Πατρίδα, Ηγέτες και Αρετή

«Πάτριον γαρ ημίν εκ πόνων τας αρετάς κτάσθαι». Θουκυδίδης

Χθές, στις 23 Απριλίου, κατεβήκαμε και λειτουργήσαμε στον Άγιο Γεώργιο, το εκκλησάκι μας, στο ποτάμι. Και ύστερα – πώς μας ήρθε; – περάσαμε την γέφυρα και πήγαμε εκεί κοντά στον τάφο του αρχαίου μακεδόνα εφήβου, παραδίπλα.

Κάθε βραδάκι, δεκάδες πηγαίνουν και περπατούν γύρω από το ποτάμι. Εκεί είναι και μία στήλη, ένα μνημείο, γιά το οποίο και γράφω.

Κάτω κάτω στην στήλη αυτήν, ξεχορταριάσαμε το μέρος και διαβάσαμε, σε άσπρο μάρμαρο, χαραγμένη μία επιγραφή, με ένα γερό μήνυμα του ιστορικού μας, του Θουκυδίδη. Το αντέγραψα στο μπλοκάκι και το γράφω και γιά εσάς, αν έχετε διάθεση να το διαβάσετε: «Πάτριον γάρ ἡμῖν ἐκ πόνου τάς ἀρετάς κτᾶσθαι» Θουκυδίδης.

Και πιό απάνω, το κεντρικό θέμα. Χαραγμένο σε άσπρο μάρμαρο, με έντονο μαύρο χρώμα, που έσβησε το περισσότερο, η επιγραφή: Υπουργείον Δημοσίων Έργων| Υπηρεσία Υδραυλικών Έργων| Φράγμα Αλιάκμονος|| Όλα τα γράμματα κεφαλαία.

Λίγο πιο κάτω: Φράγμα Ποταμού Αλιάκμονος.

Πιο κάτω: Κατεσκευάσθη επί Κυβερνήσεως Κ. Καραμανλή

Και τέλος: Οκτώβριος 1958

Άραγε ξέρουμε ότι αυτό το έργο ήταν και έμπνευση και κατασκευή εκείνου του μεγάλου Μακεδόνα; Ένα έργο, που άλλαξε τον ρου του ποταμού, αλλά και της ιστορίας. Ο ημαθιώτικος κάμπος ποτίζεται και είναι ο παραγωγικός κάμπος της Ελλάδος, τουλάχιστο στα οπωρικά.

Όμως εκείνο που με κάνει και θαυμάζω εκείνον τον πελώριο Αρχηγό είναι το ρητό του Θουκυδίδη: «Πάτριον γάρ ἡμῖν ἐκ πόνου τάς ἀρετάς κτᾶσθαι»

Είναι πατρική μας κληρονομιά, λέει ο Θουκυδίδης, να αποχτούμε τις αρετές με κόπους. Και αυτήν την θέση του ιστορικού μας την ενστερνίζεται και την εγκολπώνεται ο Μακεδόνας πολιτικός.

Πόσο επίκαιρη μπορεί να είναι αυτή η φράση; Σήμερα, που η συνηθισμένη και τρέχουσα λέξη στην επικαιρότητα, είναι η λέξη λαμόγιο, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έρχεται και λέει ότι εμείς οι Έλληνες έχουμε πατρική μας κληρονομιά να κοπιάζουμε γιά την απόκτηση της αρετής. Ναι αυτή είναι η πατρική μας κληρονομιά. Η αλητεία, η πονηριά, η λαμογιά, είναι φρούτα που μας έφεραν κάτι τρελλαμένα αμερικανάκια, που μακάρι να μην είχαν έρθει στην Πατρίδα. Άνθρωποι δίχως θεωρητική θεμελίωση, άνθρωποι δίχως Θεό, άνθρωποι δίχως πατέρες. Άνθρωποι απατεώνες, που ξεγέλασαν έναν ολόκληρο λαό. Άνθρωποι μπεκρήδες, που έφτασαν να έχουν μέχρι τέσσερεις γυναίκες, άνθρωποι που έκαναν σημαία την αλητεία και την προστυχιά. Άνθρωποι ξετσίπωτοι. Θεέ μου, Θεέ μου.

Και σήμερα ακούς: να περνάμε καλά. Δηλαδή, ξάπλα και αραχτοί στις καφετέριες. Ελεεινοί και τρισάθλιοι καταντήσαμε.

Και εκείνος ο μεγάλος άντρας έφυγε την ημέρα του Αγίου Γεωργίου, που είναι προστάτης της πατρίδας μας.

Ο Θεός να αναπαύσει την μεγάλη του ψυχή. Ξέρω σίγουρα και τεκμηριωμένα ότι πριν φύγει από τα παρόντα, οι αδελφές του φώναξαν τον άγιο εκείνο γέροντα, τον πατέρα Φιλόθεο Ζερβάκο, εξομολογήθηκε, κοινώνησε και έφυγε, αφήνοντας πίσω του μία πελώρια παρακαταθήκη. Ξέρω και άλλα, που δεν είναι του παρόντος. Αλλά ας τα χαίρονται εκείνοι που τα κάνουν.

Και φυσικά, αν έβλεπε πού κατάντησαν οι επίγονοι το όραμά του γιά την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρώπη, είμαι σίγουρος πως θα επαναλάμβανε εκείνο που έκανε με τον νεαρό άνακτα, όταν κάποιο βράδυ τον βρήκε στα μπουζούκια. Από το χαστούκι εκείνο ακόμα θα βουΐζουν τα αυτιά του.

Μακάρι να γυρίσουμε στις αρχές των πατέρων μας. Μακάρι να σκεφτόμαστε ότι έχουμε πατέρες ήρωες. Μακάρι να σκεφτόμαστε ότι έχουμε και στο παρελθόν αλλά και γιά το μέλλον μας ιστορία, και δεν είμαστε τα αποπαίδια μιάς γερασμένης Ευρώπης. Μακάρι, μακάρι …

Και να ξέρουμε, ότι θα έχουμε μαζί μας όλους τους αγίους της ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Αλλά και την Κυρία Θεοτόκο την Παναγία μας.

Μακάρι να ξαναγίνουμε παιδιά των πατέρων μας. Μακάρι να ξέρουμε την ιστορία μας και να την διδάσκουμε και στους νεότερους.

Πάντως θα άξιζε εκεί δίπλα να στηθεί ένας ανδριάντας εκείνου του μεγάλου ανδρός, από τους νεότερους Μακεδόνες, από ευγνωμοσύνη προς εκείνον τον Μεγάλο. Να τρέμουν και οι βόρειοι γείτονές μας. Μακάρι …

Και γιά να υπάρχει σύγκριση με το σήμερα, δέστε και τα πεταγμένα φελιζόλ από κάποιον νεοέλληνα ημαθιώτη