Ήρθε κανένας από εκεί;
Από το ευαγγελικό ανάγνωσμα της περασμένης Κυριακής, Ε΄ του Λουκά, ας σχολιάσουμε δύο σημεία. Είναι γενικά γνωστή και από τις αγαπημένες περικοπές του αγίου Λουκά, γνωστή και ως «του πλουσίου και του πτωχού Λαζάρου». Και είναι ολοζώντανη η παραβολική διδασκαλία του Χριστού μέσα από αυτήν.
1.Πολύ συχνά ακούμε να λένε πολλοί, ακόμα και εκκλησιαστικοί άνθρωποι, ότι αυτή η ζωή είναι μία συνεχής πάλη ανάμεσα στο καλό και στο κακό. Μάλιστα αυτήν την θεωρία την ζωγραφίζουν, με κεραμιδί και βαθύ μπλε χρώμα μέσα σε κύκλο που τον χωρίζει στα δύο ένα τελικό σίγμα. Και επί πλέον, όπως ακούσαμε εψές, κυκλοφορεί και σε μπρελόκ, ώστε να διαδίδεται ακόμα πιο εύκολα η θεωρία αυτή.
Αυτό όμως είναι τραγικό λάθος και ως φιλοσοφική θεωρία ανήκει στον ινδουϊσμό και όχι στην ορθόδοξη εκκλησία.
Στην Εκκλησία, έχουμε τον τραδικό και τρισάγιο Θεό μας, και ζούμε το ότι υπάρχουν εκείνοι που κάνουν υπακοή στο θείο θέλημα και εφαρμόζουν τις ευαγγελικές αρχές στην ζωή τους, και εκείνοι που δεν κάνουν υπακοή και δεν δέχονται τις ευαγγελικές αρχές. Ο άγιος Αβραάμ είναι δικός μας, γιατί έκανε υπακοή στο κάλεσμα του Θεού.
Αν ίσχυε το πρώτο, θα έπρεπε οι άνθρωποι του Θεού να είναι οι πλούσιοι, οι ευτυχισμένοι, οι πετυχημένοι στην παρούσα ζωή, αφού είναι με το μέρος του δυνατού και παντοδύναμου Θεού. Το παράδειγμα όμως της ευαγγελικής παραβολής δείχνει έναν άνθρωπο του Θεού, τον Λάζαρο, να υποφέρει τόσο πολύ. Πολύ αργότερα ο άγιος Ανδρέας, στην Βασιλεύουσα, θα σηκώνει ντα σκυλιά, και θα κοιμάται αυτός στον τόπο τους, γιά να βρει λίγη ζέστα. Και έναν άλλο, τον πλούσιο στα υλικά, που απολαμβάνει όλα τα αγαθά της γης.
Βλέπουμε δηλαδή την θεία δικαιοσύνη να εκπληρώνεται στην μετά θάνατον ζωή, ενώ η παρούσα ζωή είναι μία συνεχής, προσωπική, πάλη γιά την αρετή και τον ευαγγελικό νόμο.
2.Το δεύτερο σημείο, που θέλουμε να σχολιάσουμε, είναι επίσης πολύ χαρακτηριστικό και ακούγεται συνέχεια στις συζητήσεις μας. Όταν πούμε ότι υπάρχει κόλαση και παράδεισος, μας απαντούν: «και ποιός ήρθε από εκεί γιά να πιστέψουμε;».
Λένε δηλαδή τα ίδια, λίγο πολύ, που έλεγε και ο πλούσιος της παραβολής στον πατριάρχη Αβραάμ. Ο πλούσιος ζητούσε να ξανακατεβεί ο πρώην φτωχός Λάζαρος στην γη, να τον δουν τα αδέρφια του και να πιστέψουν. Και ο άγιος Αβραάμ απαντάει ότι έχουν οι άνθρωποι τον Μωϋσή, δηλαδή τον Νόμο που δόθηκε στο Σινά στον προφήτη Μωϋσή, αλλά και τους άλλους προφήτες. Δηλαδή, ο φτωχός Λάζαρος πώς αγίασε; Εφαρμόζοντας τον Νόμο. Συνεπώς δεν υπάρχει δικαιολογία γιά όσους δεν ζουν σωστά.
Αλλά, ας πούμε ότι ο πάτερ Αβραάμ έστελνε πάλι στην γη τον φτωχό Λάζαρο. Τότε, τι θα γινόταν; Θα γινόταν ακριβώς αυτό που έγινε και με τον φίλο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, τον άλλο Λάζαρο, από την Βηθανία. Όταν ο Λάζαρος εκείνος αναστήθηκε, οι "φίλοι μας" οι Εβραίοι τρομοκρατήθηκαν. Ο Λάζαρος ήταν μία ζωντανή και κινούμενη απάντηση γιά το ότι υπάρχει παράδεισος και κόλαση, και η ανάσταση των νεκρών είναι πραγματικότητα. Και ακόμα ότι ο Χριστός είναι αρχηγός της ζωής και του θανάτου.
Και τελικά ο άγιος Λάζαρος, με φαγωμένο από τον θάνατο πρόσωπο και σώμα, γεμάτος ουλές, αναγκάστηκε να φύγει στην Κύπρο, διότι οι συμπατριώτες του, που ελέγχονταν από την εκ νεκρών ανάστασή του, τον κυνηγούσαν γιά να τον σκοτώσουν. Άρα, αν κατέβαινε ο φτωχός Λάζαρος, τον περίμενε κυνηγητό και θάνατος.
Μπορούμε να πούμε ότι η παραβολή αυτή είναι και μία προφητεία γιά την ανάσταση του αγίου Λαζάρου, που θα συμβεί λίγο αργότερα.
Συνεπώς, είμαστε αναπολόγητοι. Και οι δύο αυτές θεωρίες είναι πλάνες και δεν έχουν καμία σχέση με την ορθόδοξη Εκκλησία. Και αν ο φτωχός Λάζαρος εφάρμοσε τον Μωσαϊκό Νόμο στην ζωή του και έτσι κληρονόμησε τους κόλπους του Αβραάμ, εμείς έχουμε τον ευαγγελικό Νόμο, τις ευαγγελικές αρετές, που είναι πιό εύκολες, και, επί πλέον, έχουμε και συμπαραστάτες μας του αγίους αλλά και την Θεοτόκο και τον ίδιο τον Σωτήρα, ο οποίος σκορπάει το έλεός του, σε όποιον θέλει και ζητάσει να σωθεί.