ΖΑΚΧΑΙΟΣ.
Είμαστε ακόμα στην Εβδομάδα του Ζακχαίου και θέλω να γράψω λίγες λέξεις γιά το πρόσωπο αυτό.
Ήταν αρχιτελώνης. Ήταν μικρός τη ηλικίᾳ, δηλαδή κοντούλης. Ούτε το επάγγελμα ούτε το σώμα τον βοηθούσαν. Όταν το επάγγελμά σου είναι να μαζεύεις τους φόρους, δεν είσαι και τόσο αγαπητός στους ανθρώπους. Και αν ήταν σήμερα, μάλλον μισητός θα ήταν ο Ζακχαίος.
Γι αυτό και αποφάσισε να εκτεθεί. Ξέχασε το σπουδαίο επάγγελμά του και σκαρφάλωσε επάνω σε ένα δέντρο. Αν ήταν μόνο συκιά ή μόνο μουριά, και ήταν ανοιξιάτικη εποχή, δεν το ξέρουμε, αν και στην Γη της Παλαιστίνης πάντα έχει καλόν καιρό, το πυκνό φύλλωμα των δέντρων σίγουρα θα τον έκρυβαν. Τώρα, και η συκομωρέα κάτι ανάλογο θα έκαμνε. Το ανθρωπάκι εκείνο, εκείνος ο δυνάστης που μάζευε, και με άλλους κατωτέρους του, τους φόρους, σίγουρα αν ακολουθούσε με τους άλλους τον Χριστό, δεν θα είχε και τα καλλύτερα αποτελέσματα.
Αν είχε και τα ρούχα της εποχής, μανδύα και ιμάτιο, ούτε και αυτά βοηθούσαν να σκαρφαλώσεις στο δέντρο.
Οι άλλοι πήγαιναν να ακούσουν τον Χριστό, άλλοι πήγαιναν να ζητήσουν κάτι από τον Ιησού. Αυτός ο ανθρωπάκος ήθελε «ιδείν τον Ιησούν». Σίγουρα άκουγε διάφορα, από αυτά που γινόταν στις πόλεις του Ισραήλ. Και τώρα, αυτός, ο κοντούλης, ήθελε «ιδείν τον Ιησούν». Σίγουρα πολύ θα σκέφτηκε το πώς θα καταφέρει και αυτός να δει τον Ιησού.
Αυτή η φράση, ήθελε «ιδείν τον Ιησούν», και στην συνέχεια η ενέργειά του, να σκαρφαλώσει στο δέντρο του δρόμου, είναι θαυμάσιες.
Θυμίζουν εκείνο το περιστατικό από τους αδελφούς Καραμαζώφ, και το άλλο από το Γεροντικό. Όλοι πηγαίνουν στους Γέροντες κάτι να ζητήσουν. Κάποιοι όμως πηγαίνουν γιατί ακριβώς το μόνο που θέλουν είναι να δουν τον Γέροντα. Να δουν το πρόσωπο του Γέροντα.
Ο Ιησούς ήταν ο ωραίος κάλλει παρά πάντας ανθρώπους. Ήταν και στα σωματικά του χαρακτηριστικά ωραίος ο Κύριος.
Αυτό που έκανε ο Ζακχαίος δεν ήταν απλώς μία ταπεινή πράξη, η μία πράξη ταπεινώσεως. Ήταν πολύ πιο σπουδαίο. Ήταν μία πράξη εξουδενώσεως. Ο Ζακχαίος θεώρησε μηδέν τον εαυτό του. Ή μάλλον, καθόλου δεν τον υπολόγησε, γιά να ενεργήσει με αυτόν τον τρόπο.
Έχω την εντύπωση πως ο Ζακχαίος ήταν άνθρωπος μεγάλης προσευχής. Έβραζε η καρδιά του από την προσευχή. Αυτό είδε και το κατάλαβε ο Χριστός. Δεν περίμενε τον Ζακχαίο να τον πει κάτι. Ο Χριστός είναι ο ετάζων καρδίας και νεφρούς. Αυτό τον ενδιαφέρει, ο έσω άνθρωπος.
Γι αυτό και αμέσως μίλησε πρώτος ο Χριστός, τον φώναξε και είπε. Φτάνει τόσο, Ζακχαίε. Κατέβα γρήγορα κάτω. Σήμερα θα ρθώ στο σπίτι σου.
Πέτυχε ο Ζακχαίος κάτι που πολλοί θα το ήθελαν και θα το επιζητούσαν. Όμως ο Κύριος δεν πήγαινε στα σπίτια των ανθρώπων. Πήγε στο σπίτι του. Το αποτέλεσμα δείχνει όλο το μέγεθος της πράξεώς του.
Μακάρι, αν όχι την πράξη, τουλάχιστο τον πόθο του Ζακχαίου, να μπορούσε κάποιος να μιμηθεί.