Χρήση του χρόνου
Το άρθρο μας αυτό παρακαλούμε να το διαβάσουν όσοι ακόμα πιστεύουν έστω και λίγο στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και στην Αγία Εκκλησία του. Οι άλλοι αδερφοί μας επιλέγουν ελεύθερα να ζουν όπως θέλουν.
Κλαίει από εχθές το βράδυ η καρδιά μας με την θεομηνία που έπληξε την Ημαθία μας. Κλαίει η καρδιά μας με τις καταστροφές της εφετινής παραγωγής των αγροτών μας, και δεν βρίσκουμε λόγους να τους παρηγορήσουμε. Κλαίμε οδυνηρά γιά το χαστούκι που δέχτηκε η αγροτιά, και δεν ξέρουμε τί θα γίνει αύριο.
Καταστράφηκε η παραγωγή. Πόσες οικογένειες κουράστηκαν και είδαν να χάνεται ο κόπος τους. Πόσες οικογένειες θρηνούν που δεν θα δουλέψουν , ούτε στα κτήματα ούτε στα εργοστάσια.
Ω, Θεέ μου, πώς να παρηγορήσουμε τους ανθρώπους αυτούς; Τί να τους πούμε, μπροστά σε μία τόσο μεγάλη καταστροφή;
Αλλά, αδελφοί, δεν κλαίμε μόνο τώρα. Ξέρουμε, θα στενοχωρηθείτε, αλλά και πάλι δεν μπορούμε να σιωπήσουμε. Και εμείς στενοχωρούμαστε πάρα πολύ, γιά την κατάντια μας, και σαν λαός και σαν πρόσωπα.
Όταν μας στέλνουν στα χωριά μας, να λειτουργήσουμε, τις Κυριακές, και κατά τις 7π.μ. ταξιδεύουμε, βλέπουμε τους αγρότες στα τρακτέρια, τους εργάτες στις πλατφόρμες, τα χωριά σε κίνηση. Και άλλους, νεότερους, εκείνη την ώρα να βγαίνουν από τα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης.
Και όμως, είναι Κυριακή, η ημέρα του Θεού. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός φώναζε και έλεγε πως το διάφορο και τα άσπρα της Κυριακής είναι κάρβουνα στο πουγγί του χριστιανού. Και όμως, σήμερα, τώρα όλα αυτά τα ξεχάσαμε.
Άρχισαν οι βουλευτές και οι σύλλογοι να ζητούν αποζημιώσεις από το κράτος. Και σίγουρα κάτι θα πάρουν. Αλλά το πρόβλημα, αδελφέ, δεν λύνεται. Θα αμοιφθεί ο κόσμος γιά αυτήν την θεομηνία. Αύριο θα ρθει και άλλη.
Να γυρίσουμε όλοι στο θέλημα του Κυρίου. Να εφαρμόζουμε τις άγιες εντολές του. Να φυλάγουμε την άγια ημέρα αργίας, την Κυριακή.
Παλαιότερα, την ημέρα του αγίου Αχιλλίου, δεν δούλεβαν οι αγρότες, γιά να μην έχουν καταστροφές από το χαλάζι. Σήμερα και αυτό ξεχάστηκε.
Επίσης, μόλις έβλεπαν νεροποντή και χαλάζι, έβγαζαν το αυγό της Μεγάλης Πέμπτης, και ο καιρός αμέσως καλοσύνευε. Σήμερα, πάν αυτά.
Ποιος αντέχει να μην θρηνήσει τέτοια καταστροφή;
Ποιος αντέχει όμως και να βλέπει τον κόσμο, τους ανθρώπους μας, να ζουν μακρυά από την ζωή κοντά στον Χριστό, κοντά στην Εκκλησία;
Θυμάμαι τον μακαρίτη τον παπαΚώστα, στην Κυριώτισσα, με όλο το εκκλησίασμα, να κάνουν λιτανεία και όλοι να γονατίζουν, μαζί και ο υπερήλικας ασπρογέννης ιερέας, και να παρακαλούμε όλοι μαζί τον Θεό, υπέρ ευκρασίας αέρων, ευφορίας των καρπών της γης και καιρών ειρηνικών. Σήμερα όλα ξεχάστηκαν.
Πού θα βγεί αυτή η κατάσταση;
Και το πιο τραγικό είναι ότι πολλοί από αυτούς τους αγρότες που σήμερα υποφέρουν, μιλούν γιά τον αντίχριστο, το 666, και περιμένουν την Δευτέρα Παρουσία, αλλά τις Κυριακές και τις εορτές δεν τις σέβονται.
Τί να πούμε; Ο Θεός να μας λυπηθεί και να μας ελεήσει.
Ίσως να πει κάποιος ότι τα ροδάκινα δεν αντέχουν ούτε τα κεράσια. Πράγματι. Αλλά δεν υπάχρει τρόπος; Η αρχαία εκκλησία κάναν την Θεία Λειτουργία από βραδὐς, σαν μικρές αγρυπνίες. Θα μπορούσαν στα χωριά μας να εφαρμόζουν καλοκαιρινό πρόγραμμα με νυχτεριν΄ς Θείες Λειτουργίες.
Όλοι μας είμαστε υπόλογοι, αδελφοί, και ας μη γελιόμαστε.
Άγιος Λουκάς ο θαυματουργός ιατρός σήμερα, προχθές εορτές γιά τον Μέγα Απόστολο Παύλο. Κόσμος ελάχιστος. Και όμως, οι καταστροφές απερίγραπτες.
Ο Θεός να βάλει το χέρι του.
Αδελφοί μου, Χριστός Ανέστη.