Μέρες γεμάτες με Ελλάδα και Χριστό

Μέρες γεμάτες με Ελλάδα και Χριστό

Τί οὖν ἵσταμαι καί οὐ λέγω τῇ Κόρῃ … Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.

 Ο Αρχάγγελος της χαράς και της ελπίδας ακούγεται πάλι σήμερα, μέσα από τα θαυμάσια τροπάρια της Ακολουθίας του Ευαγγελισμού, να λέει: Τι στέκομαι και δεν λέω στην Κόρη Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε!

Ένας άλλος άγγελος σωματοφόρος, καλόγερος και ηγούμενος αγιορείτης, επτά φορές κάθε μέρα έλεγε από στήθους τους Χαιρετισμούς στην Παναγία Κόρη, την Κυρία Θεοτόκο.

Άλλος, μικρός αυτός, λέει ασταμάτητα, όσο δύναται, Χαίρε, Νύμφη ἀνύμφυτε, αντί γιά άλλες προσευχές.

Τί καθόμαστε, αδέρφια, και δεν σηκωνόμαστε όρθιοι, όλοι, απ’ άκρου της πατρίδας μέχρι το άλλο άκρο, και αντί γιά ο,τιδήποτε άλλο να λέμε συνέχεια, ασταμάτητα, αδιαλείπτως το Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε;! Αρχαγγελική θα είναι η φράση μας. Θα δοξάζουμε αυτήν που δόξασε το ανθρώπινο γένος και εμάς. Αυτήν που ταπεινώθηκε ώστε να καταστεί η κιβωτός της σωτηρίας μας, του Νέου Ισραήλ, της Εκκλησίας. Αυτήν που έγινε η ζωντανή ελπίδα της πίστεώς μας, αφού ήταν όλη αγάπη. Αυτήν που δάνεισε στην Τριαδική μας Θεότητα τα πάναγνα αίματά της γιά να σαρκωθεί ο ένας της Τριάδος, ο Θεός Λόγος, ο Κύριός μας. Αυτήν, την μετά Θεόν θεόν, που έλεγε ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς.

Πόσα χαίρε, να Σου πώ, Δέσποινά μου; Πόσα ονόματα να σε ονομάσει ο λαός σου;  Σε πόσα εικονίσματα να χαρίσεις την μορφή σου την γλυκύτατη και παναγία;

…………………………………….

Και συ, πατρίδα μου Ελλάδα, η άλλη παναγία χώρα;

Ετούτες τις μέρες, αδερφέ μου, ακούω Ερωτόκριτο

Αυτές τις μέρες διαβάζω Ρήγα Φεραίο και Θούριο.

Αυτές τις μέρες, Οδυσσέα, διαβάζω τον παπού μας τον Όμηρο. Εκεί, ξέρεις, που είσαι κρυμένος στο παλάτι σου, και οι μνηστήρες τρώνε το βιός σου. Κι ο γιός σου είναι μικρός, άφτερος. Και η Πηνελόπη σου υφαίνει και ξηλώνει και ξαναϋφαίνει και ξαναξηλώνει το στρωσίδι σας.

Όλοι σε περιμένουμε, αδερφέ μου, αντρειωμένε.

Ετούτες τις μέρες, αρχάγγελέ μου Γαβριήλ της χαράς, Γαβριήλ της ελπίδας μας, αυτές τις μέρες σε παρακαλώ να ξαναρθείς, στην παναγία πατρίδα μου, την Ελλάδα.

Και αν θέλεις, Γαβριήλ, αρχιστράτηγε του γένους μου, μην έρχεσαι εσύ. Αλλά, πές στον Μιχαήλ, τον παραδελφό σου στις ουράνιες στράτες, να πάρει την σπάθα του, ακονισμένη, και να ρθεί αυτός.

Εσύ κάτσε δίπλα στον θρόνο της Κυράς μας και λέγε το Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε. Και εμείς μαζί σου.

Και πές στον Μιχαήλ να κατεβεί στην πατρίδα μου την Ελλάδα, με την τροχισμένη την σπάθα του, και να κατεβεί να πάρει κεφάλια, να βάλει τάξη, να λάμψει η χάρη της πατρίδος μου. Να λάμψει η χάρη της Μεγαλόχαρης, της Μάννας του λαού μου, της Κυρίας μου Θεοτόκου.

 

Αφήστε μια απάντηση

*