Νιότη & σάρκα
Μας πονάει πολύ κάθε φορά που ακούμε δυστυχήματα, με μηχανάκια, ποδήλατα και άλλες αταξίες της νιότης, πολύ περισσότερο όταν νέα παιδιά, άγουρα ακόμα, φεύγουν από τα παρόντα. Ο καθένας το ξέρει ότι είναι ψεύτικη αυτή η ζωή και όσο πιο γρήγορα φύγουμε τόσο και καλύτερα, αλλά πάντα μεταθέτουμε γιά αργότερα, γιά το γήρας, το τέλος της ζωής μας. Η άγουρη νιότη έχει δρόμο μπροστά της, λέμε.
Το παιδί είναι ποτάμι, διάβασα σε έναν ποιητή. Το παιδί πράγματι είναι ποτάμι. Πολύ νερό, πολύ ορμή, που όμως θέλει όχθες γερές, γιά να μην πάει χαμένο το νερό και σκορπίσει και δεν κάνει τίποτα χρήσιμο. Και κυρίως, να μην λιμνάσει και μαζέψει βρωμόνερα.
Οι θεωρίες του Φρόϋντ, που απελευθέρωσαν τις «σαρκικές επιδόσεις» ξεχαλίνωσαν την νιότη και οι συνέπειες είναι ανεξέλεγκτες. Πρώτα βέβαια έχασαν τα χαλινάρια οι μεγάλοι και ύστερα χάνονται και οι νέοι.
Τα σαρκικά λέγονται και θανάσιμα αμαρτήματα. Και όποιος πέσει σε ένα θανάσιμο αμάρτημα δεν έχει κουράγιο να σηκωθεί και να συνεχίσει, με ελπίδα, καθαρή πλέον ζωή.
Χάνεται, αλλοίμονο, η νεολαία.
Σε έναν παράδρομο της οδού Ελιάς, περνώντας ένα μεσημέρι, έβλεπα παιδιά και κορίτσια να ξεσαλώνουν. Κυριολεκτικά τα έχασα. Δεν μπόρεσα να καταλάβω τι γινόταν, αλλά σίγουρα αυτά που πρόφτασα να δω, περνώντας με το αυτοκίνητο, με έκαναν να φρίξω.
Και δεν ήταν μεγάλα τα παιδιά. Από δώδεκα-δεκατριών ετών και άνω.
Σκέφτηκα: Αυτά τα παιδιά δεν έχουν γονείς; Αυτά τα παιδιά πώς θα μεγαλώσουν;
Η νιότη, λοιπόν, χρειάζεται περιθώρια και όρια. Τα άγουρα μήλα δεν είναι νόστιμα, αλλά και σαπίζουν πιο εύκολα. Εξάλλου όλα θα ρθουν στην ώρα τους.
Το ανθρώπινο σώμα τιθασσεύεται και μπαίνει σε ρυθμό. Είναι σαν το άλογο δίχως χαλινάρι. Όταν όμως βάλει χαλινάρι, μαθαίνει και εργάζεται, μαθαίνει και προσφέρει, γίνεται χρήσιμο. Και φυσικά την μεγαλύτερη ευθύνη την έχουν οι γονήδες. Ύστερα έρχονται οι δάσκαλοι και γενικά οι εκπαιδευτικοί και μετά έρχεται η κοινωνία.
Νιότη απαίδευτη είναι νιότη γερασμένη, νιότη δίχως μέλλον.
Και εμείς είμασταν παιδιά και εμείς κάναμε νέοι. Αλλά αυτό το ξεσάλωμα που βλέπουμε σήμερα μάς ήταν αδιανόητο.
Δεν ζηλεύουμε, δεν παραπονιόμαστε. Λυπούμαστε βαθύτατα γιά αυτά τα παιδιά.
