Ίσλάμ και Άπω Ανατολή
Θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε δικαιολογημένη την αντίδραση πολλών γιά την ίδρυση τζαμιού και μάλιστα σε μία από τις καινούργιες πόλεις της πατρίδας μας, που δεν γνώρισαν την ημισέληνο στα χρόνια της σκλαβιάς. Βέβαια υπάρχει παλαιός ελληνικός νόμος, που ρυθμίζει τα πράγματα γιά τους χώρους ελεύθερης λατρείας, κάθε πολίτη. Έτσι, ανάλογα με τον αριθμό των πιστών που εγκατοικούν σε μία περιοχή, ιδρύεται ευκτήριος οίκος, ναός ή και μικρότερης αριθμητικά ομάδας τόπος λατρείας. Και αυτό είναι πολύ σεβαστό, αφού μία από τις δημοκρατικές ελευθερίες των πολιτών είναι και η έκφραση του θρησκευτικού αισθήματος. Όμως αυτά ισχύουν γιά τους μόνιμους κατοίκους, όχι γιά επισκέπτες, ή ακόμα και περιοδικούς κατοίκους.
Συνεπώς, αν υπάρχει ο προβλεπόμενος αριθμός μονίμων κατοίκων, οφείλουμε όλοι να
υπερασπιζόμαστε την θρησκευτική ελευθερία των συνανθρώπων μας.
Φοβάμαι όμως γιά το ότι, ενώ ενδιαφερόμαστε γιά την μη εξάπλωση του Ισλάμ, αφήνουμε και δρουν ανεξέλεγκτα θρησκεύματα που προέρχονται από την Άπω Ανατολή και έχουν κυριολεκτικά κατακλύσει τις μεγάλες πόλεις αλλά και πόλεις που δεν το υπολογίζουμε. Γιά παράδειγμα, στην γειτονική μας Κοζάνη, κάνουν θραύση.
ένα πρώτο στοιχείο που θέλουμε να καταθέσουμε στην έρευνά μας αυτήν είναι ότι τα θρησκεύματα της Άπω Ανατολής δεν φτάνουν σε εμάς από τον αρχικό τους τόπο αλλά έρχονται από την Αμερική.
Ένα δεύτερο στοιχείο, σοβαρότατο, είναι ότι εξαρχής δεν συστήνονται ως θρησκείες. Παρουσιάζονται σαν φιλοσοφικά συστήματα, ή σαν συστήματα ψυχικής και σωματικής ξεκούρασης και χαλάρωσης, ή ακόμα και ως μέθοδοι υγείας και αυτοΐασης κλπ. Έτσι πολύ εύκολα γίνονται δεκτοί από ανθρώπους που πάσχουν και υποφέρουν.
Τρίτο στοιχείο είναι ότι παρουσιάζονται, στην αρχή τουλάχιστον, δωρεάν.
Και το βασικότερο. Δεν ανεβαίνουν όλοι στα σκαλοπάτια της γνώσης, αλλά μόνον αυτοί που επιλέγονται.
Ύστερα από μερικά χρόνια, αρκετοί από τους μυημένους ξαναγυρίζουν στην Εκκλησία. Και έτσι από αυτούς μαθαίνουμε και την αλήθεια.
Σε πόλεις της Ημαθίας υπάρχει σε έξαρση το Ρέϊκι, που παρουσιάζεται σαν μία θεραπευτική μέθοδος διά της αφής. Όμως, σε ανώτερα κλιμάκια, οι "δάσκαλοι" φορούν "ράσσα" όπως οι ινδουϊστές μοναχοί, και κάνουν θυσία. Ανάβουν δηλαδή φωτιά και κανουν χοές, δηλαδή ρίχνουν στην φωτιά λάδι και καρπούς. Στο τέλος της λατρευτικής πράξης-τελετής, στην οποία μετέχουν ελάχιστα πρόσωπα, προσφέρονται στους παρισταμένους οι καρποί γιά να τους φάν. Αυτά δείχνουν ότι γίνεται κανονική λατρεία.
