Κυριακή Β΄ Νηστειῶν, Ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, 31-03-2013
Σεπτέ και Σεβασμιώτατε ποιμενάρχη μας,
Σεπτέ και Σεβάσμιε Γέροντα,
Σεβαστοί μου γονείς,
Σεβαστοί πατέρες,
Ἀγαπητοί συγγενείς, φίλοι και αδελφοί.
Ο ερχομός ενός ανθρώπου στον κόσμο είναι ένα συγκλονιστικό γεγονός. Το ότι ένα βρέφος γεννιέται, σημαίνει ότι πριν από εννέα, κατά μέσο όρο, μήνες η ίδια η Αγία Τριάδα αποφάσισε να συμβεί αυτό. Ο Πατέρας αποφασίζει, ο Υιός πλάθει και το Άγιο Πνεύμα εμπνέει την ψυχή στο νεοδημιούργητο οστράκινο σκεύος. Αυτή είναι η ορθόδοξη θέση όσον αφορά στη δημιουργία μιας νέας ανθρώπινης ύπαρξης. Και αυτό είναι που γιορτάζουμε ουσιαστικά, την ημέρα των γενεθλίων μας. Δε γιορτάζουμε εμείς, δεν υπάρχει αυτό στη μακραίωνη παράδοση της Εκκλησίας· αυτά είναι διεισδύσεις της Δύσης και όχι μόνο. Γιορτάζουμε το γεγονός ότι ήρθαμε στον κόσμο και δοξάζουμε τον Θεό με όλη μας τη δύναμη γι’ αυτό.
Η γενέθλια ημέρα του ομιλούντος είναι η 13η Μαρτίου 1985. Ανακομιδή του λειψάνου
του αγίου Νικηφόρου, αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως. 28 χρόνια μετά, ο φιλάνθρωπος Θεός αποφάσισε γι’ αυτό του το παιδί να ξαναγεννηθεί από τους κόλπους της Εκκλησίας. Στις 12 του Μαρτίου το στόμα του Θεού, το στόμα σας, Σεβασμιώτατε, εξέδωκε την απόφαση να ανέλθει και να τιμηθεί ο έμπροσθεν Αυτού και Υμών παριστάμενος με το ύψιστο αξιώμα και λειτούργημα, τον β’ βαθμό της ιερωσύνης. Αυτή την απόφαση, μου τη μετέφερε ένα άλλο στόμα, στόμα του Θεού για μένα τον οικτρό μονώτη, του σεπτού Γέροντός μου. Την αναμεμιγμένη με το αίσθημα της ανυπολόγιστης ευθύνης έκπληξη και χαρά που γεύθηκα, ακολούθησε η προτροπή να μεταβούμε την επομένη στη Μητρόπολη για να σας βάλω εδαφιαία μετάνοια· να πω, δηλαδή, για τρίτη φορά, μετά τη μοναχική κουρά και τη χειροτονία εις διάκονον από τα τίμια χέρια σας, το «να’ναι ευλογημένο». Για να απευθύνω για τρίτη φορά στον Θεό τα λόγια της υπερτίμου Μητέρας μας, τα λόγια της αποδοχής του Ευαγγελισμού: «Ἰδοὺ ὁ δούλος Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου». Και τι μέρα συνέβη αυτό;! «Ξέρεις, πατέρα, τι μέρα είναι αύριο;», είπα στον Γέροντα. «΄Εχω τα γενέθλιά μου!». Τέτοια μέρα επισφραγίστηκε το θεϊκό έγγραφο! Στο δρόμο, όμως, για τη Μητρόπολη, είχαμε πειρασμό. Έτσι είναι, όταν πάει να γίνει κάτι καλό, οι πειρασμοί μας κατατρέχουν.