Μας ήρθε μία κοπελλίτσα δεκατριών ετών, η οποία είχε ήδη τέσσερεις εκτρώσεις στο ιστορικό της. Την μιλήσαμε γιά την αγάπη του Χριστού. Φεύγοντας, όταν την ξεπροβοδούσα, έπεσε στην αγκαλιά μας και έκλαιγε με λυγμούς. Μά, παιδί μου, σε συγχώρησε ο Θεός, την είπα. Δεν κλαίω από λύπη, απάντησε, αλλά από χαρά. Πρώτη φορά ακούω γιά άδολη αγάπη, γιά αγάπη δίχως απαιτήσεις. Κάθε βράδυ η μάννα μου με προτείνει να βγω, και όταν γυρνάω ο πατέρας με ρωτάει με πόσους πήγα, πρόσθεσε. Έφριξα.
Πως θα μεγαλώσει αυτό το παιδί με τέτοιες τραυματικές εμπειρίες; Πως θα αγαπήσει; Πώς θα γίνει μητέρα; Πώς θα μπορέσει να διαγράψει το παρελθόν και να ξεκινήσει κάτι ωραίο και χαρούμενο;
Και η ευθύνη η δική μας, των πνευματικών, δεν είναι μικρή. Τέτοια παιδιά θέλουν πολύ αγάπη, μεγάλη στοργή, ταπείνωση άπειρη. Γιά να σηκώσεις κάποιον, λέει ο Γέροντας, πρέπει να σκύψεις πιό κάτω από αυτόν. Και πριν από όλα και πάνω από όλα προσευχή, γιά την γενιά αυτήν που χάθηκε δίχως να ωριμάσει.
Κάνω έκκληση και Σας παρακαλώ όλους. Γυρίστε στην Εκκλησία. Να γυρίσουμε στην μάννα μας, την Εκκλησία. Και εκεί θα βρούμε την γαλήνη και την ειρήνη και την μετάνοια. Να ψάξουμε λίγο, να βρούμε έναν σωστό πνευματικό και να αρχίσουμε μία σωστή και αναμάρτητη ζωή.
Σας ικετεύω. Μην οδηγείτε την νεότητα στην καταστροφή. Μην οδηγείτε τα παιδιά στην αμαρτία. Σταματήστε την κατρακύλα της νεολαίας μας, έστω και με το ζόρι. Καλύτερα να κλάψουμε στην αρχή και να χαρούμε στο τέλος, παρά να χαιρόμαστε τώρα και στο μέλλον να κλαίμε. Δεν πειράζει να σας πούν συντηρητικούς. Οι προοδευτικές ιδέες, όταν δεν στηρίζονται στην παράδοση, είναι καταστροφικές. Δεν έχουν ούτε παρελθόν αλλά δεν έχουν και μέλλον. Δεν έχουν Παράδοση.
Σε καμία χώρα της Ευρώπης δεν γυρνάνε έξω μετά τις εννέα το βράδυ. Εδώ στην Ελλάδα, που παλαιά έλεγαν ότι την νύχτα κυκλοφορούν οι σατανάδες, τώρα κυκλοφορούν οι άνθρωποι και τα παιδιά, που γίναμε χειρότεροι από τους δαίμονες.
Φοβάμαι πως στο μέλλον τα παιδιά θα βρίζουν τους γονείς, γιατί δεν τα προμήθεψαν σωστά, γιατί δεν τα εμπόδισαν από την καταστροφή.
Και Σας παρακαλώ πολύ, γονείς. Μην αφήνετε τα κοριτσάκια σας να φοράν αυτά τα κοντά παντελονάκια, που είναι πρόστυχα και έκφυλα. Σας παρακαλώ πολύ. Θα κλάψουμε αργότερα, αλλά θα έχει περάσει η νιότη. Και δυστυχώς ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Δεν ξανάρχεται η νεότητα. Σας ικετεύω. Χάνεται η νεολαία μας. Βάλτε φραγμούς, γιά να σας ευγνωμονούν στο μέλλον. Γιατί, έτσι που ζουν τα αγόρια και τα κορίτσια σήμερα, δεν υπάρχει μέλλον.
Και φυσικά, αυτή είναι η μεγαλύτερη κρίση και η ολέθρια καταστροφή της πατρίδας. Το ότι δηλαδή η νεολαία μας χάνεται.