Κάτι μας λείπει
Ως ορθόδοξοι χριστιανοί παρουσιάζουμε πολλές ελλείψεις στην πνευματική μας ζωή, και προς τον Χριστό και προς τον συνάνθρωπο. Ελλειπής εκκλησιασμός, πλημελής συμμετοχή στα ιερά μυστήρια, σχεδόν ανύπαρκτη ελεημοσύνη. Και βέβαια, όλα αυτά τα υποστηρίζουμε και βρίσκουμε μπόλικες δικαιολογίες, προσπαθώντας να ειρηνεύσουμε την ταραγμένη συνείδησή μας. Κούραση του τύπου μία Κυριακή μας έμεινε να κοιμηθούμε, ενώ αν τύχει γλέντι δεν σταματούμε στιγμή τον χορό. Γιά την θεία κοινωνία λέμε δεν είναι σούπα ή τσάι γιά συνεχή χρήση. Όσο γιά την ελεημοσύνη λέμε πως τους δίνεις κάτι και πάν και τα πίνουν.
Προφάσεις εν αμαρτίαις, δικαιολογίες απίθανες. Και ας πούμε ότι οι δικαιολογίες, οι δικές μας τουλάχιστον, είναι καίριες.
Όμως γιά κάτι που μας χρειάζεται και δεν το κάνουμε δεν υπάρχει καμία δικαιολογία, γιατί δεν απαιτείται τίποτα.
Και αυτό το κάτι είναι η προσευχή. Ναι. Δεν προσευχόμαστε.
Ταίζουμε, φροντίζουμε, περιποιούμαστε το σώμα, και δικαιολογημένα, όταν δεν υπάρχουν υπερβολές ή καταχρήσεις. Αλλά αφήνουμε σε πνευματικόν λιμό την ψυχή μας. Και η ψυχή μας λιμοκτονεί και σχεδόν πεθαίνει.
Και όμως είναι τόσο απαραίτητη και χρήσιμη η προσευχή και τόσο εύκολη.
Είναι πρωτίστως μία ενέργεια του νου. Αντί να αφήνεις αυτό το πεινασμένο γεράκι να ορμάει σε ψοφίμια γιά να χορτάσει, δόσε εσύ τροφή. Αντί να αφήνεις τον νου να σκορπίζει, δόσε το Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησέ με. Θα δεις πως θα νιώσεις αλλοιώς. Ο εσωτερικός κόσμος θα υποστεί κάποια αλλοίωση, ευεργετική και ευχάριστη.
Πες το Πάτερ ημών, όσες φορές μπορείς περισσότερο. Μα το λέω κάθε πρωί και κάθε βράδυ, θα απαντήσεις. Και φτάνει; Φτάνει το αν πεις σε αγαπώ σε ένα αγαπημένο πρόσωπο μία ή δύο φορές; Φτάνει να αγκαλιάσεις και να ασπαστείς το παιδί σου μία ή δύο φορές; Ο Χριστός είναι ο μεγαλύτερος αδελφός μας, ο ουράνιος Πατέρας είναι ο πλάστης μας, το Άγιο Πνεύμα είναι η ανάσα μας. Αρκεί μία φορά ή δύο να επικοινωνήσουμε μαζί τους; Και η Κυρία Θεοτόκος; Μία φορά σού αρκεί να φωλιάσεις στην αγκαλιά της μητέρας; Πες άπειρες φορές το Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Και τότε, αρχίζοντας από την στοματική κοιλότητα, θα νοιώσεις πως από τα δόντια σου ξεχύνεται γλυκύτητα. Τότε θα αισθανθείς τον νου σου να μαζεύεται, να συγκεντρώνεται, στις αγαπημένες λέξεις. Τότε θα καταλάβεις τί έχανες τόσον καιρό που είχες παραμελήσει την ευλογημένη προσευχή.
Έχεις κάποιο πρόβλημα, και σπας το κεφάλι σου να βρεις λύση. Μα, σταμάτα να το σκέφτεσαι και πες το πάτερ ημών. Αγωνιάς γιά το παιδί σου και προσπαθείς να το φέρεις στον ίσιο δρόμο. Πες το Πάτερ ημών, βάλε μεσίτρια την Κυρία Θεοτόκο, προσκάλεσε τον Χριστό βοηθό σου.
Όλα αυτά είναι προσευχή. Όμως προσευχή είναι και κάτι παραπάνω. Όσα είπαμε παραπάνω είναι η ανταποδοτική προσευχή. Ζητάς και σού δίνεται, κατά το μέτρο που χρειάζεσαι.
Υπάρχει και άλλη προσευχή. Παραδίνεσαι στο θείο θέλημα. Δεν ζητάς τίποτα, μόνο το θείο έλεος. Υπάρχει και πιο υψηλή προσευχή. Δοξολογείς την Αγία Τριάδα μας. Δοξολογείς τον Κύριο. Υμνείς ακατάπαυστα την Κυρία Θεοτόκο, την Παναγία μας.
Τότε η καρδιά γίνεται ανοιξιάτικο περιβόλι. Τότε ο νους γίνεται ανθισμένο τριαντάφυλλο. Τότε το στόμα βγάζει γλυκασμούς γιά τον συνάνθρωπο.
Αλλά η προσευχή που κάνει την ψυχή να φτερουγίζει είναι η προσευχή της νύχτας. Τότε που η σιγαλιά βοηθάει, τότε που οι ουρανοί είναι ανοιχτοί. Τότε που ο νους ψάχνει τον δημιουργό του.
Γίνεσαι πουλί, με ορθάνοιχτα φτερά, γίνεσαι αηδόνι και τραγουδάς, γίνεσαι γίγαντας γιατί είσαι θεόπλαστος, γίνεσαι μερμήγκι στην χούφτα του πλάστη σου.
Ώ, γλυκιά προσευχή, που σε αγνοεί ο άνθρωπος. Ώ, γλυκιά ένωση με τον Χριστό, που σε ψάχνει η ψυχή σε λάθος όμως μονοπάτια. Ώ γλυκιά μου αγάπη, που δεν μπορώ να είμαι μακριά σου και λιώνω.
Παρακαλώ τον Άγιο Παράκλητο, το Πανάγιο Πνεύμα, να μας μάθει να προσευχόμαστε. Παρακαλώ, και παρακαλέστε και σεις, αδελφοί, να ανοίξει και γιά εμάς ο δρόμος γιά τον ουρανό.
Σας παρακαλώ, αδελφοί, ας αρχίσουμε να εκζητούμε το θείο έλεος. Σας ικετεύω, αδελφοί, ας μάθουμε να προσευχόμαστε.
Πράγματι, κάτι μας λείπει. Πράγματι, μας λείπει η προσευχή.