Ένα μικρό θαύμα.
Ένας φίλος μας προσκυνητής βρέθηκε την Κυριακή, στις 16 Σεπτεμβρίου, αργά, προς το βραδάκι, στο Μοναστήρι. Συνηθίζει να έρχονται οικογενειακώς κάπου κάπου, με τους δύο μικρούς γιούς τους, και φεύγοντας παίρνουν ένα κεράκι, καθαρό κερί, που το χρησιμοποιούν γιά να ανάβουν το καντηλάκι του σπιτιού.
Εκείνο το βράδυ φαίνεται πως κάτι ήθελε να τους δείξει ο Τίμιος Πρόδρομος.
Νά, πώς διηγείται ο ίδιος ο φίλος μας ο Θανάσης το ωραίο περιστατικό.
«Ευλογείτε, όλο λέω να σας το πώ και όλο το αμελώ.
Την περασμένη Κυριακή, που είχα έρθει με τα παιδιά επάνω στο μοναστήρι πήρα, όπως σας είπα, 1 κερί για το σπίτι, να ανάβουμε το καντηλάκι μας. Το έχασα μία στιγμή, την ώρα που μιλούσαμε μαζί, δεν θυμόμουν πού το είχα βάλει. Τελικά το βρήκα επάνω στο τραπέζι, έξω από το κελί σας. Έπειτα, όταν πήγα στο αυτοκίνητο, ξεκλείδωσα γιά να βάλω τα παιδιά στα παιδικά καθίσματα και να τους δέσω
– Κύριε, ελέησον! Να μας το γράψεις. Έχει γίνει και άλλο παρόμοιο! Δόξα τω Θεώ
Άφησα το κερί επάνω στον ουρανό του αυτοκινήτου, φοβούμενος ότι καθώς θα έδενα τα παιδιά θα μου το σπάγανε. Έδεσα τα παιδιά μπήκα και εγώ μέσα και έφυγα για Βέροια. Πήγα, πήρα και την σύζυγο από την δουλειά της, τους έκανα και μία βόλτα στο κέντρο και πήγαμε σπίτι. Αφού μπαίνουμε μέσα, τους κάνουμε μπάνιο. Το γάλα, και πάω να ανάψω το καντηλάκι και συνηδειτοποιώ ότι δεν έχω το κερί. Στεναχωρέθηκα αφάνταστα, γιατί λέω πήγα που πήγα στο μοναστήρι, ήταν καλή ευκαιρία και για το κερί. Δεν ήθελα να ξαναέρθω, λόγω βενζίνης, γιά ένα κερί -θέλουμε το δικό σας κερί, γιατί μυρίζει ωραία.
Τέλος πάντων. Στεναχωρέθηκα πάρα πολύ, άναψα το καντηλάκι με το παλιό που μου έχει μείνει λίγο ακόμα και παρακάλεσα τον Θεό, λέγοντάς του γιατί να είμαι τόσο αφηρημένος ειδικά, όταν έχω τα παιδιά μαζί μου, όλο κάτι μου γίνεται. Μακάρι, λέω, τίμιέ μου Πρόδρομε, να μου το έχεις το κερί στο αυτοκίνητο.
Ντύνομαι και κατεβαίνω κάτω στο δρόμο να πάω στο αυτοκίνητο … το κερί ήταν εκεί.
Μετά από τόση διαδρομή, τις κατηφόρες προς τα τούνελ, γενικά τόση ώρα, επάνω στον ουρανό του αυτοκινήτου. Και το κερί ήταν εκεί.
Πιστεύω ότι ήταν ένα μικρό θαύμα.
Είμαστε στο μοναστήρι το βραδάκι, την Κυριακή 16 / 9, Κυριακή βράδυ. Είχε αέρα, κρύωσαμε στο μοναστήρι, είχαμε και μπουφάν.»
Τελικά, το θαύμα είναι μία προσωπική μαρτυρία γιά την παρουσία του Θεού και των αγίων στην ζωή μας.
Δόξα τω Θεώ.