Άστεγοι κλπ
Τα κοινωνικά φαινόμενα συμβαδίζουν με την οικονομική κατάσταση της πατρίδας μας. Και φυσικά δεν αναφερόμαστε στα θετικά-που μάλλον δεν υφίστανται.
Τις τελευταίες ημέρες «παίζει»το θέμα με τους αστέγους. Φωτογραφίες με σπαρακτικές σκηνές κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και πάει λέγοντας. Δεν μας λένε όμως ποιοί είναι αυτοί οι σημερινοί άστεγοι. Αν καλοεξετάσεις μία από τις φωτογραφίες που κυκλοφορούν, είναι εύκολο να κατανοηθεί ότι μιλάμε κυρίως γιά μετανάστες, ποικίλων χρωμάτων, κυρίως μελαμψών και καφετί, και κανείς δεν μας λέει άν τουλάχιστον είναι κατά το ελάχιστο νόμιμοι.
Συνεπώς το πρόβλημα δεν είναι ορθό να ονομάζεται άστεγοι, αλλά άστεγοι μετανάστες. Πάλι δηλαδή
στο προσκήνιο οι μετανάστες.
Άνοιξαν τα σύνορα οι συγκεκριμένες πολιτικές καταστάσεις και οδήγησαν ανθρώπους στην «γη της επαγγελίας». Και να πού καταντήσαμε.
Εκείνο που γενικά παρατηρώ, είναι ότι στην δόλια μάννα μας, στην Ελλάδα μας, δεν υπάρχει πολιτική ζωή, δεν υπάρχει πολιτικός σχεδιασμός, δεν υπάρχει καμία φροντίδα γιά τον εμπερίστατο αδελφό.
Στην δεκαετία του ’80, γινόταν μεγάλες φασαρίες και το κράτος αφαίρεσε από την Εκκλησία την κοινωνική πρόνοια. Σιγά σιγά όμως είδαν οι κρατούντες ότι δεν τα καταφέρνουν και άφησαν να χαλαρώσει η ένταση εκείνη.
Γιατί δεν μπορεί το κράτος να αντεπεξέλθει; Πρώτον γιατί δεν υπάρχει σχεδιασμός. Αλλά κυρίως γιά έναν βασικότατο λόγο. Όλοι ζητάμε αμοιβή γιά την πιθανή μας προσφορά στο κράτος.
Αντίθετα, μέσα στην Εκκλησία, ο λαός δουλεύει εθελοντικά και αυτοπροαίρετα. Αλλά και οι κληρικοί, όταν φυσικά εργάζοντα ειλικρινά, κοπιούν πολύ περισσότερο από όσο αμείβονται. Προσωπικά πιστεύω ότι ο κόπος των κληρικών δεν αμείβεται. Γιά παράδειγμα. Ο ιερέας θα τελέσει την κηδεία όχι μόνον ενός συνανθρώπου μας μεγάλης ηλικίας, αλλά και ενός νεαρού. Όσοι συμπαρασταθούν στους συγγενείς, το θέλουν και τους παρηγορούν. Ο ιερέας όμως; Επιτελεί το μυστήριο της κηδείας και των μνημοσύνων, και φυσικά κανείς δεν υπολογίζει τον παράγοντα άνθρωπο στον κληρικό. Είναι υποχρεωμένος, λένε. Έτσι είναι; Μέ έλεγε ένας νεαρός κληρικός, που μέσα σε μία εβδομάδα κήδεψε και βρέφος και έφηβο και νιόγαμπρο. Πόσο να αντέξεις;
Αλλά λέγαμε γιά το πρόβλημα με τους αστέγους και την έλλειψη σχεδιασμού.
Παλαιότερα, στο Όρος, είχαμε μία συζήτηση με τον τότε υπουργό εξωτερικών, της κυβέρνησης που άνοιξε τα σύνορα. Και μας είπε ότι «ανοίξαμε τα σύνορα γιά να λύσουμε το δημογραφικό πρόβλημα, κυρίως στα χωριά». Και τόν είπαμε: «Γιατί δεν φροντίζετε τις πολύτεκνες οικογένειες και δεν δίνετε κίνητρα στα νέα ζευγάρια, γιά να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα;»
Όπως καταλαβαίνετε, αντί γιά απάντηση, έλαβα ένα χαμόγελο μισοειρωνικό μισοκοροϊδεία.
Και ερχόμαστε πάλι στην Εκκλησία. Γιατί, οι περισσότερες πολύτεκνες οικογένειες είναι ευσεβείς.
Προτίμησε το κράτος, αυτή η κακιά μητριά, να γεμίσει την πατρίδα μας με πάσης καρυδιάς καρύδια, γιά να την καταστρέψει ακόμα μία φορά. Προχωρούσα το καλοκαίρι πέρυσι στο Κεφαλοχώρι Ημαθίας και συνάντησα ένα ανθρωπάκι, στις σωματικές του διαστάσεις, από την Μαλαισία, μουσουλμάνο, χωρίς μία κουβέντα ελληνικά. Αυτόν τον άνθρωπο ποιός τον ξεγέλασε και τον ξερίζωσε από τον τόπο που γεννήθηκε, γιά να τον οδηγήσει, άγνωστον ανάμεσα σε αγνώστους, σε ξένη χώρα; Η Οσία Σοφία της Κλεισούρας το είχε προφητέψει. «Θα μπερδευτεί ο κόσμος (στην Ελλάδα). Το σιτάρι με το κριθάρι με τα σκόρδα με το καλαμπόκι» έλεγε. Και να πού φτάσαμε.
Θέλω απλά να πω ότι αυτή η κωμικοτραγική κατάσταση που σήμερα ζούμε, ξεκίνησε γιά άλλον σκοπό, αλλά επειδή δεν υπήρχε κανένας σχεδιασμός, καταντήσαμε σε αυτά τα χάλια.
Αλλά και πάλι η Εκκλησία πρωτοστατεί στα συσσίτια και στην περίθαλψη όλων αυτών των συνανθρώπων μας.
Πριν χρόνια, κάποιος επίσημος της περιοχής μας, μας υποσχέθηκε ένα ασήμαντο χρηματικό ποσόν, αν όμως του παρουσιάσουμε αποδείξεις με ισόποσες ελεημοσύνες… Τί να πείς; Ευτυχώς ο συγκεκριμένος δεν κατηγορήθηκε γιά οικονομικές ατασθαλίες.
Ο Θεός πάντως να βάλει το χέρι του, να μήν ξεσπάσει εμφύλιος. Αυτό φοβάμαι. Και αν γίνει κάτι τέτοιο, και τα μαθητούδια του δημοτικού θα βγουν στους δρόμους. Και τότε έσονται τα έσχατα χείρω των πρώτων.
Ξέρω όμως πολλούς ανθρώπους, και μάλιστα νεαρής ηλικίας, που προσεύχοντα ειδικά γιά να βγει η γλυκύτατη πατρίδα μας από αυτά τα τέλματα και από αυτόν τον βούρκο που μας οδηγεί το οργανωμένο-ανοργάνωτο κρατικό σύστημα, γιά να μην πω «ανοργάνωτο-οργανωμένο έγκλημα.
Ευξώμεθα εκτενώς πάντες, αδελφοί