Την γιορτή που από μικροί την τραγουδούσαμε και σκορπίζαμε το μήνυμα της, με τα φαναράκια και τις γκαρλίγκες (=ξύλινα ραβδιά) στις γειτονιές ξημερώματα, ήρθε και εφέτος η ώρα να την ξαναγιορτάσουμε. Όπως κάθε χρόνο, στολίστηκαν δέντρα, άναψαν φώτα, πλάστηκαν μελομακάρονα και κουραμπιέδες.
Τα παιδιά όμως άλλαξαν. Το πρωΐ, ένα λυκειόπαιδο της τρίτης τάξης δεν ήξερε να πιάνει το τρίγωνο. Δηλαδή δεν το έπιανε από τον κρίκο, αλλά από την μία πλευρά. Όμως έτσι δεν έβγαινε καλός και σωστός ήχος. Έβγαινε κάτι σαν γδούπος, ένα άχαρο πράγμα. Ο νεαρός είχε περίσσιο κέφι με την παρέα του. Αλλά δεν τόν έδειξαν πως χτυπούν το τρίγωνο γιά τα κάλλαντα.
Πήραμε το μεταλλικό μουσικό όργανο, τόν δείξαμε πώς
να το κρατάει και το κρούσαμε γιά να ακούσει και την διαφορά των ήχων. Κάτι ανάλογο γίνεται και με τις εορτές της Εκκλησίας μας. Δεν έχουμε την διάθεση γιά μαθητεία, Όμως τα παιδιά, όσο ακόμα είναι παιδιά, θέλουν να μάθουν. Από ποιόν; Ποιός θα ασχοληθεί μαζί τους;
Τα λέμε και τα γράφουμε αυτά τέτοια μέρα, γιατί το απαιτεί η εορτή.
Η Εκκλησία μαθήτευσε στους προφήτες, η κτίση διδάχθηκε να περιμένει, και όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, σαρκώθηκε ο Λόγος του Πατρός. Και μετά από εννέα μήνες, ως πλήρης και τέλειο άνθρωπος, μία νύχτα σαν και την αποψινή, γεννήθηκε ο Ιησούς, ο Εμμανουήλ, ο Χριστός. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.
Η Παναγία έμαθε τον Ιερό Νόμο, έκανε υπακοή στο θείο θέλημα, έζησε παρθενικά και ταπεινά. Και έγινε το κατάλληλο πρόσωπο γιά να συνεργήσει στην δική μας σωτηρία.
Και έτσι, σήμερα, μία ημέρα σαν σήμερα, γεννήθηκε, αδελφοί μου, ο Χριστός. Γιά εσένα και γιά εμένα.
Μυστήριον κραυγής ονόμασε ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος την Γέννηση του Χριστού. Που όμως πραγματοποιήθηκε σε απόλυτη σιγή και μυστικά. Όπως ήσυχα και μυστικά γεννιέται και στις καρδούλες που τον αγαπούν και τον περιμένουν.
Μόνο ένα αστέρι-που λένε οι άγιοι πως ήταν αγγελούδι ή μάλλον αρχάγγελος- πετάχτηκε στον ουρανό και έλαμψε, σαν αστέρι, με φως δυνατό και ασυνήθιστο. Και ήθελε να σκορπίσει παντού το ωραίο μήνυμα, που το περίμενε χιλιάδες χρόνια η πλάση και μυριάδες χρόνια η κτίση. Που περίμενε και πονούσε από την καθυστέρηση.
Αυτό το αστέρι κατέβασε ακόμα και άλλους αγγέλους, χιλιάδες αγγέλους, που όλοι μαζί έψαλαν έναν υπερκόσμιο ύμνο. Έψελναν την χαρά που είχε ο ουρανός και την αγαλλίαση που δέχτηκε η γη, με την γέννηση του Ιησού. Την κραυγή του αγίου Ιγνατίου την έβγαλαν οι άγγελοι και την σκόρπισαν στους ουρανούς και σε όλη την κτίση.
Μόνο η πλάση, δηλαδή το ανθρώπινο γένος, δεν έμαθε την αλήθεια του αποψινού γεγονότος. Μόνο κάτι ξεχασμένοι τσομπάνηδες, μία ή δύο μαμές, τρεις αστρολόγοι από την Περσία, ο Γερο Ιωσήφ με τον γιό του τον Ιάκωβο, έμαθαν ότι σαρκώθηκε ο Θεός Λόγος.
Και βέβαια ο Ηρώδης, αυτό το ανθρωπόμορφο τέρας, φοβόταν που γεννήθηκε ο Χριστός. Όλη η κτίση χαιρόταν και ο Ηρώδης έφριξε, γιατί φοβόταν μήπως χάσει τον θρόνο του. Και έσφαξε χιλιάδες βρέφη και νήπια. Αλλά τίποτα δεν πέτυχε.
Τώρα, εμείς, ας διαλέξουμε τους φίλους μας, ας διαλέξουμε τον ρόλο μας, σαν Χριστιανοί, και ας δοξάσουμε, ανάλογα με την γνώση μας και με τα μέτρα μας τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. και προσοχή μκεγάλη. Να μην μαρτυρήσουμε το μυστικό, γιά να μην σφάξη κάποιος νέος Ηρώδης τον δικό μας μικρό Χριστό.
Χρόνια Πολλά και Ευλογημένα. Ετέχθη ημίν σήμερον Σωτήρ.