Η πίστη μας, η αγία Εκκλησία, είναι μία συνεχής αποκάλυψη της Θεότητος. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός συνεχώς ευεργετούσε το ανθρώπινο γένος. Ευεργεσίες προς την κτίση, ευεργεσίες προς τον άνθρωπο, αποκάλυψη της θεότητός του. Η Μεταμόρφωση είναι η μεγαλύτερη ευεργεσία προς το γένος των ανθρώπων, γιατί η Μεταμόρφωση είναι η μεγαλύτερη αποκάλυψη προς τους ανθρώπους. Και τί ήταν αυτό το φρικτό γεγονός;
Τα ιστορικά συμβάντα είναι γενικά γνωστά και εύκολα μπορούμε να τα διαβάσουμε στα Άγια Ευαγγέλια. Όμως τί ακριβώς έγινε; Τρεις διαφορετικές μορφές της ανθρώπινης ζωής συνυπάρχουν σε μία υπερκόσμια κατάσταση. Τρεις θεόπλαστοι άνθρωποι, ζωντανοί, από εκείνους τους Δώδεκα, που είχε επιλέξει ο Ιησούς και τους είχε πάντα μαζί τους, διδάσκοντάς τους συνεχώς, με τον λόγο του, με τα έργα του, με την ίδια του την ύπαρξη. Δύο άνθρωποι «νεκροί», ή τουλάχιστον όχι παρόντες, από εκατοντάδες χρόνια, και αυτοί τώρα παρόντες. Και ένας άνθρωπος, που μέσα στην ανθρώπινη σάρκα του, γιά τόσα χρόνια κρύβει την θεϊκή του φύση.
Αυτοί οι τρεις, τρεις «διαφορετικές» καταστάσεις, που φαίνονται, και δύο ακόμα πρόσωπα, τα δύο ακόμα Πρόσωπα της παντοδύναμης Θεότητος, όλοι αυτοί, γιά λίγον χρόνο, ίσως ελάχιστες στιγμές συνυπάρχουν. Μέσα σε μία πλημμύρα φωτός, που δεν προέρχεται από κάποιο ουράνιο σώμα, ούτε από κάποιο φυσικό φαινόμενο, αλλά εκχέεται από τον Ιησού. Και μέσα σε αυτό το υπερκόσμιο θεοπρόβλητο φως υπάρχουν έξι φανερά πρόσωπα. Που μπορούν και βλέπουν ο ένας τον άλλον, που μπορούν και συζητούν μεταξύ τους, που συν-υπάρχουν.
Η ζωή του Χριστού κατά την επίγεια τριαντατριάχρονη επίγεια παρουσία του ήταν μία συνεχής ευεργεσία προς το ανθρώπινο γένος και μία αδιάλειπτη αποκάλυψη της Θεότητος στον άνθρωπο. Τώρα, με αυτό το φοβερό συμβάν, ο Κύριος αποκαλύπτει ολοφάνερα και κάτι ακόμα. Κάτι που θα το επιβεβαιώσει την νύχτα εκείνη της Αναστάσεως. Τί είναι αυτό; Το ότι νεκρών και ζώντων κυριεύει. Ότι σε μία μορφή συνυπάρχουμε, νεκροί και ζωντανοί. Και κάτι ακόμα περισσότερο: Ξεχύνεται από τον Κύριο το φως, και οι πέντε άνθρωποι, εκείνοι, συνυπάρχουν και λούζονται και περιβάλλονται από το Φως, από τον Θεό. Και μόνον εκείνοι; Αν ήταν μόνο γιά εκείνους δεν θα το περιελάμβαναν αυτό το γεγονός τα Άγια Ευαγγέλια.
Εκείνο που ξέρω είναι ότι άνθρωπος που λούστηκε, λίγο ή πολύ, από αυτό το φως, που έζησε μία ή περισσότερες ή πάμπολλες φορές εκείνη την κατάσταση, βγάζει εκείνη την σπαρακτική φωνή του γεροΠέτρου: «Κύριε, καλόν εστίν ώδε είναι ημάς». Κύριε, Εσύ είσαι ο καλός, και τώρα που βρεθήκαμε εδώ επάνω, στον λόφο του θαβώρ και στον Ουρανό, μαζί σου, μην μας αφήσεις να ξανακατεβούμε κάτω, στον κόσμο και στο χώμα. Να στήσουμε τρεις σκηνές, μία γιά τον Μωϋσή, μία γιά τον Ηλία, που από χρόνια «έφυγαν», και μία γιά Εσένα, γιά να μην φύγεις από κοντά μας.
Πληγή βαθειά το φως, πηγή βαθειά το φως, ο Χριστός. Αδελφοί, σε τί μας καλεί ο Χριστός και τί μας χαρίζει;! Πώς να απολαύσουμε αυτήν την ατελεύτητη γιορτή του Φωτός, του Χριστού; Πώς να μήν είμαστε νωθείς και χαμερπείς;
Αδελφοί, Χρόνια πολλά και καλά και ευλογημένα.