Η μύηση στους ανώτερους βαθμούς γίνεται επί πληρωμή, η οποία και είναι αρκετά ανεβασμένη.
Όσον αφορά τις θεραπευτικές τεχνικές που χρησιμοποιούν, είναι γνωστό ότι οι ινδουϊστές μοναχοί, μέσα στα μοναστήρια τους, έχουν αναπτύξει υπερβολικά την γνώση του ανθρώπινου σώματος, όμως ως τμήμα της λατρευτικής τους ζωής. Όταν τώρα έρχονται στην Δύση, και ειδικότερα στην Ελλάδα, διδάσκουν ή χρησιμοποιούν, τουλάχιστον στην αρχή, μόνο το θεραπευτικό κομμάτι. Παρόλα αυτά, οι θεραπευτές τους χρησιμοποιούν φράσεις ή λέξεις σε άλλη γλώσσα, όχι γνωστή, που ακριβώς είναι επίκληση "θεοτήτων" της ινδουϊστικής τους λατρείας.
Χρειάζεται πολύ προσοχή και ίσως θα πρέπει να ενταθεί η προσοχή της Εκκλησίας σε όλα αυτά τα γεννήματα της Άπω Ανατολής, που μας έρχονται ως σωτήρες και λυτρωτές, από τις δυσκολίες που ο καθένας περνάει.
Καλή η αγωνία γιά το Ισλάμ. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι αυτή η αγωνία γίνεται τελικά ο δούρειος ίππος γιά να δρουν ανενόχλητοι οι ινδουϊστές και τα κάθε είδους ανατολικά μυθεύματα, που είναι εξ ίσου καταστρεπτικά.
Όποιος ενδιαφέρεται γιά περισσότερες γνώσεις, ας διαβάσει το βιβλίο "Ο γκουρού, ο Γέροντας και ο φοιτητής", όπου ο συγγραφέας καταθέτει ακριβώς την εμπειρία του από την περιπλάνηση σε τέτοια σκοτεινά μονοπάτια. Δόξα τω Θεώ που εκείνος ο αδελφός τελικά, με τις προσευχές του οσίου Γέροντα, του πατρός Παϊσίου, εκείνος ο νέος σώθηκε. Πόσοι όμως χάνονται μέσα σε τέτοιες ρουφήχτρες;
Και να συμπληρώσω κάτι ακόμα. Όποιος έχει προσχωρήσει και προχωρήσει σε όλα αυτά τα πονηρά επιτηδεύματα, τελικά βγαίνει από την Εκκλησία. Αν τώρα θελήσει να επιστρέψει, θα πρέπει να γίνει ξανά το μυστήριο του Χρίσματος.
Κάποτε είχαν πάει δύο νεαροί στον μακαριστό παπαΕφραίμ στα Κατουνάκια του Αγίου Όρους. Ο ένας από τους δύο είχε εισχωρήσει στο Γιόγκα, και ο άγιος του Θεού αισθανόταν ότι βρωμούσε. Βρωμούσε, ακριβώς, γιατί είχε χάσει την χάρη και την ευωδία του Αγίου Πνεύματος, που ο Χριστιανός την αποκτάει με το Άγιο μυστήριο του Χρίσματος, μαζί με το Άγιο Βάπτισμα.
Και φυσικά, όποιος κάνει γιόγκα, δίχως εξομολόγηση και τέλεια αποχή από αυτά, δεν μπορεί να μετάσχει στην Θεία Κοινωνία.
Με αυτά τα πράγματα δεν περνούν αστεϊσμοί. Είναι πολύ σοβαρά.
Αδελφοί μου, να προσέχουμε και να ενημερώνουμε την Εκκλησία γιά ό,τι σχετικό μαθαίνουμε.
Και οι Ευχές των Αγίων μας Γερόντων και των Γονέων μας να μας σκεπάζουν και να μας φυλάγουν από τέτοια παραστρατήματα. Αμήν.