Ἐν Χριστῷ πολιτεία.
Ὁ κάθε βαπτισμένος χριστιανός εἶναι ὑποψήφιος πολίτης τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ἀλλά ἐν ὅσῳ ζῆ, δέν παύει νά εἶναι πολίτης μίας συγκεκριμένης πολιτείας. Πολιτεία στήν περίπτωση αὐτήν ἐννοοῦμε τό ὀργανωμένο κράτος. Πολιτεία ὅμως στά ἐκκλησιαστικά καί ἁγιολογικά κείμενα εἶναι αὐτό πού μποροῦμε νά τό ὀνομάσουμε καί δίαιτα ἤ διαγωγή, ὁ τρόπος δηλαδή πού ὁ καθένας μας διαχειρίζεται τήν ἐπίγεια ζωή του, τήν βιολογική ζωή του πού ἀναφέρεται ὡς βίος στά κείμενα. Ὅταν λοιπόν λέμε Βίος καί πολιτεία ἐννοοῦμε τήν σύνολη ζωή τοῦ πιστοῦ καί τοῦ ἁγίου, καί τήν βιολογική καί τήν διαχείριση αὐτῆς τής ζωῆς.
Συνεπῶς, δέν μπορεῖ νά μή μᾶς ἀπασχολεῖ καί ἀκόμα νά μή μᾶς ἐπηρεάζει ἡ περιρέουσα ἀτμόσφαιρα τῆς ζωῆς, πῶς δηλαδή ζῆ ἕνας δημόσιος πολίτης τῆς πατρίδας, ὅπου ζοῦμε μέ τόν ἀγώνα μας. Ἕνας ἄρχοντας, γιά παράδειγμα, δέν μπορεῖ νά μήν ἐπηρεάσει μέ τόν τρόπο τῆς βιοτῆς του. Ἀκόμα καί τά λεκτικά σχήματα, καί οἱ πιό μικρές λεπτομέρειες πού θά μποροῦσαν νά χαρακτηριστοῦν ἀσήμαντες, ἐπηρεάζουν ἀφάνταστα τήν πολιτεία καί τήν πολιτεία ὅλων.
Οἱ σκέψεις αὐτές μέ ἀπασχολοῦσαν ἐνῶ διάβαζα σήμερα σέ κάποια ἱστοσελίδα τήν συζήτησαν ὑψηλόβαθμων ἀρχόντων τῆς ἑλληνικῆς πολιτείας καί κοινωνίας=πολιτείας.
Δέν μπορῶ νά ἐπαναλάβω τίς φράσεις καί τίς λέξεις. Βλέπει ὅπως ὁ παρατηρητής ὅτι ἡ βωμολοχία καί οἱ λέξεις πού σέ παλαιότερες ἐποχές θεωροῦνταν τῶν κατώτερων κοινωνιῶν τάξεων, λέξεις ἀπρεπεῖς, μέ ἐμφανέστατο τό αἰσχρό τους ὑπονοούμενο ἤ καί ἐννοούμενο, σήμερα, μέ μεγάλη εὐκολία, σέ καθημερινή βάση καί μέ ἀφάνταστη συχνότητα, ἐκστομίζοντα ἀκόμα καί ἀπό πρωθυπουργικά, ἄς ποῦμε, στόματα. Καί φυσικά αὐτό δέν ἐνοχλεῖ καί κανέναν. Βέβαια, σέ ἐπίσημα ἀνακοινωθέντα δέν ἐπαναλαμβάνονται ἀλλά μπαίνουν τελίτσες …, ἤ ἀκούγεται ἕναμπίπ. Αὐτό πῶς νά τό χαρακτηρίσουμε; Σεμνότητα ἤ σεμνοτυφία; Βλέπω ὅτι κρυβόμαστε πίσω ἀπό τό δάχτυλό μας καί στρουθοκαμηλίζουμε. Κρύβουμε δηλαδή τό κεφάλι μας στόν ἄμμο, ὅπως ἡ πελώρια στρουθοκάμηλος, καί ὅλο τό ὑπόλοιπο τοῦ σώματός μας νομίζουμε ὅτι δέν φαίνεται.
Ἡ εἴδηση λοιπόν στήν ἱστοσελίδα γράφει ὅτι ὑπάλληλοι τῆς ΕΥΠ, πού παρακολουθοῦσαν κάποιο ἐκκολαπτόμενο σκάνδαλο, μπερδεύτηκαν καί κατέγραψαν τήν συνομιλία τοῦ ἑνός ἀνώτατου ἄρχοντα μέ πρόσωπα τοῦ στενοῦ πολιτικοῦ του περιβάλλοντος. Λέξεις σάν αὐτές πού περιγράψαμε δίνουν καί παίρνουν κατά τίς συζητήσεις.
Καί ἀναρωτιέσαι: Εἶναι δυνατόν; Καί ἀπαντᾶς μόνος σου: Καί φυσικά εἶναι δυνατό. Ὁπότε, καί βγαίνουν ἀπό μόνα τους τά συμπεράσματα. Μέσα στήν κοινωνία, εἴμαστε συγκοινωνοῦντα δοχεῖα. Ὅταν βρίζει ὁ πατέρας, θά βρίζει καί ὁ γιός΄ καί ἡ μάννα(;) θά καμαρώνει γιά τό ὅτι βρίζει ὁ γιός ἀφοῦ ὁ μπόμπιράς της εἶναι ἄντρας. Ὅταν ὁ μπόμπιρας μεγαλώσει, δέν θά βρίζει μόνο μέ ὅσες βρισιές ἄκουσε, ἀλλά θά ἐφαρμόζει τίς παλιές καί θά ἐφευρίσκει καινούριες. Καί πάει λέγοντας. Καί ἄν ὁ γιός γίνει ἀκόμα καί πρωθυπουργός, θά συνεχίζει νά βρίζει, καί νά βωμολοχεῖ, ἀνενόχλητα.
Μέσα λοιπόν στόν κόσμο αὐτόν, τῆς ἀπρέπειας, τῆς βωμολοχίας, τῆς αἰσχρότητας, κάποιοι ἀγωνίζονται νά φυλάξουν καθαρό καί τό στόμα ἀλλά περισσότερο τόν νοῦ. Καί ὁ ἀγώνας πολλές φορές γίνεται πολύ δυνατός.
Δόξα τῷ Θεῷ πού ὑπάρχουν τέτοιοι ἀγωνιστές. Δόξα νἄχει ὁ μεγαλοδύναμος καί παντοδύναμος πού ἔχει τούς «δικούς του» ἀκόμα καί στίς ἡμέρες μας. Καί βέβαια ἔχει καί στίς μέρες μας τούς ἐκλεκτούς του, ἀφοῦ εἶχε μέγάλους μάρτυρε καί ἐπί Νέρωνος. Ὅταν ἐκεῖνο τό ἀνθρωποειδές εἶχε τήν μονοκρατορία τοῦ κόσμου, ἀγωνίζονταν μεγάλοι ἅγιοι καί μάρτυρε τῆς Ἐκκλησίας.
Συνεπῶς καί στίς ἡμέρες μας, πού ἀπό τά νήπια μέχρι τόν πρωθυπουργό, ἄς ποῦμε, ὁ κόσμος ἀσχημονεῖ, καί σήμερα ὑπάρχουν καρδοῦλες γλυκές, τρυφερές, ἀσυναγώνιστες, πού χτυποῦν μόνο γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Δόξα τῷ Θεῷ καί Θεό μας.