Μοναχός είναι ένα ζωντανό δώρο, ένα λογικό θύμα, ένα ευάρεστο σφάγιο προς τον Χριστό και στην Εκκλησία μας. Θύτης, δηλαδή αυτός που θυσιάζει, είναι ο ποιμενάρχης και πατέρας, ο Μητροπολίτης και ο Ηγούμενος ενός Μοναστηριού.
Θύμα ο μοναχός. Και ο Γέροντας και όλη η αδελφότητα της Σκήτης, είμαστε αυτοί που προσφέρουμε στον Τίμιο Πρόδρομο και δι’ αυτού στον Χριστό, αυτήν την θυσία, αυτήν την απαρχή, αυτόν τον υιό μας, αυτόν τον κριό της Εκκλησίας, αυτόν τον νεόλλεκτο στρατιώτη, αυτόν τον νέον άνδρα των επιθυμιών των του Πνεύματος.
Ο μοναχός είναι ο άνδρας που ο ίδιος ο Χριστός άναψε μέσα στην καρδιά του μία μεγάλη φλόγα αγάπης. Είναι αυτός που, μέχρι να συναντήσει τον Ιησού, δεν θα ησυχάσει, ούτε στιγμή. Είναι μία πληγωμένη από τον θείο έρωτα μεγάλη καρδία.
Ο μοναχός είναι αυτός που εγκαταλείπει τα πάντα για να ακολουθήσει τον Χριστό, όπως ακολουθάει ένα αρνί την μάννα του. Είναι αυτός που δεν θέλει και δεν επιθυμεί τίποτα άλλο παρά να χτυπάει η καρδιά του μόνο για τον Χριστό.
Ποιός μπορεί να σταματήσει έναν τέτοιο άνθρωπο, στον δρόμο τον ωραίο που ξεκίνησε? Τι άλλο μπορεί να συγκριθεί με αυτόν τον ωραίο αγώνα? Τι άλλο μπορεί να φέρει ισοζύγιο σε έναν τέτοιον πόθο, σε έναν τόσο μεγάλον έρωτα?
Ο μοναχός είναι ακόμα ο στρατιώτης της παρατάξεως του Χριστού, που μαθαίνει να πολεμάει με όποιον δεν αγαπάει τον Χριστό. Με ποιά όπλα πολεμάει ο μοναχός? Με την ταπείνωση, που τον καθιστά ομόστολο (=αυτός που φοράει την ίδια στολή με κάποιον άλλο) αδερφό του Χριστού, αφού η ταπείνωση είναι το ένδυμα της Θεότητος. Με την εξαγόρευση και την εξομολόγηση, αφού ο Θεός είπε λούσασθε και καθαροί γίνεσθε, δίχως αμαρτίες και λογισμούς ψυχοφθόρους. Με την αγάπη προς όλη την κτίση, γιατί αυτός αισθάνεται πως είναι ο Αδάμ, που στενοχώρησε τον Θεό, το πλάσμα που πλήγωσε τον πλάστη και δημιουργό του. Και εξ αιτίας του προπάτορά μας Αδάμ, τώρα όλη η κτίση στενάζει και οδυνάται μαζί μας.
Και μέσο, εργαλείο, που τον βοηθάει είναι η προσευχή, να μην θέλει να ξεκολλήσει από το στόμα, τον νου ή την καρδιά το όνομα του Ιησού, προς τον οποίο κράζει και βοά και φωνάζει νύχτα και μέρα ο μοναχός. Και η θεία κοινωνία καθιστά τον μοναχό δυνατό, αφού είναι μεταλαβιά του σώματος και του αίματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, στον καθημερινό αυτόν αγώνα για την αιωνιότητα.
Ένας μοναχός είναι ένας επίγειος άγγελος, κι όταν ακόμα τα φτερά του είναι μικρά, λερωμένα ή κομμένα. Ένας νέος μοναχός είναι ένα κερί αναμμένο μπροστά στον θρόνο της Παναγίας Θεοτόκου. Ένας νέος μοναχός είναι μία ζωντανή ελπίδα, που θεριεύει για να έχει αίμα η Εκκλησία, για να ζή ο κόσμος.
Ένας νέος μοναχός στο μοναστήρι αυτό ακολουθάει τον δρόμο όσων αγίων έζησαν στο μοναστήρι μας, του Αντωνίου, Γρηγορίου του Παλαμά & του αδελφού του Θεοδοσίου, του Κοινοβιάρχη μας Διονυσίου και όλης της σεπτής Δωδεκάδας.
Ας ευχηθούμε κάθε νεόκουρος αδελφός μας να αυξάνει συνεχώς τον ζήλο, με τον οποίο τον πλούτισε η χάρις του Θεού και Πατρός, και η αγάπη του Υιού, και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος, και να αξιωθεί εν καιρώ τω δέοντι και του Μεγάλου και
Αγγελικού Σχήματος.