Μεγάλο μυστήριο η γέννηση. Κι ακόμη μεγαλύτερο η κατά πνεύμα γέννηση. Στην Εκκλησία μας υπάρχουν πολλών ειδών γεννήσεις. Ο πνευματικός πατέρας κυοφορεί και γεννά συνεχώς τα παιδιά του. Η μοναχική κουρά είναι μια γέννηση. Και η ιερωσύνη το ίδιο. Σε κάθε χειροτονία, η Εκκλησία γεννά έναν νέο λειτουργό που αποτελεί ταυτόχρονα έναν ακόμη κρίκο στην αλυσίδα της αποστολικής διαδοχής και του εμπιστεύεται αυτό το φρικτό διακόνημα της ιερουργίας, που όμοιό του δεν υπάρχει σε όλη τη γη. Και βέβαια, η ιερωσύνη είναι ξεκάθαρα και απολύτως δώρο της Παναγίας. Αυτή, η Πασίχαρις, μου χάρισε πριν δύο χρόνια, πάλι κατά την ημέρα της μνήμης του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, τη διακοσύνη, τη “μισή” ιερωσύνη. Αυτή, η Παντοβασίλισσα, πρόκειται να μου χαρίσει σήμερα, διά των τιμίων χειρών σας, τον βασιλικό β’ βαθμό της ιερωσύνης, ολόκληρη την ιερωσύνη. «Να χαίρεσαι τη βασιλεία σου», λέγανε με το δίκιο τους οι παλιοί στους ιερείς. Βασιλικό αξίωμα η ιερωσύνη!
Τι ανταποδώσω τω Κυρίω περί αυτού; Και πώς να τον ευχαριστήσω που τα έφερε όλα έτσι, τόσο γλυκά; Που με έφερε κάτω από την πνευματική κηδεμονία του Γέροντά μου και τη δική σας, ώστε σήμερα να βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να λάβω κάτι που τόσο με είλκυε, με έθελγε από τα παιδικά μου χρόνια; Δόξα τω Πατρί και τω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και στους απεράντους αιώνες. Αμήν.
Επιτρέψτε μου, πατέρα μου Σεβασμιώτατε, να εκφράσω ταπεινές ευχαριστίες για όλες τις ευεργεσίες που παρείχατε σε μένα όλον αυτόν τον καιρό που βρίσκομαι κάτω από την ομπρέλα της στοργικής διαποίμανσής σας, όπως και για την κατανόηση και ανοχή που δείξατε σε αυτά τα δύο χρόνια συλλειτουργίας μας. Επιτρέψτε μου, ακόμη, να σας πω εξομολογητικά και υιικά το εξής: Μερικές φορές κοιτάζω τα χέρια σας και λεώ: «Αυτά τα χεράκια κρατούν ολόκληρη τη μητρόπολη, αυτά μας αγκαλιάζουν και μας στηρίζουν!». Αυτά σε λίγο θα κατεβάσουν το Άγιο Πνεύμα εδώ, σ’ αυτόν τον ναό, σ’ αυτή την αετοφωλιά των Πιερίων, για να δώσουν στον κόσμο έναν ακόμη διάκονό του, έναν ιερέα.
Ευχαριστώ τον σεβαστό και σεβάσμιο Γέροντά μου, ο οποίος μέσα από την καθημερινότητα του μοναχικού βίου, με οδηγεί ασφαλώς στη δοκιμασμένη τρίβο, τη γεμάτη ίχνη των παλαιών Πατέρων μας. Τον ευχαριστώ ακόμη, διότι υπομένει τους πόνους του τοκετού για να γεννιέται κάθε μέρα εν Χριστώ ο υιός του. Δε χρειάζεται να αναφέρω την αγάπη και τη στοργή που μου δείχνει, όντας περισσότερο μάνα, κατά το πατερικό, παρά πατέρας.
Ευχαριστώ και τον πνευματικό μου αδελφό, πατέρα Παντελεήμονα Προδρομίτη, ο οποίος, αν και είναι μεγαλύτερος στα χρόνια και έχει τα πρεσβεία στη μοναχική κουρά, συγκαταβαίνει πάντα στο μικρό της ηλικίας μου, ενώ είναι συμπαραστάτης στην εκτέλεση δικών μου διακονημάτων.
Θα ήθελα να τελειώσω αυτή τη σύντομη ομιλία, κάνοντας μια παρατήρηση: Ομολογητής της πίστεως ο άγιος Αιμιλιανός. Ομολογητής και ο άγιος Νικηφόρος, την ημέρα της μνήμης του οποίου γεννήθηκα. Ομολογητής της πίστεως μέχρι αίματος και ο σημερινός εορταζόμενος άγιος, Γρηγόριος ο Παλαμάς. Κοινό στοιχείο των τριών και η ιερωσύνη.
Ευχηθείτε, παρακαλώ, Σεβασμιώτατε, σεβαστοί πατέρες και αγαπητοί αδελφοί, ο Θεός να γίνει ίλεως για να με αξιώσει να διαφυλάξω ακηλίδωτη την ιερωσύνη, ομολογώντας με παρρησία το πανάγιο όνομά του, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.