρε του μόνου ποιμένος αμνέ καρτερόψυχε.
Χαίρε ρόδον εκσπάσας των παθών τας άκανθας· χαίρε μύρον εσχάτως ο προχύσας εκ κάρας.
Χαίρε καλλιεργήσας αρετάς άνθηφόρους· χαίρε καλλιερεύσας του νοός τας κινήσεις.
Χαίρε, πάτερ, οίκητήριον Πνεύματος Ζωαρχικού· Χαίρε τίμιον άθλημα διά βίου πρακτικού.
Χαίρε, πάτερ, ελπίδας εν τω τάφω εκτρέφων χαίρε ώσπερ ελαία πλήθος έλεος χέων.
Χαίρε, Σουανέ, αρετών ξύλον άσηπτον χαίρε καθοδηγών προς Χριστόν, φέγγος άδυτον.
Χαίροις, πάτερ, θεοδόξαστε.
Ύπνον εξ οφθαλμών σου επί πλείους ημέρας και νύκτας απεδίωξας, πάτερ, μόνω Χριστώ την προσκύνησιν νέμων, παρ' ου και στέφος νόμιμον απείληφας και νίκην των παθών απέλαβες, διό και αγαλλόμενος ανακραυγάζεις ψάλλων
Αλληλούια.
Φλόγας, πάτερ, του Άδου οχετοις σων δακρύων κατέσβεσας· και νυν ώσπερ δένδρον, παρά διεξόδους υδάτων φυέν, άπαντας δροσίζεις τους προστρέχοντας εν τη σκια σου, όσιε, και των σων φύλλων θροϊσμώ παρακαλείς υπέρ ημών τον Κύριον, αντί δε δρόσου δέχου παρ' ημών το χαίρε!
Χαίρε πάτερ ο θάλλων χλοερώς τοις σοις λόγοις· χαίρε ο αναψύχων νοερώς τοις σοίς τρόποις.
Χαίρε ο ώσπερ κλάδους διανοίξας σην βίβλον· χαίρε άνακουφίζων διά λόγων σους φίλους.
Χαίρε ρίζα βυθίζων συν Χριστώ εν τω Άδη· χαίρε αξανασταίνων αμαρτία πενθούντας.
Χαίρε ο ακροτάτους λαούς προς Χριστόν μεταστρέφων· χαίρε ο ηδυπνόοις χυμοίς διανοίας δροσίζων.
Χαίρε ο βυθιζόμενος διδαχαίς των πατέρων· χαίρε ο μη θελγόμενος ηδοναίς ταις του βίου.
Χαίρε, Σουανέ, αρεταίς ο δενδρώδης· χαίρε Άθωνος γης ο καρπός ο χυμώδης
Χαίροις, πάτερ, θεοδόξαστε.
Χαίρει νυν, θεοφόρε, άπασα η χορεία των σων φοιτητών τη ση μνήμη· έχοντες δε εν μέσω το γνήσιον τέκνον ως βίου υφηγητήν, τον Σωφρόνιον, κραυγάζομεν εκ πόθου πολλού ύμνον ισάγγελον προς τον σε εσχάτως δοξάσαντα,το
Αλληλούια.
Ψάλλομεν γηθοσύνως, την σην θήκην κυκλούντες, άσματα, σοι αρμοδίως· ου μέντοι τη ση μνήμη επάξια, αλλά την ημετέραν φανερούντα οικείωσιν, επεί σε διά λόγων εύρομεν ήθους διορθωτήν θεοδώρητον. Διό και υιϊκώς, ικετικώς σε προσκυνούντες λέγομεν
Χαίρε το νέον θαύμα της Θεοτόκου· χαίρε το καινόν άρωμα όρους Άθω.
Χαίρε απηλπισμένων η σανίς σωτηρίας· χαίρε πεπλανημένων η οδόςμετανοίας.
Χαίρε αμαρτανόντων οδηγέ προς επίγνωσιν· χαίρε μετανοούντων σελασφόρε αντίληψις.
Χαίρε ο των δαιμόνων εκνευρώσας τας φάλαγγας· χαίρε αιρετιζόντων εκτεφρώσας νοήματα.
Χαίρε ο μη θελήσας αμαρτάνειν ειςτέλος· χαίρε ο υπακούσας τη Δεσποίνη προθύμως.
Χαίρε ο έκ Ρωσσίας λιμενισθείς εν τω Άθω· χαίρε ο εις Εδέμ εξ αυτού μετοικήσας
Χαίροις, πάτερ, θεοδόξαστε.
ωπαγκόσμιε πάτερ, ο λαμπρός διά βίου, λαμπρότερος δε μάλλον εν λόγοις (γ') τη Τριάδι νυν παρεστηκώς και την θεοτόκον συλλήπτορα έχων, υπέρ ημών αεί ικέτευε, ίνα και ημείς, ει και υιοί ανάξιοι, αξιωθώμεν συν σοι εν τω Παραδείσω ψάλλειν
Αλληλούια.
Και πάλιν λέγομεν τό Κοντάκιον
Τον εν τω Άθω, ως αστέρα άνατείλαντα, και την υφήλιον ως ήλιος αυγάσαντα, Ciλουανόν νυν ευφημήσωμεν κατά χρέος· και την θήκην των λειψάνων προσπτυσσόμενοι, προς αυτόν άπό καρδίας άνακράξωμεν, άγαλλόμενοι
Χαίροις, πάτερ, θεοδόξαστε.
Και πάλιν χαίρε Σουανε σοι λέγει οικτρόςμονώτης τη κλήσει Πορφύριος.
Χαίροις, πάτερ, θεοδόξαστε.
Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας Νοέμβριος 1989