Σώζε, Θεοτόκε, την νεολαίαν σου
«… Διὸ ἄχραντε Θεοτόκε, ἀεὶ σὺν ζωηφόρῳ Βασιλεῖ, καὶ τόκῳ ζῶσα, πρέσβευε διηνεκῶς, περιφρουρῆσαι καὶ σῶσαι, ἀπὸ πάσης προσβολῆς ἐναντίας τὴν νεολαίαν σου· τὴν γὰρ σὴν προστασίαν κεκτήμεθα…
Ό,τι και να σημαίνει η λέξη στο συγκεκριμένο τροπάριο, μας συγκινεί και μόνο στο άκουσμά της, σε αναφορά με την νεότητα. Ο υμνογράφος, λοιπόν, παρακαλεί την Κυρία Θεοτόκο, κατά αυτήν την μεγαλειώδη ημέρα, μαζί με τον ζοοδότη βασιλέα, τον υιό της, να περιφρουρήσει και να σώσει την νεολαία της από κάθε αρνητική κατάσταση που της επιτίθεται. Και βέβαια θεωρεί βέβαιη και σίγουρη την προστασία της Παναγίας.
Και εμείς είμαστε σίγουροι γιά το ότι κάθε καρδιά σκιρτάει και μόνο στο άκουσμα της λέξης Παναγία, και προς αυτήν καταφεύγουμε και αυτήν επικαλούμαστε, και σε χαρά και σε λύπη.
Όμως η νεολαία μας, η νεότητα, τα παιδιά της Ελλάδας σήμερα πόσο νιάζονται γιά την Παναγία, δηλαδή γιά την προσωπική τους ζωή, σε σχέση με την Παναγία; Ποιά αρετή της Παναγίας ενδιαφέρονται να μιμηθούν;
Τις προάλλες, είδα σε ένα μπλόγκ, κάποιον να γράφει ότι η νεολαία της πόλης μας καταναλώνει τα βράδια αλκοόλ. Ειρωνικά χαμογέλασα … Έτυχε να περάσουμε μεσημέρια έξω από στέκια της νεολαίας, και μόνο θλίψη και λύπη μας προξένησε το θέαμα …
Πριν χρόνια, ήρθε ένα παιδί δεκατριών ετών με τέσσερεις εκτρώσεις. Ναι, όπως το βλέπετε και το διαβάζετε. Έπεσε κλαίγοντας στην αγκαλιά μας, γιατί ποτέ δεν είχε ακούσει ότι υπάρχει και άδολη αγάπη. Είχε μάθει μόνο την σαρκική, αυτήν που την λένε έρωτα, και προσβάλλουν την ωραία αυτήν ελληνική, μόνο ελληνική, λέξη.
Είναι τραγικό. Παιδί, αγόρι ή κορίτσι, από τα δεκατρία και επάνω, δεν μπορείς να βρείς, που να έχει καθαρή, παρθενική, ζωή.
Πώς αυτά τα πλάσματα θα μπορέσουν να αγαπήσουν τον σύζυγο της ζωής τους; Πώς θα μπορέσουν να ζήσουν με τόσες τύψεις από τους φρικτούς φόνους των εκτρώσεων; Πώς θα αγαπήσουν τα παιδιά τους; Πώς θα ζήσουν μία ήσυχη, οικογενειακή ζωή; Ώ, Παναγία μου! Πόσα δάκρυα μάς χρειάζονται, εμάς, τους μεγάλους, γιά την νεότητα της πατρίδας μας, γιά τα παιδιά, γιά την νεολαία;!
Να μιλήσουμε γιά υπομονή; Να μιλήσουμε γιά νηστεία, γιά σιωπή, γιά ταπείνωση; Για τί να μιλήσουμε, δίχως δάκρυα, πολλά δάκρυα;
Νύχτα, μέρα, η νεολαία, οι παραγωγικές ηλικίες, έξω, να λικνίζονται ακατάσχετα σε ρυθμούς μιάς ξένης μουσικής, να χαζογελούν και να χαζοπέζουν μεταξύ τους, να είναι αραχτοί στις πολυθρόνες και να φραπεδιάζουν … Από ντύσιμο, δεν μιλάμε κάν …
Και εμείς, στην νεότητά μας, θέλαμε να περνάμε καλά, αλλά μαζεύαμε ροδάκινα, ή τρέχαμε στα διαλογητήρια, γιά να βγάλουμε τα έξοδα γιά τις σπουδές μας, να ντυθούμε και να πληρώσουμε τα έξοδά μας. Και είμαστε χαρούμενοι γιά αυτό.
Ποιός να πειστεί ότι δεν υπάρχουν στις οικογένειες χρήματα, όταν τα παιδιά ξοδεύουν συνέχεια;
Και όταν πας να προσπαθήσεις να μιλήσεις μαζί τους, δεν υπάρχει κώδικας επικοινωνίας. Και άμα καταφέρεις να βρείς το σωστό κανάλι επαφής, συναντάς μεγάλη θλίψη και συντρίμμια.
Δεν μπορώ να πω ότι απογοητεύομαι. Όχι. Πιστεύω στην μετάνοια, πιστεύω και ζητάω το έλεος του Θεού γιά όλους τους άλλους, και αν περισσέψει, και γιά μας λίγο.
Μόνο που σκέφτομαι πως τα παιδιά δεν χαίρονται την νεότητά τους και βιάζονται να μεγαλώσουν. Και οι παλιότερες γενιές βιαζόμασταν, αλλά δεν συτρίβαμε την ψυχή μας. Τώρα, πού να βρείς ψυχή, που τραγουδάει και ο ποιητής …
Στην Αμερική, οι νεολαίοι διαδηλώνουν και γράφουν στα πανό «μένω παρθένος μέχρι τον γάμο». Στην πατρίδα μας, είναι αλλοιώς.
Αλλά εμείς, και πάλι απόψε, και πάντα, θα ψάλλουμε στην Κυρία Θεοτόκο, και θα την παρακαλέσουμε και πάλι να σώζει και να σώσει την νεολαία μας.